Από τον Νίκο Κύρκο
Απόγευμα η ώρα εφτά. Ο ήλιος κίτρινος, ζεστός, παίρνει να γύρει.
Φόρεσε το λευκό φόρεμα, το λευκό καπέλο, τα λευκά δετά παπούτσια, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, πέρασε το λουράκι στον λαιμό του αγαπημένου της κανίς, κάλεσε το ασανσέρ και από τον τέταρτο, βγήκαν για τον καθημερινό περίπατο.
Στο δεξιό πεζοδρόμιο δεντροστοιχία. Στο απέναντι είσοδοι πολυκατοικιών. Εκεί δεν υπήρχαν ζώα. Στο μέσον της αλέας συνάντησε τη φίλη της, με το δικό της σκυλάκι όμοιας ράτσας. Ήταν το καθημερινό τους ραντεβού. Είχαν γνωριστεί λόγω των κατοικιδίων τους. Η φίλη της είχε κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις πριν κατέβει στο σημείο συνάντησης. Λευκό φόρεμα, λευκό καπέλο, λευκά, δετά παπούτσια. Έμενε και αυτή στον τέταρτο, σε μικρή απόσταση.
Είπαν για τον καιρό, για τα καμώματα και τα χαρίσματα των ζωντανών τους, ενώ αυτά μυρίζοντας το ένα το άλλο, χαρούμενα για τη συνάντηση, περπατώντας γρήγορα με τα κοντά ποδαράκια τους, δρόσιζαν, παίζοντας, τον ένα μετά τον άλλον, τους κορμούς των δέντρων.
Μίλησαν για την ακρίβεια, για τις νέες περικοπές στη μικρή τους σύνταξη. Για το μαγείρεμα. Είχαν κουραστεί να μαγειρεύουν κάθε μέρα. Όχι για τη διαδικασία του μαγειρέματος, αλλά για το "τι να φάμε πάλι σήμερα". Μια σκασίλα είναι κι αυτό. Δεν είχαν άλλο τίποτα να πουν. Αποχαιρετίστηκαν.
Τράβηξε η κάθε μία το σκυλάκι της από το λουρί και γύρισαν στα σπίτια τους. Γδύθηκαν. Φόρεσαν το νυχτικό τους κι έβαλαν τροφή στα ζωντανά που τις κοιτούσαν ευτυχισμένα, κουνώντας την ουρά τους.
Δεν άνοιξε την τηλεόραση. Την κούραζε. Όλα εκείνα τα κουτσομπολιά των κουτσομπόληδων την αποπροσανατόλιζαν. Οι ειδήσεις κάθε μέρα και χειρότερες. Τα νέα, ούτε ακούγονταν, ούτε βλέπονταν. Δε μπορούσε να τα παρακολουθήσει. Μιλούσαν όλοι τόσο γρήγορα, να λένε τα ίδια κάθε μέρα. Χρόνια τώρα. Οι μέρες βαρετές κι ανούσιες. Όμοιες κι απαράλλαχτες. Οι συνομιλητές των πρω"ι"νάδικων τόσο έξυπνοι.
Να μιλούν όλοι μαζί, να μην ακούγεται κανένας. Φορές που προσπάθησε να παρακολουθήσει κάποια συζήτηση στάθηκε αδύνατο. Τη στιγμή που ο καλεσμένος έτεινε να ολοκληρώσει την πρότασή του, να πει την άποψή του και να βγει επιτέλους ένα συμπέρασμα, τον έκοβε ο παρουσιαστής ή ο συνομιλητής του με μια απανωτή, με μια άλλη ερώτηση. Να επιβάλλει τη δική του άποψη ντε και καλά. Τι κακό είναι αυτό; Κι αμέσως οι υπόλοιποι να προλάβουν να πουν τα δικά τους μη τυχόν και τα ξεχάσουν. Μαρτύριο. Κι έπειτα κάποιοι άλλοι που κυκλοφορούν με σακίδια στους ώμους σαν αγιοβασίληδες που μοιράζουν δώρα. Βόλτα πηγαίνουν; Τι έχουν μέσα; Φασολάκια; Ελιές, σκόρδα μην τους ματιάσουν; Μην έχουν έγγραφα σπουδαία; Και τα βάζουν στον τορβά;
Καλύτερα να δει καμιά ελληνική ταινία που την έχει ξαναδεί. Να βλέπει, να κλαίει και να γελάει, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεται. Αρκετά σκέφτηκε στη ζωή της. Ολόκληρη η ζωή της σκέψεις και σκοτούρες και στενοχώριες. Πώς το ένα και πώς το άλλο. Όχι. Δε θέλει να σκέφτεται. Κουράστηκε. Μόνη φροντίδα θα είναι το σκυλάκι της. Μην του λείψει τίποτα. Είναι το μόνο πλάσμα που την αγαπάει. Κι αν κάποια μέρα, ό μη γένοιτο της συμβεί κάτι ξαφνικό, εκείνο θα γαυγίσει. Θα ειδοποιήσει. Θα το ακούσουν οι γείτονες. Θα έρθουν.
Βγήκε στη βεράντα. Έσκυψε και κοίταξε το δρόμο. Αυτοκίνητα με αναμμένα τα φώτα περνούσαν. Τα παιδιά από το διπλανό σχολείο, σχόλασαν. Η αυλή του γυμνασίου ερήμωσε. Μερικά έπαιζαν ακόμα ποδόσφαιρο. Ακουγόταν ο χτύπος, ο γδούπος της μπάλας. Σε λίγο έφυγαν κι αυτά. Απλώθηκε ησυχία στον απόκεντρο αυτόν δρόμο. Νύχτωσε. Γύρισε στο δωμάτιο. Άνοιξε ένα περιοδικό. Αποκοιμήθηκε. Ονειρεύτηκε τον καιρό που ήταν ψηλή και περίβλεπτη. Και πρωταγωνίστρια.
Το γλυκό σκυλάκι, με το λευκό τρίχωμα, ευτυχισμένο, κουλουριάστηκε στα πόδια της. Η πόλη ξυπνούσε για τη νύχτα.
