Όπως επιβάλλεται πριν από κάθε κάλπη, είναι η ώρα να αναλογιστούμε τι ζήσαμε τα τελευταία 4,5 χρόνια, ώστε να αποφασίσουμε ποια από τις προτεινόμενες «λύσεις» πρέπει να απορρίψουμε, ώστε στην συνέχεια να αποφασίσουμε ποια θα προκρίνουμε:
Α. Σε οικονομικό επίπεδο, η ομάδα που μας κυβερνά ανέκοψε την πορεία της χώρας προς την έξοδο από την στενή οικονομική επιτήρηση και πήγε την χώρα και την οικονομία μας πολλά βήματα πίσω. Μετά ένα απολύτως καταστροφικό πρώτο εξάμηνο – για το οποίο δεν φταίει (μόνο) o Βαρουφάκης, αλλά ο Πρωθυπουργός της χώρας – η κυβέρνηση παρέδωσε όλα όσα οι «μπαμπούλες» του «παλιού πολιτικού συστήματος» αρνούνταν να παραδώσουν (βλ. π.χ. το 100ετές Υπερταμείο). Η φοροεπιδρομή που ακολούθησε και που έπληξε μεταξύ άλλων σε απίστευτο βαθμό ιδίως τους φορολογικά συνεπέστερους από τους ελεύθερους επαγγελματίες, ήρθε να προστεθεί στην στάση της κυβέρνησης που δεν πήρε πίσω κανένα από τα μέτρα που με τόσο πάθος κατήγγελλε όσο ήταν στην Αντιπολίτευση.
Β. Σε εθνικό επίπεδο, η υπηρέτηση των διαχρονικών στόχων της χώρας υποχώρησε σημαντικά. Η βεβιασμένη και εσπευσμένη συμφωνία των Πρεσπών υιοθετήθηκε από την ομάδα που μας κυβερνά, περισσότερο για να πλήξει και να διασπάσει την αντιπολίτευση και για να δώσει προς τα έξω διαπιστευτήρια αποτελεσματικότητας ως προς το τι μπορούσε να επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας. Παρά τους διακαείς πόθους της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση έμεινε αλώβητη και αυτό που τελικά έμεινε ήταν μια διεθνής συμφωνία που δεσμεύει την χώρα για αόριστο χρόνο και που ανατρέπει «εθνικά δίκαια» και εθνικές στρατηγικές δεκαετιών που υιοθετούσαν διαχρονικά όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις. Κι όλα αυτά με μόνο αντάλλαγμα το νεφελώδες επιχείρημα της μη εξακολούθησης «δαπάνης εθνικού κεφαλαίου».
Γ. Το χειρότερο, όμως, που κατά τον γράφοντα έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει με το επίπεδο των θεσμών. Την συμβολική (δια των ενδυματολογικών επιλογών) υποτίμηση του Κοινοβουλίου τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης της χώρας διαδέχθηκε πρωτοφανής επίθεση εναντίον κάθε δημοκρατικού θεσμού. Οι άνθρωποι που διακήρυτταν ότι «ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος» (α) διεξήγαγαν δημοψήφισμα-παρωδία (βλ. ερώτημα, χρόνο προδημοψηφισματικής περιόδου, απουσία κάθε διαλόγου προ του δημοψηφίσματος), το αποτέλεσμα του οποίου αγνόησαν πλήρως και χωρίς περιστροφές, (β) επέλεξαν ηγεσία του Αρείου Πάγου πέντε μέρες προ του δημοψηφίσματος 3 η ώρα το πρωί, (γ) πίεζαν – σε βαθμό που προσέγγιζε την ποινικώς κολάσιμη εκβίαση – ανερυθρίαστα (ευτυχώς μάταια) τους Δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας, για να κρίνουν ως συνταγματικό τον κραυγαλέα (στα μάτια σύσσωμης της επιστημονικής κοινότητας) αντισυνταγματικό νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες, ενώ (δ) απέτυχαν σε όλα τα κομβικά και σπουδαία (για αυτούς) νομοθετήματά τους να περάσουν τον δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητάς τους.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η τραγωδία στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018, για να δείξει ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει ακόμη και την στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ποινικές ή άλλες ευθύνες ως προς τον επιχειρησιακό χειρισμό της κρίσης, έχει πλήρως αποδειχθεί ότι την ώρα της απόλυτης τραγωδίας η κυβέρνηση νοιαζόταν μόνο να στήνει συσκέψεις-παρωδίες και να ενορχηστρώνει επιχειρήσεις απόδοσης ευθυνών στους ίδιους τους πληγέντες.
Το μόνο που νοιάζει τους αυτοανακηρυχθέντες ως «οπαδούς του νέου στην πολιτική» είναι πώς θα ξεγελάσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς (Δικαιοσύνη, Ανεξάρτητες Αρχές, Κοινοβούλιο), για να επιδίδονται στην πολιτική συνήθεια που είναι πιο παλιά από την ίδια την σύσταση του ελληνικού κράτους: στον διορισμό ημετέρων, στο γνωστό μας ρουσφέτι. Από το 2015 το κόστος μισθοδοσίας του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 2 δις ευρώ περίπου (περίπου 13%).
Τα τελευταία χρόνια, την ώρα που ο κόσμος κάνει ασύλληπτα άλματα και η 4η βιομηχανική επανάσταση έχει ήδη αρχίσει, εμείς έχουμε παραδώσει εδώ και τέσσερα χρόνια τα κλειδιά της χώρας σε μια ομάδα ανθρώπων που στερούνται στοιχειωδών ικανοτήτων για να ηγηθούν της χώρας μας. Για να καλύψουν την ανικανότητά τους, διαιωνίζουν διλήμματα και συντηρούν προβλήματα που εκείνους τους κάνουν να αισθάνονται οικεία και να νιώθουν δυνατοί, αποστερούν όμως την χώρα μας από κάθε δημιουργική ικμάδα. Για να εξυπηρετήσουν την επ’ ελάχιστον κυβερνητική τους μακροημέρευση, δεν έπαψαν να θέτουν διαχωρισμούς της δεκαετίας του 1940 και να αναδεικνύουν ρητορική μίσους, που ψευδεπίγραφα δήθεν αντιμάχονται.
Για αυτό, στις 7 Ιουλίου είναι η ώρα η διακυβέρνηση της χώρας να ανατεθεί σε άλλους κυβερνήτες, για να κυβερνήσουν με βάση τα διακυβεύματα του σήμερα και ιδίως του αύριο.
Από τον Φώτη Κων. Γιαννούλα
