Η επανάσταση της Γαλιλαίας (66 μ.Χ) τον βρήκε στο πλευρό των συμπατριωτών του σε ηγετική θέση. Το 67μ.Χ. έφθασε αιχμάλωτος στη Ρώμη, ελευθερώθηκε όμως από τον Βεσπασιανό και ονομάστηκε Flavius.Το κύριο ιστορικό έργο του είναι η «Ιουδαική Αρχαιολογία». Όσο κι αν ενδιαφερόταν για τις καλές του σχέσεις με τη Ρώμη, ποτέ δεν έχασε από τα μάτια του την Ιουδαική απολογητική (Lesky, μτφρ.Τσοπανάκη).
Κυρίαρχα έθνη κατά την Αρχαιότητα με πρωταγωνιστικό ρόλο στην τότε «Οικουμένη» ήταν οι Ασσυροβαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Έλληνες και κατόπιν οι Ρωμαίοι. Οι Ιουδαίοι δεν ήταν μεγάλο έθνος με πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι λοιπόν η διέλευση του Μεγ. Αλεξάνδρου από την Ιερουσαλήμ ήταν γι’ αυτούς ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που παραδόθηκε προφορικά ή/και γραπτά μεταξύ των Εβραίων και κατεγράφη και από τον Ιώσηπο. Ο Αλέξανδρος λοιπόν κατά τη νικηφόρα πορεία του προς την Αίγυπτο, αφού εκπόρθησε Τύρο και Σιδώνα, πέρασε (κατά τον Ιώσηπο)και από την Ιερουσαλήμ, όπου τον υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι ως νέο κυρίαρχο της Ασίας (ενώ έως τότε ανεγνώριζαν τον Πέρση βασιλιά) χωρίς να προβάλουν καμιά αντίσταση. Και η στάση τους αυτή υπαγορεύθηκε από την πεποίθησή τους ότι κατά την επικείμενη σύγκρουση Δαρείου και Αλεξάνδρου νικητής θα εξήρχετο ο Αλέξανδρος. Η δε πεποίθησή τους αυτή οφείλετο στη διατύπωση-πρόβλεψη του βιβλίου Δανιήλ (κεφ. Η΄) ότι ο «τράγος αιγών-βασιλεύς Ελλήνων» θα συνέτριβε τα κέρατα του «κριού-βασιλέως Περσών». Στο απόσπασμα λοιπόν, που παρατίθεται, περιγράφεται από τον Ιώσηπο η βασιλική συμπεριφορά του Αλέξανδρου έναντι των Ιουδαίων αρχόντων και του πλήθους και υποδηλώνεται και η εθνική του αυτοσυνειδησία: «…Και ανελθών (ο Αλέξανδρος) επί το ιερόν θύειν μεν τω Θεώ κατά την του αρχιερέως υφήγησιν, αυτόν δε τον αρχιερέα και τους ιερείς αξιοπρεπώς ετίμησεν. Δειχθείσης δ’ αυτώ της Δανιήλου βίβλου, εν ή τινα των Ελλήνων καταλύσειν την Περσών αρχήν εδήλου, νομίσας αυτός είναι ο σημαινόμενος, τότε μεν ησθείς απέλυσε το πλήθος τη δ’ επιούση προσκαλεσάμενος εκέλευσεν αυτούς αιτείσθαι δωρεάς …»(Flav.Jos., Ant. Jud.11.336-337). (μτφρ. Και αφού ανήλθε ο Αλέξανδρος κατά την υπόδειξη του αρχιερέα στο ναό (του Σολομώντα) για να θυσιάσει στον Θεό, ετίμησε με αξιοπρέπεια και τον αρχιερέα και τους ιερείς. Τότε του έδειξαν το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ, όπου δηλώνεται ότι κάποιος Έλληνας θα κατέλυε την εξουσία των Περσών. (Διαβάζοντάς το ο Αλέξανδρος) θεώρησε ότι αυτός ο ίδιος είναι ο σημαινόμενος-προφητευόμενος (ως νικητής των Περσών) και ευχαριστήθηκε (απ’ αυτό) και έλυσε τη συγκέντρωση των Ιουδαίων , ενώ την επομένη τους υπέδειξε να του ζητήσουν τι δώρα θέλουν να τους κάνει…(προφανώς ευχαριστημένος απ’ αυτό το αναπάντεχο συμβάν της γνωστοποίησης της ευνοικής γι’ αυτόν προφητείας του Δανιήλ).
Παρατηρούμε ότι η φράση «νομίσας αυτός είναι ο σημαινόμενος» υποδηλώνει σαφέστατα την ελληνική συνείδηση του Μ.Αλεξάνδρου. Αφετέρου είναι προφανές ότι και οι Εβραίοι πίστευαν (και ο ίδιος ο Ιώσηπος) ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο Έλληνας που θα συνέτριβε τη μέχρι τότε επί διακόσια σαράντα πέντε χρόνια κοσμοκράτειρα δύναμη των Περσών και θα εγκαθίδρυε νέα κοσμοκράτειρα δύναμη , των Ελλήνων , προβλεπόμενη από το βιβλίο του Δανιήλ. Η δε κοσμοκρατορία των Ελλήνων , όπως παρατηρεί και ο Ιππόλυτος Ρώμης, επεκράτησε στον τότε γνωστό κόσμο επί τριακόσια χρόνια (331 π.Χ. (ίδρυση της Αλεξάνδρειας) έως το 30 π.Χ. (κατάληψη της Αλεξάνδρειας υπό Οκταβιανού Αυγούστου και εφεξής έχουμε την κοσμοκρατορία των Ρωμαίων).
Οι πληροφορίες για τον Ιππόλυτο Ρώμης (2ος-3ος αι.μ.Χ.) δεν είναι απολύτως σαφείς. Βυζαντινοί συγγραφείς τον αναφέρουν ως επίσκοπο Ρώμης και ως σπουδαίο συγγραφέα. Ένας ανδριάς του, που χρονολογείται στον 3ο αι. και βρέθηκε το 1551 στην Via Triburtina (από το 1959 στο Μουσείο του Βατικανού), επιβεβαιώνει τα πράγματα. Καταγόταν από την περιοχή Λουγδούνου (Λυών) και ήταν μαθητής του διάσημου επισκόπου Ειρηναίου. Κάτοχος γενναίας ελληνικής παιδείας διέπρεψε στη Ρώμη ως φιλόσοφος και ως εκκλησιαστικός κήρυκας. Επί αυτοκράτορα Μαξιμίνου απέθανε στη Σαρδηνία ως μάρτυς (235 μ.Χ.). Στη διεθνή βιβλιογραφία φέρεται ως Hippolyte of Rome.Το συγγραφικό του έργο υπήρξε τεράστιο σε έκταση και σε ποικιλία θεμάτων. Από τα ερμηνευτικά του έργα εξαιρετικής σημασίας είναι το Υπόμνημα εις Δανιήλ (4 βιβλία), που θεωρείται ως το αρχαιότερο ερμηνευτικό έργο όλης της χριστιανι-ής γραμματείας (Θεοχ. Δετοράκης 1995). Από αυτό το έργο παραθέτουμε ενδεικτικό απόσπαμα: «Η γαρ εικών η κατ’ εκείνον τον καιρόν δειχθείσα τω Ναβουχοδονόσορ τον τύπον περιείχεν της βασιλείας του παντός κόσμου. Εν οις καιροίς εβασίλευσαν τότε Βαβυλώνιοι, ως κεφαλή χρυσή της εικόνος υπάρχοντες. Έπειτα μετ’ αυτούς εκράτησαν Πέρσαι επί έτη σ΄ (διακόσια) τεσσαράκοντα πέντε, ως δείκνυσθαι τούτους είναι το αργύριον. Μετά τούτους εκράτησαν Έλληνες, αρξάμενοι από Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, επί έτη τριακόσια, ως είναι τούτους τον χαλκόν. Μετά τούτους Ρωμαίοι… τινές δε των ιστοριογράφων επί διακόσια τεσσαράκοντα έτη τούτους (τους Πέρσας) κεκρατηκέναι ανεγράψαντο έως της Δαρείου αρχής, ον καθελών Αλέξανδρος ο Μακεδών εν τω εβδόμω έτει μετέστησεν την των Περσών βασιλείαν εις την Ελλάδα, καθώς και ο Δανιήλ λέγει… πάρδαλιν ονομάσας την των Ελλήνων βασιλείαν εσήμανεν, ών ήρχεν Αλέξανδρος ο Μακεδών…» (Hipp.Dan.2.12.2-6).
Είναι ολοφάνερο ότι και μη Έλληνες ιστορικοί της ελληνιστικής-ρωμαικής περιόδου δεν αμφιβάλλουν και καταθέτουν την ιστορική μαρτυρία τους, ότι ο Μ. Αλέξανδρος και οι Μακεδόνες έχουν ελληνική συνείδηση και ανήκουν στο έθνος των Ελλήνων. Σήμερα όμως παρατηρούμε και αυτό το παράδοξο και παράλογο, κάποιοι ασήμαντοι πολιτικοί και διπλωμάτες να προωθούν το βιασμό και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας ότι οι Μακεδόνες ήταν και είναι μέρος του Ελληνισμού «όμαιμον, ομόγλωσσον» με «κοινά των θεών ιδρύματα και θυσίας και ομότροπα ήθη» με τους υπόλοιπους Έλληνες, Θεσσαλούς, Θράκες, Κρήτες, Πελοποννήσιους κ.ά.).Η Ακαδημία Αθηνών πάντως έχει αποφανθεί: «Η πολιτική αξίωση της Δημοκρατίας των Σκοπίων να ονομασθεί Μακεδονία αντιβαίνει στα ιστορικά δεδομένα που είναι αποδεκτά από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα…».
Αλλά κάποιοι αυτά τα θεωρούν μετα- φυσικά!...
Από τον Γιάννη Ηλιούδη
* Ο Ι.Ν. Ηλιούδης, δ.Φ. είναι σχολικός σύμβουλος Φιλολόγων Λάρισας
