Η όμορφη Συρία. Το Παρίσι της Ανατολής. Σήμερα είναι μια χώρα ερειπίων. Ποτισμένη με αίμα αθώων παιδιών και αμάχων. Ατυχία της Συρίας υπήρξε το γεγονός πως όπου μυρίζει πετρέλαιο, εκεί στρέφεται το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Και παγκόσμιο ενδιαφέρον δεν είναι άλλο, από την ωμή επέμβαση των Μεγάλων. Υπό το πρόσχημα της προστασίας, βάζουν πόδι σε ξένα αμπέλια, δημιουργούν εσκεμμένα εντάσεις, επεισόδια και φωτιά πολέμου, ώσπου τελικά να τρυγήσουν το αγαθό του τόπου.
Αλλά με τρόπο εγκληματικό. Η Συρία ήταν ένας τόπος παραδείσου. Με έντονο το ορθόδοξο χριστιανικό στοιχείο. Ζούσε με την επιρροή της Γαλλικής κουλτούρας. Είχε ηρεμία και ανάπτυξη. Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί που δημιούργησαν τα γεγονότα. Μα οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι. Και φυσικά ο Σουλτάνος της Τουρκίας, που σαν βρωμερή ύαινα σπεύδει στον χώρο της σφαγής. Δύο μεγάλα κράτη και μάλιστα χριστιανικά. Και σκέπτομαι εδώ και 2.000 χρόνια, ύστερα από την ενσάρκωση του Ιησού και τη δημιουργία της θρησκείας της αγάπης, δεν επηρέασαν καθόλου, την ανθρωπότητα; Πως γεννιούνται ακόμα τέτοια τέρατα, να άρχουν του κόσμου πατώντας σε πτώματα; Αλήθεια πόση ιδιοτέλεια περισσεύει; Πόσος πόθος για το χρήμα; Πόλη αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο; Πόση κτηνωδία διαθέτουν, για την αύξηση του πλούτου των;
Ουαί τοις κατηραμένοις. Δεν έχουν ίχνος συνείδησης, λύπης και φόβο για το Θεό; Είδα στη Τ.Υ προ ολίγων ημερών έναν Σύριο ζωγράφο, που έκανε μερικά χαρακτηριστικά σκίτσα. Εκτιμώ βαθύτατα τους σκιτσογράφους, γιατί με δυό-τρείς πινελιές αποδίδουν την πραγματικότητα. Σκιτσογράφησε λοιπόν ο ζωγράφος μας, τους μακελάρηδες της Συρίας, σε οικτρή κατάσταση.
Ακριβώς όπως την βιώνουν σήμερα τα θύματά τους. Προηγείται ο ιδιόμορφος Τραμπ, ρακένδυτος, με σχισμένα ρούχα, με μάτια γουρλωμένα από το φόβο, άθλιος και φριχτός. Τρέχει ως ασπάλαξ να κρυφτεί μέσα σε συντρίμμια μιας βομβαρδισμένης πύλης.
Ακολουθεί η αρκούδα του Βορά. Ο πονηρός Πούτιν, ξυπόλυτος κι αυτός, ρεζίλης και αποτρόπαιος. Προχωράει έντρομος σε μια ατελείωτη σειρά, κρατώντας μια καραβάνα, να πάρει το συσσίτιό του. Ο Σουλτάνος της γείτονος, κουρελής, έντρομος και με μια χλαίνη, ξεφτίλας και με σηκωμένα τα χέρια, πέφτει από τις σφαίρες, ίσως των πρώην φίλων του. Έπεται κι ένας Αγιατολάχ, έντρομος κι αλλοπαρμένος, με κουρελιασμένα ράσα και χωρίς καφτάνι, να κρατά ένα ματωμένο παιδάκι, που έσβηνε στα χέρια του. Αυτό λοιπόν το σκίτσο, το τόσο παραστατικό, θα πρέπει να σταλεί, σε έναν έκαστο των ισχυρών της γης, που όλοι ενδιαφέρονται για το καλό μας, και να έχει από κάτω μια λεζάντα: π.χ. «θα θέλατε Κύριοι να έλθετε εσείς και ο λαός σας, σ’ αυτή τη θέση των αθλίων;»
Το τι γίνεται ακριβώς σ’ αυτές τις παραδεισένιες χώρες Συρία και Λίβανο, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Ποιος είναι εναντίον ποιού και γιατί; Ένα είναι μόνον βέβαιο. Ο καθένας από τους Μεγάλους πασχίζει να πατήσει πόδι στη γη της επαγγελίας. Ζαλισμένοι από την μεθυστική μυρουδιά του πετρελαίου. Οι ίδιοι ανακατεύονται, αλλάζουν συμφωνίες και στρατόπεδα, φτύνουν εκεί που έγλειφαν, κάνουν συμφωνίες μεταξύ τους. Συμφωνίες της συμφοράς και του εγκλήματος. Τελευταία κάποιος εγκληματίας μεγάλης ολκής, γνωστός και μη εξαιρετέος έριξε θανατηφόρα πολεμικά αέρια, σκορπώντας τον άμεσο πνιγμό, αθώων παιδιών και αμάχων. Γίναμε κι εμείς παγκόσμιοι θεατές από την Τ.Υ
Στην αρχή καμώνονταν, πως δεν ήξεραν τον δράστη αυτής τη; εκατόμβης νεκρών. Μετά όμως τον βρήκαν κι αμέσως οι φιλειρηνιστές και ανθρωπιστές Αμερικάνοι, σκέφτηκαν κι έριξαν τους «Τόμαχοκ», χωρίς ακόμα να μάθουμε τα αποτελέσματά τους.
Αν πράγματι κατάφεραν να καταστρέψουν τα εργοστάσια παραγωγής αερίων κάτι είναι. Γιατί είναι γνωστόν ότι τα χημικά αέρια, έρχονται σε καταστροφική δύναμη, αμέσως μετά τα αποτελέσματα των ατομικών όπλων. Εκατόμβες θυμάτων προκαλούν και στην προκειμένη περίπτωση, οδηγούν σε ολοκαυτώματα.
Αλλά «Εστί δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά». Όλα τα βλέπει Εκείνος. Και καλά θα κάνουν να θυμούνται το τέλος των Μεγάλων αιμοσταγών, του περασμένου αιώνα Χίτλερ και Στάλιν, που τους οδήγησαν τα κρεματόρια και τα γκουλάγκ.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
