Είναι Ρουμάνος και ακούει στο όνομα Άλεξ. Μαζί με τη φίλη του, τη Γαλλίδα Έβελιν, γυρνούν στην Ευρώπη πάνω στα ποδήλατά τους, αναζητώντας ιδέες που θα κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Εν τω μεταξύ, παίζει μουσική για να κερδίσει τα προς το ζην, αλλά και να διασκεδάσει τον κόσμο.
Το ντιτζεριντού αποτελεί στοιχείο του πολιτισμού των ιθαγενών της Αυστραλίας, των Αβοριγίνων. Είναι ένα πνευστό μουσικό όργανο, ένας μεγάλος ξύλινος ή πλαστικός σωλήνας από τον οποίο με ένα φύσημα παράγεται ένας παράξενος ήχος σαν βούισμα, ενώ χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στις θρησκευτικές γιορτές των Αβοριγίνων.
Μπορεί το συγκεκριμένο όργανο να στάθηκε αφορμή της γνωριμίας μας με τον 31χρονο Άλεξ και την 22χρονη Έβελιν, όμως η ιστορία τους είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Εκείνος ξεκίνησε το ταξίδι του πριν από περίπου τέσσερα χρόνια από το Βουκουρέστι. Μέχρι τότε εργαζόταν ως γραφίστας σε μεγάλη εταιρία στην πατρίδα του, ώσπου μια μέρα αποφάσισε να παραιτηθεί, να πάρει το – εντελώς ακατάλληλο όπως λέει – ποδήλατό του και να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Άμαθος και ανοργάνωτος όπως ήταν έφτασε ως την Ισπανία και λίγο πριν τα σύνορα το όχημά του τον πρόδωσε. Βέβαια αυτή δεν ήταν η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισε στο ταξίδι του κι έτσι επέστρεψε στη Ρουμανία και στην παλιά του δουλειά. Ωστόσο το «σαράκι» για μια διαφορετική ζωή, μακριά από τους κανόνες της καθημερινότητας, τον έτρωγε και έτσι έκανε και δεύτερη προσπάθεια. Σήμερα, λοιπόν, βρίσκεται περίπου τρία χρόνια στους δρόμους έχει ταξιδέψει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης κάνοντας διάφορες δουλειές. Ο στόχος του να πάρει ιδέες και να δημιουργήσει το δικό του οικολογικό κοινόβιο, στο οποίο οι άνθρωποι θα ζουν κοντά στη φύση, θα παράγουν οι ίδιοι την τροφή τους, θα χρησιμοποιούν ανανεώσιμες πηγές για τις καθημερινές ανάγκες τους σε ενέργεια, αφήνοντας όσο το δυνατόν μικρότερο ενεργειακό αποτύπωμα στον πλανήτη. «Θέλουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο και γυρίζουμε από χώρα σε χώρα για να πάρουμε ιδέες από άλλους ανθρώπους και δημιουργήσουμε έναν δικό μας χώρο. Στόχος μας είναι οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι, όχι αποκομμένοι από τον πολιτισμό, αλλά κάνοντας ότι περνά από το χέρι τους για να μην μολύνουν το περιβάλλον».
Συνοδοιπόρος στο ταξίδι του, τους τελευταίους τρεις μήνες η νεαρή Γαλλίδα Έβελιν, που μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη μετάφραση και διερμηνεία. Όμως κι εκείνη αναζητούσε νέες περιπέτειες, δεν ήθελε να μπει ακόμα στο καλούπι της καθημερινότητας και μιας ζωής γεμάτης συμβιβασμούς και αποφάσισε να μαζέψει τις οικονομίες της και να ακολουθήσει τον Άλεξ στο ταξίδι του.
Η ΛΑΡΙΣΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ
Από τη Γαλλία, πέρασαν στη Γερμανία, την Αυστρία, τη Σλοβακία, τη Ρουμανία και έφτασαν στην Ελλάδα στις 20 Ιανουαρίου. Όπως λένε, το μοναδικό κομμάτι του ταξιδιού τους που δεν το έκαναν με το ποδήλατο ήταν από το Βουκουρέστι ως τα σύνορα. Χρησιμοποίησαν τρένο καθώς η κακοκαιρία ήταν σφοδρή και ο όγκος του χιονιού απαγορευτικός για τους ποδηλάτες. Από εκεί πέρασαν τα σύνορα και έφτασαν στη Θεσσαλονίκη, όπου έμειναν κάποιες μέρες δουλεύοντας εθελοντικά σε ένα χόστελ. Εκείνοι έκαναν διάφορες δουλειές και η επιχείρηση τους παρείχε δωρεάν στέγη.
«Η Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με τη Λάρισα, δεν είναι τόσο φιλόξενη για τους καλλιτέχνες του δρόμου. Εγώ δεν χρησιμοποιώ ενισχυτή για τη μουσική μου» λέει ο Άλεξ «κι εκεί όλοι χρησιμοποιούν ενισχυτές, καλύπτοντας ο ένας τον άλλον. Άρα, δεν μπορούσα να ακουστώ ανάμεσά τους. Επίσης, το ντιτζεριντού για να ακουστεί σωστά πρέπει να παίζεται σε σχετικά κλειστούς χώρους, οπότε η επιλογή να πάω να παίξω στην όμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης δεν ήταν κατάλληλη. Στη Λάρισα, από την άλλη, οι δρόμοι είναι στενοί και η ακουστική αυτή που χρειάζεται το συγκεκριμένο όργανο. Επίσης, οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα φιλικοί. Μόλις φτάσαμε μας πλησίασαν άνθρωποι και μας πρόσφεραν στέγη κι αυτό είναι υπέροχο. Η ίδια η Λάρισα είναι μια υπέροχη πόλη. Γενικά, όσο περίεργο κι αν φαίνεται», λένε οι δύο ταξιδιώτες «καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μας τα πράγματα έχουν έρθει εύκολα με κάποιον μαγικό τρόπο. Ξέρουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει να κάνουμε δεν συμπεριλαμβάνει ανέσεις και ούτε τις επιζητούμε, όμως έχουμε σταθεί τυχεροί και αποφύγαμε τις αντιξοότητες.
Παράλληλα, είμαστε τυχεροί γιατί κάνουμε πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν κάνουν. Ποιος από εσάς έχει κατασκηνώσει στους Νέους Πόρους έχοντας όλη την παραλία, υπό το φως τον αστεριών, δική του» ρωτούν χαρούμενοι για την εμπειρία που έζησαν.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Συζητώντας για την καθημερινότητα μιας ζωής στον δρόμο, οι δύο νέοι εξηγούν κάτι που για πολλούς φαίνεται αδιανόητο, αλλά για τους ίδιους είναι απόλυτα λογικό. «Πολλές φορές το φαγητό μας προέρχεται από τα σκουπίδια. Όχι, δεν ψάχνουμε στα σκουπίδια να βρούμε αποφάγια νοικοκυριών. Έχουμε χρήματα να αγοράσουμε φρέσκο φαγητό. Ψάχνουμε στους κάδους των σούπερ μάρκετ όπου βρίσκουμε θησαυρούς. Είναι κρίμα το πόσο φαγητό πετιέται άθικτο, μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πέρασαν μια δύο μέρες από την ημερομηνία λήξης ή γιατί για παράδειγμα τα μήλα και οι μπανάνες δεν έχουν το τέλειο χρώμα που θέλει ο καταναλωτής. Είναι κρίμα όταν υπάρχει τόσος κόσμος που πεινάει να πετιέται όλος αυτός ο τεράστιος όγκος του φαγητού. Αυτού του είδους οι πρακτικές της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας είναι που μας έχουν κάνει να επιλέξουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής» εξηγούν.
Μετά τη συνάντησή μας ο Άλεξ και η Έβελιν σκόπευαν να πάνε στον Νέσσωνα, στο αγρόκτημα της Βιώσιμης Ανάπτυξη Κοιν.Σ.Επ. για να δουν πώς κατασκευάζονται τα βιοκλιματικά σπίτια από κομπ, δηλαδή από άχυρο και λάσπη. Ο επόμενός τους προορισμός; Άγνωστος. Δεν είμαστε τουρίστες λένε, δεν κάνουμε πλάνο. Απλοί περιηγητές που πάμε όπου μας βγάλει ο δρόμος.
Κείμενο: Παναγιώτα Φούντα
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
