Πάμπολλες επίσης οι παρεμβάσεις των Συλλόγων ΑμεΑ, που θίγουν το θέμα στους αρμόδιους τοπικούς φορείς, ζητώντας το αυτονόητο.
Στο πλαίσιο των δράσεών τους, επανειλημμένα έχουν τονίσει την ανάγκη της ισότιμης μεταχείρισης όλων των πολιτών με αναπηρία και της εφαρμογής κάθε αναγκαίας πολιτικής για τη βελτίωση της πρόσβασης των ΑμεΑ σε δημόσιους χώρους και υπηρεσίες.
Κανείς δεν αμφισβητεί τις προσπάθειες που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση από τη δημοτική αρχή και μάλιστα στο πλαίσιο των νέων έργων που πραγματοποιούνται στο κέντρο της πόλης, η πρόσβαση σε ΑμεΑ προβλέπεται να διαμορφωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όμως η Λάρισα δεν είναι μόνο το κέντρο της. Και τα άτομα με αναπηρία που ζουν περιφερειακά αυτού και κινούνται με καροτσάκι ή τροχοφόρα μικρά ηλεκτρικά αμαξίδια, δεν το φτάνουν ποτέ, παρά μόνο αν τους μεταφέρουν.
Οι διαδρομές από τις συνοικίες προς το κέντρο, είναι απροσπέλαστες, με εμπόδια και πολλούς κινδύνους.
Κάποιοι τολμούν να περάσουν από τις συμπληγάδες τους
και προσπαθούν να ακολουθήσουν την πορεία τους, με φόβο ψυχής, κινούμενοι στην άσφαλτο δίπλα στα αυτοκίνητα ή πάνω στα πεζοδρόμια, τα οποία σε πολλά σημεία έχουν καταληφθεί με σταντ και παντός είδους εμπόδια.
Τα άτομα με αναπηρία, είναι σαν να ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο χωρίς πρόσβαση. Είναι οι ίδιοι ένας… παράλληλος κόσμος, που κινείται στον ίδιο χρόνο με εκείνον των υπόλοιπων πολιτών της Λάρισας, αλλά με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες και εμπόδια στη ζωή τους από τους υπόλοιπους.
Μετακινούνται μέσα σε όρια και συγκεκριμένα μόνο εκεί που οι υποδομές τούς το επιτρέπουν.
Αναμφίβολα υλοποιούνται έργα προσβασιμότητας για άτομα με αναπηρία, στην πόλη, τα οποία όμως απέχουν πολύ ακόμη από τον επιθυμητό στόχο.
Σαν επίλογο παραθέτουμε μια δήλωση του προέδρου του Πανθεσσαλικού Συλλόγου Αναπήρων Πολιτών κ. Ράλλη Τσιουλάκη, που είχε κάνει σε συνέντευξή του στην «Ε», το 2015, και τώρα τρία χρόνια μετά αποτυπώνει ανεξίτηλα και τη σημερινή πραγματικότητα: «Δυστυχώς οι πόλεις τελικά φτιάχτηκαν για αρτιμελείς και ανθρώπους που δεν έχουν κανένα είδος αναπηρίας, γεγονός που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει μια κοινωνία εγωιστική απέναντι στον συνάνθρωπο που έχει ειδικές ανάγκες και ο οποίος χρειάζεται βοήθεια ακόμη και για να κάνει μια βόλτα».
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
