Του Δημήτρη Βάλλα
Κόσοβο, Αλβανία, Σκόπια, διαλυμένη Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν.
Άγριες καταστάσεις, δύσκολοι καιροί, και ξαφνικό αναποδογύρισμα της ιστορίας.
Ο Αλέξανδρος Νάρης από τη Λάρισα μετά από 27 χρόνια υπηρεσίας στον Ελληνικό Στρατό, σε αποστρατεία πια γράφει βιβλία και θυμάται.
Είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας που οι συνθήκες το θέλησαν να ζήσει γεγονότα και καταστάσεις που οι υπόλοιποι τα είδαμε μόνο από την τηλεόραση, ή τα διαβάσαμε αποσπασματικά από τις εφημερίδες και τώρα τα θυμόμαστε κάπως σαν σκιές.
Ο Αλέξανδρος, ως στρατιωτικός ήταν μαθημένος να είναι εγκρατής, να προσέχει γενικά και να αποφεύγει το αλκοόλ και τις κακές παρέες.
Εκείνη την ημέρα που τον συναντήσαμε ένα καφέ ήπιαμε μαζί, όμως ο Αλέξανδρος, λες και τα κράταγε κρυμμένα από χρόνια, ήταν σα να ‘χε πιει δυο μπουκάλια βότκα, από αυτά που οι ρωσόφιλοι Αφγανοί ακόμα πίνουν σαν νερό στην καθημερινή τους συναναστροφή.
Για τους λαθρομετανάστες, ή αν θέλετε παράτυπους μετανάστες που καθημερινά κατά χιλιάδες κατακλύζουν τη χώρα μας θα μας μιλήσει σήμερα ο παλιός «βετεράνος» του Κοσόβου και του Αφγανιστάν…
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ
Από το 1990, θα μας πει, ήμουν στα σύνορα και σε περιπολίες για τους μετανάστες που έμπαιναν λαθραία στη χώρα μας.
Έγραψα δύο βιβλία «Οι Ανύπαρκτοι» που αφορά στα Σκόπια και την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και την «Αποστολή» που έχει σχέση με το Αφγανιστάν. Οι λαθρομετανάστες, είναι ένα θέμα που ανακαλύψαμε πρόσφατα, ενώ αυτό υπάρχει ήδη από δεκαετίες πριν.
Σταθμός ήταν η πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με τη μαζική είσοδο το 1990 των Αλβανών στην Ελλάδα, αλλά και στη συνέχεια κατοίκων της παλιάς ΕΣΣΔ.
Ένα κύμα που γιγαντώθηκε στη δεκαετία του ΄90 και για το οποίο κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί θα χαρακτηριζόταν αυτόματα «ακροδεξιός».
Από το 2000 και μετά η αύξηση εισόδου στη χώρα μας τέτοιων μεταναστών ήταν ραγδαία και πλέον μιλάμε για μια υπόγεια εισβολή που μπορεί να συγκριθεί με τη μεγάλη μετανάστευση των λαών το 400 μ.Χ. που οδήγησε στη διάλυση της τότε Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Βέβαια αυτή την εισβολή πρέπει να την αντιμετωπίσουμε διατηρώντας την ανθρωπιά μας και όχι με ναζιστικές πρακτικές που δεν μας ταιριάζουν ως λαό.
Όμως εκ των πραγμάτων τα παραμύθια πρέπει να σταματήσουν και να θέσουμε τα όριά μας σαν έθνος.
Πρέπει να δούμε ότι αυτή τη στιγμή μουσουλμάνοι τρίτης γενιάς κατατάσσονται ως εθελοντές στο ISIS και ότι πρόκειται για ανθρώπους που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες που μάλιστα έχουν παλέψει επιστημονικά για την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία και απέτυχαν παταγωδώς. Αν τώρα, απέτυχαν αυτές οι χώρες, πώς μπορούμε εμείς με τη διαλυμένη μας παιδεία να ενσωματώσουμε μαζικά τέτοιους πληθυσμούς.
Για μένα η χορήγηση ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς με ό,τι αυτό συνεπάγεται, (δικαίωμα ψήφου, κ.λ.π), είναι τραγικό λάθος.
Σε αντίθεση η άδεια μόνιμου κατοίκου και η διασφάλιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτούς τους ανθρώπους θα είναι αντάξια και του πολιτισμού και της ταυτότητάς μας.
Βέβαια, η ιθαγένεια δεν είναι «ταμπού», όμως θα πρέπει να μπουν φίλτρα και να δοθεί σε αυτούς που νιώθουν στην ουσία τους την έννοια «Έλληνας πολίτης»…
Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
«Η Ελένη χαμογέλασε στον άντρα που καθόταν απέναντί της. Ήταν ακόμα μία εύκολη περίπτωση για συνέντευξη. Ο πρόεδρος της Ένωσης Μεταναστών, ένας νευρικός, κοντός, αλλά πανέξυπνος τύπος, μόλις τον πήρε τηλέφωνο δέχτηκε με τη μία να τη συναντήσει. Αν μη τι άλλο, για το θέμα της λαθρομετανάστευσης μιλούσαν όλοι. Το γραφείο που στεγαζόταν η Ένωση ήταν φυσικά πολυτελές. Καμία σχέση με αυτό που θα φανταζόταν κανείς. Ίσως να γινόταν λίγο περίεργη σχετικά με τις επιχορηγήσεις αργότερα…
– Καλημέρα κύριε πρόεδρε, του είπε μόλις κάθισε. Αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά του καφέ –θα ήταν ο τρίτος της ημέρας πριν φτάσει το μεσημέρι και το στομάχι της είχε αρχίσει να κλωτσάει– και περνώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε τις τυπικούρες τον ρώτησε αν μπορούσαν να ξεκινήσουν.
– Μα βεβαίως!
– Λοιπόν, κύριε Μουσά Χανί, έχω εδώ κάποια στοιχεία από το Υπουργείο Εσωτερικών, που αφορούν στη διακίνηση λαθρομεταναστών από τη θάλασσα. Πρέπει να σας πω, πως ένα σοκ το έπαθα. Ούτε λίγο ούτε πολύ υπολογίζουν στο Υπουργείο πως αυτοί που εμπλέκονται στη λαθρομετανάστευση έχουν να κάνουν με παραπάνω από διακόσια εκατομμύρια! Δεν μιλάμε για μια απλή επιχείρηση, όταν αναφέρονται τέτοια ποσά, εγώ προσωπικά ανησυχώ πάρα πολύ. Μιλάμε για τεράστιες δυνατότητες εκ μέρους τους, εξαιτίας ακριβώς των χρημάτων που κερδίζουν, και δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε ικανοί να την αντιμετωπίσουμε…
– Έχετε δίκιο. Σκεφτείτε πως ο κάθε λαθρομετανάστης πρέπει να δώσει από 500 ως 5.000 ευρώ ανάλογα από πού είναι και σε ποιον πέφτει.
– Δηλαδή;
– Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Με πέντε χιλιάδες έρχεσαι στην Ελλάδα με ασφάλεια και σιγουριά. Με πεντακόσια ευρώ μπορεί να σε φάνε τα ψάρια. Δεν είναι μια εύκολη κατάσταση. Βοηθάμε όσο μπορούμε, αλλά σκέψου τα ποσά και τη δύναμη αυτών των ανθρώπων, σκέψου πως, όπως είπες, ούτε το κράτος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, για να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι.
– Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να γίνει από τη χώρα μας αλλά και από την Ε.Ε. και δεν έχει γίνει;
– Κοιτάξτε: Ο χώρος που βρίσκεται η Ελλάδα, πέρα από στρατηγικός, καθώς είναι δίπλα στα Βαλκάνια, δίπλα στην Τουρκία, δίπλα στην Ιταλία, είναι και πάρα πολύ δύσκολος. Υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις θάλασσας που εκ των πραγμάτων δυσκολεύουν την όποια προσπάθεια, αλλά ναι, μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε μια άλλη μεταναστευτική πολιτική. Γιατί για να λέμε την αλήθεια, όταν λέμε για μεταναστευτική πολιτική είναι κάτι σαν ανέκδοτο αυτή τη στιγμή…
– Μάλιστα, εσείς κύριε Μουσά Χανί, το ζείτε αυτό το πράγμα από μέσα και εν πολλοίς θα έλεγα πως το ζείτε και από μια πλευρά που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε. Τι πιστεύετε εσείς πως θα μπορούσε να γίνει, τι θα προτείνατε εσείς;
– Το αυτονόητο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δεν ξέρεις κατ’ αρχήν ποιους και πόσους έχεις μέσα. Η συνεργασία ανάμεσα στις χώρες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Υπάρχουν άνθρωποι που καταζητούνται μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συλλαμβάνονται εδώ τυχαία στα σύνορα και αφήνονται ελεύθεροι. Την ίδια ώρα που εσύ μου λες για πεντακόσια ως πέντε χιλιάδες το κεφάλι, εγώ θα σου πω για πεντακόσιους ως χίλιους νεκρούς τη μέρα. Ποιος μιλάει γι’ αυτούς; Κανένας. Ποιος τους ξέρει; Κανένας. Όποιος μπαίνει εδώ, αλλά κι αλλού, μη νομίζεις πως
στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι καλύτερα τα πράγματα, ξέρει πως αν του συμβεί οτιδήποτε κανείς δεν θα τον ψάξει. Όταν έχεις αυτό ως δεδομένο αποκτάς κι εσύ ανάλογη συμπεριφορά.
...Οι περισσότεροι είναι από το Πακιστάν και μπορώ να σας πω με σιγουριά πως είναι και οι πιο οργανωμένοι. Οι αρχές δεν πιάνουν σχεδόν κανένα, και μόλις έρθουν την επόμενη μέρα βρίσκουν δουλειά.
Ο Μουσά χαμογέλασε πικρά.
– Σας πληροφορώ πως στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές διαφημίζουν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο την Ελλάδα! Μιλούν για μια καλύτερη ζωή, μιλούν για παιδιά που μπορούνε να πάνε στο σχολείο, να σπουδάσουν, να κάνουν ό,τι θέλουν. Σ’ αυτές τις δύο χώρες το ποσό αρχίζει από τις τέσσερις χιλιάδες το κεφάλι, και δεν τελειώνει εκεί. Μπορείς να φανταστείς τα ποσά; Στη Ρουμανία υπάρχει κύκλωμα που φέρνει τσιγγάνους και τους τοποθετεί ως ζητιάνους σε πολύ συγκεκριμένα σημεία μέσα στις πόλεις. Έχουν μοιράσει τα φανάρια, τα στέκια, τις περιοχές. Χωρίς την άδειά τους δεν μπορείς να ζητιανέψεις»…
Όλα αυτά βέβαια στο βιβλίο «Αποστολή», απ’ όπου και το απόσπασμα, όσο για τα υπόλοιπα οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους…
