Της Λένας Κισσάβου
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
Ο Χρήστος και η Δήμητρα, είναι δύο Λαρισαίοι μαθητές λυκείου, που δεν πήγαν χθες στο μάθημα του φροντιστηρίου τους, γιατί επέλεξαν να συμμετάσχουν σε αποστολή στον καταυλισμό των προσφύγων στη Μάνδρα, όπως και άλλοι τριάντα περίπου μαθητές της πόλης μας, από το 8ο Λύκειο και το Μουσικό Σχολείο.
Επιθυμία τους ήταν να δραστηριοποιηθούν και να πάρουν μέρος σε μια πρωτοφανή κατάσταση που εξελίσσεται στη χώρα μας και να μη μένουν παρατηρητές της πίσω από τις οθόνες της τηλεόρασης, κάτι που αξίζει μια απουσία από τις ώρες μελέτης τους.
Κουβάλησαν λοιπόν μαζί τους σε σακούλες μολύβια, κηρομπογιές και τετράδια, για να ζωγραφίσουν με προσφυγόπουλα και να επικοινωνήσουν μαζί τους με την παγκόσμια γλώσσα της τέχνης, απλά και μόνο για να τους δείξουν ότι είναι πλάι τους...
Στη διαδρομή προς τον καταυλισμό η Δήμητρα γράφει στο τετράδιό της «Ειρήνη» και προετοιμάζεται να τους διδάξει τη λέξη αυτή στα ελληνικά, η οποία αντιπροσωπεύει τη θέληση και επιθυμία όλων των παιδιών του κόσμου.
Η Ερατώ, η Μαρία... και όλοι όσοι βρέθηκαν σε αυτή την αποστολή, που οργάνωσε η Επιτροπή Αλληλεγγύης Εκπαιδευτικών Λάρισας, έκαναν το ίδιο.
Στον καταυλισμό στήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια μεγάλη σκηνή, ένα τεράστιος καμβάς. Η πρόσκληση να έρθουν τα προσφυγόπουλα να ζωγραφίσουν, μεταδόθηκε αστραπιαία, με μεγάλη ανταπόκριση.
Με νοήματα και λίγα αγγλικά, οι Λαρισαίοι μαθητές τους κατηύθυναν, οι μικροί μετανάστες έπιασαν τους μαρκαδόρους και οι πάγκοι με το άσπρο χαρτί, άρχισαν να αποκτούν εικόνες.
Εικόνες που αντιπροσώπευαν τις ελπίδες τους, τις επιθυμίες τους, τα όνειρά τους, τους φόβους τους: Ένα σπίτι με την οικογένειά τους, κάτω από έναν λαμπερό ήλιο. Το σύμβολο της Ειρήνης. Ένα αεροπλάνο που βομβαρδίζει. Μια μεγάλη καρδιά που μέσα της περιείχε τις λέξεις: «I love Greece»!
Η ζωγραφική τους ένωσε, τους έδωσε βήμα περαιτέρω επικοινωνίας μέχρι που ο αυθορμητισμός που διακρίνει τα παιδιά, παρακίνησε ακόμη και στο να δημιουργήσουν μια μεγάλη χορωδία τραγουδώντας όλοι μαζί σαν μια παρέα το «Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο»! Βέβαια τα προσφυγόπουλα «έπιαναν» μόνο τον ρυθμό!
Οι μαθητές είχαν φέρει μαζί τους και παιχνίδια, που μοίρασαν στα παιδιά για να τους συντροφεύουν σε αυτή την περιπέτεια της ζωής τους, ενώ παράλληλα τους πρόσφεραν σοκολάτες, κρουασάν και πολλή αγάπη...
Οι εκπαιδευτικοί που οργάνωσαν την αποστολή, είχαν προγραμματίσει και την προβολή ταινίας κινουμένων σχεδίων, κατά τη διάρκεια της οποίας... σίγασαν όλοι και τα αθώα μάτια των προσφυγόπουλων, αφέθηκαν για λίγο στη μαγεία του κινηματογράφου.
Έξω από τις σκηνές, με τον καμβά και την άλλη του κινηματογράφου, μπορεί το σκονισμένο περιβάλλον από τις εργασίες που γίνονται στον καταυλισμό να είναι η σημερινή πραγματικότητά τους, αλλά μέσα σε αυτές , όλα ήταν σαν... να υπήρχε ένα άλλος παράλληλος κόσμος χάρη στην ευαισθησία των Λαρισαίων μαθητών και των εκπαιδευτικών τους, που μας είπαν: «Είμαστε δάσκαλοι και οφείλουμε να ξυπνάμε συνειδήσεις. Υπερασπιζόμαστε την πιο ευαίσθητη ομάδα, τα προσφυγόπουλα. Αδυνατούμε να τα ξεχωρίσουμε από τα δικά μας παιδιά. Τα παιδιά είναι η ελπίδα».
