Πρόβλημα στη χρήση του ψαλιδιού, δυσκολία στο πάτημα της φωτογραφικής μηχανής, στα κουμπιά του πουκαμίσου, στο ποντίκι του υπολογιστή ακόμα και στο άνοιγμα μιας κονσέρβας. Αν πεις για το σχολείο που ξεκινάει κι όλας σε δύο ημέρες... εκεί θέλει συζήτηση και μάλιστα μεγάλη. Πριν από χρόνια θεωρούνταν «κουσούρι». «Χούι» άσχημο που έπρεπε να κοπεί.
«Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια του σχολείου μου την προσπάθεια που έκανε ο δάσκαλος να μου το αλλάξει αυτό» μας λέει ο 50χρονος Γιώργος ανακαλώντας στη μνήμη του στιγμές από το δύσκολο μαθητικό ξεκίνημα «με πίεζε ο δάσκαλος, πίεζαν και οι γονείς μου που δεν ήξεραν και πολλά. Τους έλεγε πως πρέπει να το αλλάξω αλλά δεν καταλάβαιναν πως δεν το είχα επιλέξει αλλά ήταν επιλογή της φύσης…».
Τα χρόνια όμως πέρασαν, ο Γιώργος δεν μπορούσε να γράψει με το «καλό» και εν τέλει έκανε εκείνο που η φύση επιτάσσει. Κράτησε το αριστερό κόντρα σε όλους και έκανε την καλύτερη επιλογή.
Ιστορίες σαν και τις παραπάνω υπάρχουν αρκετές. Πολλές. Μία στις δέκα θα πούμε, μα όχι τυχαία καθώς αυτό είναι και το στατιστικό για τους αριστερόχειρες.
«Μέχρι και πρόσφατα υπήρχαν γονείς που αντιμετώπιζαν την αριστεροχειρία ως μια βλάβη ή ελάττωμα» μας λέει ο λογοπεδικός κ. Δημοσθένης Παρασκευαΐδης και εξηγεί πως ξεκινούσαν με προτροπές του τύπου «έλα με το άλλο το χεράκι», «γράψε τώρα παιδί μου με το χεράκι του θεού» και όταν δεν είχε αποτέλεσμα ακολουθούσαν τιμωρίες. Η αιτία, σύμφωνα με τον ίδιο είναι πως υπήρχε έντονη προκατάληψη για το αριστερό, λόγω και των «νωπών» πολιτικών εξελίξεων. Τυπικά, ο εμφύλιος τελείωσε το 1949. Όμως ουσιαστικά συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμα…
Του ζητάμε να μας εξηγήσει τι προβλήματα ενδεχομένως προκύπτουν από την πίεση που ασκείται σε έναν αριστερόχειρα να αλλάξει «Έτσι τον πιέζουμε να αλλάξει τη δομή του νευρικού του συστήματος. Τα κέντρα του λόγου και ομιλίας του αριστερόχειρα σχηματίζονται στο δεξί ημισφαίριο. Αν εμείς παρέμβουμε με άσχημο τρόπο, εκτός από τη δημιουργία προβλημάτων στη συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει κι άλλου είδους προβλήματα» λέει και τονίζει πως το πιο συνηθισμένο στην πιεσμένη αριστεροχειρία είναι ο τραυλισμός. Όμως σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουμε ακόμα και σε κάποιας μορφής ψυχικών αντιδράσεων.
Σύμφωνα με τον κ. Παρασκευαΐδη υπάρχουν πολιτισμοί που παροτρύνουν τη χρήση και των δύο χεριών και φέρνει για παράδειγμα τους Ιάπωνες που το έκαναν για λόγους ανάγκης (βλ. πόλεμοι).
Ο 50χρονος αριστερόχειρας Γιώργος, πριν από αρκετά χρόνια έφερε στον κόσμο με τη σύζυγό του έναν γιο. Κι εκείνος αριστερόχειρας. Στάθηκε, όμως πολύ πιο τυχερός από τον πατέρα του, καθώς η κατάσταση στην οποία βρέθηκε αυτός ήταν πολύ πιο ευνοϊκή, εν συγκρίσει με τον πατέρα του. Το γνώριζε εκ πείρας.
«Η κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε φροντίσει να διαμορφώσει ασφαλή χώρο για τους αριστερόχειρες» μας λέει η ψυχολογός κ. Δήμητρα Παπαστεργίου «εκεί υπήρχε ένα μεγάλο κενό και είναι χαρακτηριστικό το πώς αντιμετώπιζαν τα παιδιά τα παλιά χρόνια στα σχολεία. Τους πίεζαν, τους εξανάγκαζαν να γράφουν με το δεξί και όλα τα υπόλοιπα τα έκαναν με το αριστερό. Υπήρχε η αντίληψη πως εκείνο το χέρι ήταν κακό» για να υπογραμμίσει πως πλέον τείνει να εξαλειφτεί.
Αν, τώρα, κάποιοι γονείς επιμένουν να ανησυχούν, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ζωγράφιζε με το αριστερό, ο Θεόφιλος το ίδιο. Ο Τζίμι Χέντριξ κρατούσε την κιθάρα του «ανάποδα». Η Ναβρατίλοβα διέπρεψε στο τένις πιάνοντας τη ρακέτα με το αριστερό. Από πολιτικούς, ένα «κάρο» αλλά ακόμα και ο Μπίλι δε Κιντ διάσημος κακοποιός της άγριας Δύσης ήταν αριστερόχειρας. Το πιο γρήγορο πιστόλι.
«Η φύσις, μηδέν μήτε ατελές ποιεί, μήτε μάτην» έλεγε ο Αριστοτέλης. Αριστερόχειρας κι εκείνος…
Του Κώστα Γκιάστα
