Όπως ανάφεραν οι εθελοντές των Ενεργών Πολιτών που βρέθηκαν στο σχολείο:
«Στη συνάντηση που είχαμε για να παραλάβουμε τα καπάκια, προέκυψε από τη συζήτηση, ότι τα δύο σχολεία το 16ο και το 32ο, ήθελαν να στήσουν μία σχολική βιβλιοθήκη για τους μαθητές τους. Με μεγάλη χαρά προσφερθήκαμε να τους βοηθήσουμε, ενισχύοντάς τους με τρεις κούτες βιβλία από τη δική μας ανταλλακτική βιβλιοθήκη, που λειτουργούμε στη Στέγη Αλληλεγγύης των Εν.Πο.Λ.
Η χαρά τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αποφάσισαν να συλλέξουν τρόφιμα και να τα προσφέρουν στο Δωρητήριο Τροφίμων των Εν.Πο.Λ., που τροφοδοτεί περισσότερες από 100 οικογένειες με μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Τα τρόφιμα παραδόθηκαν στους Ενεργούς Πολίτες πριν λίγες μέρες, στις παραμονές των εορτών. Αναπτύχθηκε έτσι, μια υπέροχη σκυταλοδρομία, αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, από την οποία βγαίνουν ωφελημένοι όλοι, με πρώτα απ’ όλα τα παιδιά του σχολείου, που παίρνουν βιωματικά μαθήματα εθελοντισμού και αλληλεγγύης!
Μέσα στο μουντό κλίμα της κρίσης, υπάρχουν άνθρωποι, που σκέφτονται τον συνάνθρωπό τους και προσπαθούν να απαλύνουν όσο μπορούν τον πόνο του. Χαιρόμαστε που τα παιδιά ανταποκρίνονται σ’ αυτά τα παραδείγματα με πολύ ενθουσιασμό. Ευχόμαστε αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί και να εξαπλωθεί σε όλη την κοινωνία μας, σε όλους τους πολίτες».
Εκ των εθελοντών, ο κ. Νικόλαος Παντελίδης, πρώην μαθητής του 16ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας, αναπολεί: «Τις πρώτες τάξεις τις έβγαλα στο παλιό κτίριο επί της οδού Καρδίτσης, που παλιότερα ήταν… συνεργείο αυτοκινήτων, το οποίο κατόπιν το μετέτρεψαν σε σχολείο! Θυμάμαι τα παλιά ξύλινα θρανία και μια ξυλόσομπα να μας ζεσταίνει τις κρύες μέρες του χειμώνα. Ασπρόμαυρες παιδικές θύμησες, χαραγμένες στο μυαλό μου, που μού προκαλούν νοσταλγικά χαμόγελα όταν τις ανασύρω από το χρονοντούλαπο της μνήμης…
Ήμουν όμως από τους τυχερούς, γιατί προλάβαμε να πάμε στο ολοκαίνουριο και μοντέρνο κτίριο της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, όπου μετακόμισε το 16ο σε συστέγαση με το 32ο δημοτικό, όπου οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές!
Θυμάμαι με αγάπη τις δασκάλες μου, την κυρία Κοκώση, την κυρία Λαμπρινή και τον δάσκαλό μου τον κύριο Μουζαλά, που είχα την τύχη να με οδηγήσουν στα πρώτα μου βήματα στο μονοπάτι της γνώσης…
Πέρα από τα γράμματα, μού μάθανε τον σεβασμό, την αξιοπρέπεια, την αγάπη για τους συνανθρώπους, αλλά και το ενδιαφέρον για το περιβάλλον…
Ακόμα βρίσκεται στην αυλή του σχολείου μου το δέντρο που φύτεψα εγώ, με τα δυο μου παιδικά χεράκια!
Ένα ισχνό κλαράκι τότε, που τώρα, μετά από 40 σχεδόν χρόνια, έγινε ένα θεόρατο δέντρο, που απλώνει τα πυκνόφυλλα κλαδιά του για να ξεκουραστούν τα πουλιά πάνω τους, και τα παιδιά του σχολείου, στον ίσκιο τους…
Όποτε τύχει να περνάω από κει, το ατενίζω με υπερηφάνεια, και όλο καμάρι λέω στα παιδιά μου ότι «το δέντρο αυτό το φύτεψε ο μπαμπάς σας»…
Και να που οι βάσεις που πήρα από αυτό το σχολείο, αποδείχτηκαν στέρεες! Στα γράμματα πρόκοψα. Σπούδασα, έκανα μεταπτυχιακό, διδακτορικό, έγινα και ο ίδιος δάσκαλος πανεπιστημιακός… Όμως και τα άλλα εφόδια που μου μεταλαμπάδευσαν οι δάσκαλοί μου, δεν πήγαν χαμένα! Τα σπόρια της αγάπης που φύτεψαν στην καρδιά μου φύτρωσαν, μεγάλωσαν, άνθισαν και με οδήγησαν να γίνω Ενεργός Πολίτης! Να νοιάζομαι για τους συνανθρώπους μου και να φροντίζω για το περιβάλλον! Και όλα αυτά τα οφείλω και σε αυτούς!
Οι δρόμοι της ζωής μερικές φορές ξανασυναντιούνται…
Το σχολείο μου κρατώντας την παράδοση στην ανθρωπιά και την οικολογική ευαισθησία, προτρέπει τα παιδιά να μαζεύουν τα πλαστικά καπάκια των μπουκαλιών, για να ανταλλαχτούν - όταν μαζευτούν αρκετά - με αναπηρικά αμαξίδια, για συμπολίτες μας που τα έχουν ανάγκη».
