Της Λένας Κισσάβου
Το κράτος τον βοήθησε, έστω και με όλα τα κενά που υπάρχουν ακόμη στην ειδική αγωγή, με πολλές δυσκολίες και προσπάθειες, να φτάσει στα είκοσι πέντε του χρόνια, για να του δείξει όμως μετά τον δρόμο προς το περιθώριο, είτε με εγκλεισμό στο σπίτι του, είτε σε ίδρυμα χρόνιων παθήσεων.
Είναι ένα από τα άτομα με αναπηρία, που η πορεία της κοινωνικής ζωής τους, τελειώνει απότομα στα 25 τους χρόνια, εκεί που σταματούν και οι υποστηρικτικές κοινωνικές δομές στη Λάρισα και βρίσκονται ξαφνικά να μην έχουν επιλογή να συνεχίσουν…
Η σημερινή εποχή, που δοκιμάζει τις αντοχές των ανθρώπων και χτυπά αλύπητα την ψυχολογία τους, βρίσκει ακόμη πιο ευάλωτα τα άτομα με αναπηρία, που χρόνια τώρα αγωνίζονται για το αυτονόητο, για μια θέση στην κοινωνία, ισότιμη και προσαρμοσμένη στις ειδικές τους ανάγκες.
Νέοι άνθρωποι κλείνονται σπίτια τους, άλλοι σε κλινικές, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στους ίδιους και στις οικογένειές τους, ωθώντας τους σε απομόνωση, όπου δεν αργεί να έρθει η κατάθλιψη.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα, αναπήρων στη Λάρισα, όπως την περιγράφουν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Θεσσαλίας κ. Ράλλης Τσιουλάκης και ο αντιπρόεδρός της κ. Στέφανος Πάικος, υποστηρίζοντας την ανάγκη να δημιουργηθούν στη Λάρισα οι δομές που θα τους βγάλουν από το περιθώριο.
Στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης (ημιαυτόνομης ή και αυτόνομης) και Μονάδα Ημερήσιας Φροντίδας, είναι δύο προτεινόμενες δομές από την Ομοσπονδία που θα δώσουν νόημα και συνέχεια σε πολλές ζωές.
Ο κ. Τσιουλάκης μας λέει: «Στη Λάρισα, δεν υπάρχουν τέτοιες δομές, ούτε καν Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) για ΑμΕΑ, έστω για να απασχολούνται κάποιες ώρες, όπως αντίστοιχα υπάρχουν σε άλλες θεσσαλικές πόλεις.
Όλες οι υπόλοιπες εκπαιδευτικές κοινωνικές δομές, ειδικής αγωγής για ΑμΕΑ, που υπάρχουν στην πόλη, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, μέχρι τα άτομα με αναπηρίες να γίνουν 25 ετών (ΤΕΕ, Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης), με εξαίρεση τον «Αριστέα» στη Γιάννουλη, που δέχεται λίγα άτομα, καθώς πλέον έχει λίγο προσωπικό και απαιτείται η αναδιοργάνωσή του και ενίσχυσή του για να έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει περισσότερα.
Μετά το ΤΕΕ και το ΕΕΕΚ, τι κάνουν λοιπόν, νέοι άνθρωποι; Εγκλωβίζονται στα σπίτια τους ή πάνε στα ιδρύματα χρονίων παθήσεων, σαν του Αμπελώνα, όπου εκεί απλά διαβιούν ως έγκλειστοι, απομονωμένοι από την κοινωνία.
Άτομα με νοητική υστέρηση, παραπληγικοί, με σύνδρομο ντάουν, με πολλαπλές αναπηρίες, κ.ά. έχουν καταδικαστεί!».
Η αποϊδρυματοποίηση είναι ένας υψηλός εθνικός και ευρωπαϊκός στόχος, που ακόμη δεν έχει γίνει πράξη στη Λάρισα για τα ΑμΕΑ, αναφέρει ο κ. Στ. Πάικος και τονίζει: «Μια μονάδα ημερήσιας φροντίδας για άτομα με αναπηρίες από 25 ετών και άνω, καθώς και η δημιουργία στεγών υποστηριζόμενης διαβίωσης, θα δώσουν λύσεις σωτήριες…».
Ενώ ο κ. Τσιουλάκης συμπληρώνει: «Έχουμε ανθρώπους που ζουν ξεχασμένοι από τον κόσμο, μέσα σε τέσσερα ντουβάρια και δεν ενδιαφέρεται κανένας, ενώ ξαφνικά για τον Ξηρό ξεσηκώθηκε το σύμπαν, να βγει με βραχιολάκι έξω, λόγω του ότι είναι άτομο με αναπηρία!
Πόσο τραγικό μπορεί να ακούγεται αυτό για ανθρώπους που περιμένουν χρόνια να μεριμνήσει η πολιτεία γι’ αυτούς!».
Αναλυτικότερα για τη λειτουργία των στεγών υποστηριζόμενης διαβίωσης, ο κ. Τσιουλάκης μας εξηγεί: «Μπορούν να χρησιμοποιηθούν γι’ αυτό το σκοπό μικρά διαμερίσματα μέσα στην πόλη ή αυτόνομες κατοικίες, που ανήκουν σε διάφορους φορείς και παραμένουν αναξιοποίητα. Τέτοια έχουν το Γηροκομείο, ο Δήμος, η εκκλησία, ο «Αριστέας» και λιμνάζουν…
Πρόκειται για τη δημιουργία μικρών ευέλικτων μονάδων, που θα κατοικούν ΑμΕΑ, με 24ωρη υποστήριξή τους (με ημιαυτόνομη διαβίωση) και που θα τα εντάσσουν έτσι στον κοινωνικό κλοιό της πόλης και δεν θα τα στέλνουν σε ιδρύματα».
Σύμφωνα με τον κ. Πάικο, οι εν λόγω προτάσεις έχουν κατατεθεί ως αιτήματα στο Δήμο Λαρισαίων και συγκεκριμένα στον αρμόδιο αντιδήμαρχο κ. Δεληγιάννη, ο οποίος όπως υποστήριξαν, έδειξε ανταπόκριση και σύντομα θα συζητηθούν αναλυτικότερα, με τα μέλη της Ομοσπονδίας.
Να σημειωθεί ότι η Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία Θεσσαλίας, περιλαμβάνει 17 σωματεία και αριθμεί πάνω από 7.000 μέλη.
«Όλα είναι θέμα πολιτικής βούλησης…» υποστηρίζει ακράδαντα ο κ. Τσιουλάκης, αναφέροντας ότι τέτοιου είδους δομές, μπορούν να ενταχθούν για χρηματοδότησή τους σε προγράμματα του ΕΣΠΑ.
