Του Δημήτρη Βάλλα
Σε χώρο προσωρινής κατασκήνωσης πολλών Ρομά με το απαραίτητο βέβαια «φολκλόρ» που εμπεριέχει τα... πάντα έχουν μεταβληθεί πολλοί χώροι, κυρίως έξω από την περίφραξη του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας.
Το γεγονός βέβαια δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι χώροι εμπνέουν(!), αλλά έχει σχέση με τους συγγενείς κυρίως πολλών νοσηλευομένων που στη περίπτωση των Ρομά, εφόσον προέρχονται από άλλους νομούς κατέρχονται συνήθως ομαδικά σε ένδειξη συμπαράστασης.
Το αποτέλεσμα είναι να μεταφέρονται μαζί ολόκληρα νοικοκυριά και... οικοσκευές και όλη η οικογένεια με τα αγροτικά ή τα κλειστά βαν να κατασκηνώνει για μέρες μέχρι τελικά να τελειώσει η θεραπεία ή να λήξει η παραμονή του συγγενή στο νοσοκομείο.
Στην κατασκήνωση έχουμε τα πάντα, από μαγείρεμα, ψήσιμο και υπαίθριο πλύσιμο ρούχων μέχρι ατέλειωτες συγκεντρώσεις πάνω σε χαλιά και σκεπάσματα που απλώνονται στο χώμα το βράδυ και βέβαια εάν ο καιρός ευνοεί.
Οι Ρομά υπήρξαν κατά καιρούς ο μόνιμος πονοκέφαλος όλων σχεδόν των διοικήσεων του Πανεπιστημιακού καθώς κατά παράδοση θεωρούνται οι κατά κύριο λόγο «πελάτες» για γέννες στο μαιευτικό τμήμα αλλά και στο γειτονικό παιδιατρικό, κυρίως λόγο των πολλών παιδιών που συνηθίζουν να φέρνουν στον κόσμο.
Παλαιότερα οι πρόχειρες «κατασκηνώσεις» στήνονταν ακόμα και στο προαύλιο της Μαιευτικής κλινικής, αλλά και πίσω ακριβώς εκεί που υπάρχει ένα μικρό παιδικό πάρκο για τους μικρούς ασθενείς του παιδιατρικού τμήματος και χρειάστηκε αγώνας μέχρι να τους γίνει κατανοητό ότι δεν έπρεπε να χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους.
ΥΠΝΟΣ ΣΤΟ Ι.Χ. ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ
Όμως το θέμα δεν αφορά μόνο τους συμπαθείς Ρομά, που ούτως ή άλλως δεν πειθαρχούν εύκολα και έχουν την περιπέτεια στο DNA τους ,αλλά και πολλούς, «μπαλαμό», καθώς θα έλεγαν οι ίδιοι στη γλώσσα τους.
Η κρίση που έφερε και τη φτώχεια σε όλους μας γίνεται πλέον ορατή σε όλους καθώς πολλοί συμπολίτες μας, χωρίς βέβαια κιλίμια και χαλιά για να φαίνονται, που η μοίρα το θέλησε να έχουν κάποιο δικό τους πρόσωπο για νοσηλεία και δεν έχουν ούτε φίλους ούτε συγγενείς στη Λάρισα καθώς κατάγονται από μακριά, δεν διαθέτουν τα ανάλογα χρήματα που θα τους επιτρέψουν μία διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο και ούτε μπορούν λόγω αποστάσεων να πηγαινοέρχονται.
Το αποτέλεσμα είναι να διανυκτερεύουν πρόχειρα στα αυτοκίνητά τους και με το φως της ημέρας να ξαναεισέρχονται στους χώρους νοσηλείας κοντά στους ασθενείς τους. Σαφώς τώρα η επιβίωση απαιτεί και νερό και τουαλέτα κ.λπ., όμως αυτά βρίσκονται σχετικά εύκολα...
Ίσως βέβαια όλα αυτά , μια που το Πανεπιστημιακό δέχεται και νοσηλεύει άτομα από όλη τη Θεσσαλία, αλλά και τη Στερεά Ελλάδα, να θέτουν επί τάπητος και τη δημιουργία κάποιου ξενώνα όπου έστω έναντι συμβολικού τιμήματος θα μπορούσαν να διαμένουν τουλάχιστον οι συγγενείς των βαριά ασθενών.
Και επειδή πολλοί μπορεί να απορούν σας παραθέτουμε ένα παράδειγμα που έχει σχέση με την ύπαρξη και λειτουργία ενός ξενώνα για τέτοιες περιπτώσεις στο Πανεπιστημιακό Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων:
«Ο Ξενώνας του ΠΓΝΙ ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 20 Φεβρουαρίου του 2000 με χρηματοδότηση του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος", βρίσκεται όπισθεν του Νοσοκομείου και εξυπηρετεί τους συνοδούς των ασθενών.
Ο ξενώνας «ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΠ.ΝΙΑΡΧΟΣ» του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων είναι ένα κτίριο 2250 τετρ. μέτρων, δυναμικότητας 74 κλινών, που κατασκευάστηκε με όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές και διαθέτει όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για τη λειτουργία του. Προσφέρει ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον χαλάρωσης ενώ διαθέτει σαλόνι, τραπεζαρία, κουζίνα και πλυντήρια.
Ο ξενώνας έχει ως σκοπό να φιλοξενήσει τους συγγενείς των βαρέως πασχόντων ασθενών που νοσηλεύονται στο ΠΓΝΙ και που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν εύκολα στέγη για προσωρινή διαμονή και διανυκτέρευση. Γίνονται δεκτοί συνοδοί από μακρινές περιοχές ή περιοχές του Νομού Ιωαννίνων που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν αλλιώς, λόγω συγκοινωνίας ή άλλης αιτίας. Οι συνοδοί που μπορούν να διαμείνουν στον ξενώνα είναι συγγενείς του νοσηλευόμενου ασθενούς μέχρι 2ου βαθμού και ο ή η σύζυγος.
Για κάθε ασθενή μόνο ένας συνοδός του μπορεί να παραμείνει στον ξενώνα. Ο χρόνος παραμονής του συνοδού στον ξενώνα καθορίζεται σε μια εβδομάδα από την εισαγωγή του ασθενή. Σε περίπτωση της παραμονής του πέραν των δέκα ημερών, θα πρέπει να υποβάλει νέα αίτηση, η οποία θα αξιολογείται εκ νέου ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες...».
