Από έναν αθέατο πόλεμο μεταξύ των δύο πλευρών και μάλιστα συνεχιζόμενο, όπως περιγραφόταν σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Ε», υπάρχουν θύματα, αυτοί που τελικά την πληρώνουν, οι οποίοι ασφαλώς και δεν είναι οι πρωταγωνιστές αλλά οι ασφαλισμένοι, που θέλουν αλλά δεν μπορούν δυστυχώς να κατανοήσουν με ποιον τρόπο θα αγοράσουν ένα ζευγάρι γυαλιά και με ποιον τρόπο θα αποζημιωθούν. Ισχύει η κυβερνητική εξαγγελία για την προμήθεια των γυαλιών με ένα απλό voucher για να παταχθεί η γραφειοκρατία ή επιστρέφουμε στις παλιές γνωστές συνταγές με τη συνήθεια να πνίγει καθετί καινούριο, που προσπαθεί να βελτιώσει τις συναλλαγές της καθημερινότητας; Όσο και να προσπαθήσει κανείς, δύσκολα θα πάρει σαφή απάντηση, τουλάχιστον υπό τις παρούσες συνθήκες.
Κάποιες από τις απαντήσεις αυτές επιχείρησε να εξασφαλίσει η δημοσιογραφική έρευνα με τρόπο βιωματικό μετά τις καταγγελίες των οπτικών για κακή εφαρμογή του ενιαίου κανονισμού παροχών από τον ίδιο τον ΕΟΠΥΥ. Ο δρόμος απλός και συγκεκριμένος: Επίσκεψη στον οφθαλμίατρο, καθώς και οι δημοσιογράφοι είναι ασφαλισμένοι, γνωμάτευση, συνταγή για γυαλιά και voucher για εξυπηρέτηση, εφόσον υπάρχει συμβεβλημένο κατάστημα που να τα δέχεται. Και από εκεί η εκτέλεση της συνταγής, που αποδεικνύεται πραγματικός Γολγοθάς.
Ένα συμβεβλημένο κατάστημα στη Λάρισα, προφανώς και δεν είναι λογικό να πάω στην Ελασσόνα όπου βρίσκεται το δεύτερο, και η σκέψη οδηγείται στη χρήση της δεύτερης δυνατότητας που δίνει ο ΕΟΠΥΥ, δηλαδή να εκτελέσω τη συνταγή με τον κλασικό τρόπο, να αγοράσω τα γυαλιά στο κατάστημα της επιλογής μου και στη συνέχεια να καταθέσω τα δικαιολογητικά στον ΕΟΠΥΥ για να μου καταβάλουν την αποζημίωση μέχρι του ποσού των 100 ευρώ.
Αυτή τη δυνατότητα επέλεξα –όπως και πολλοί άλλοι όπως αποδεικνύεται καθημερινά- και το πρωί της Δευτέρας επισκέπτομαι τα γραφεία του ΕΟΠΥΥ για να καταθέσω τα δικαιολογητικά μου. Ευγενική η υπάλληλος, πρόθυμη να τα εξετάσει, μου δίνει και την αίτηση για τη συμπλήρωση των ατομικών μου στοιχείων. Όλα κυλούν ομαλά, «μα πού βλέπουν τα προβλήματα οι οπτικοί;», αναρωτιέμαι, έτοιμος -μόλις τελειώσει η διαδικασία- να τους επικρίνω για όσα συνεχίζουν να υποστηρίζουν.
Ένα σχόλιο της ευγενικής υπαλλήλου ωστόσο, όση ώρα εξέταζε τα δικαιολογητικά μου, με έκανε να αναθεωρήσω τις σκέψεις μου. Θα τα παραλάβω, λέει, αλλά να ξέρετε πως το αίτημά σας για αποζημίωση θα απορριφθεί! Μα πώς το γνωρίζετε, ερωτώ, και μου απαντά ότι δεν αγόρασα τα γυαλιά μου από το συμβεβλημένο κατάστημα που δέχεται τα voucher και σπεύδει να μου δείξει τον αναρτημένο στην τζαμαρία πίνακα με τα δύο καταστήματα οπτικών στον νομό που δέχονται voucher.
Ενημερωμένος για τις ανάγκες του ρεπορτάζ επικαλούμαι το άρθρο 4 του ενιαίου κανονισμού, που δίνει παράλληλα τη δυνατότητα να εξυπηρετηθώ και με τον παλιό τρόπο μέχρι να συμπληρωθεί ικανός αριθμός συμβεβλημένων καταστημάτων οπτικών (κανένας δεν απαντά στο ερώτημα ποιος θεωρείται ικανός αριθμός για λειτουργήσει το σύστημα μόνο με τα voucher, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Στη συζήτηση μπαίνει και δεύτερη εξίσου ευγενική υπάλληλος που δεν είναι τόσο κατηγορηματική ως προς την εξέταση της αίτησής μου αλλά μετά από μερικά λεπτά συζήτησης με δύο υπαλλήλους με διαφορετικές αντιλήψεις περί της εφαρμογής του κανονισμού αποφασίζω να επισκεφθώ τον προϊστάμενο του τοπικού υποκαταστήματος.
Μετά από συζήτηση αρκετών λεπτών για τον υπαλληλικό κώδικα, τα άρθρα 4 και 52 του ενιαίου κανονισμού παροχών αλλά και ανακοινώσεις και δηλώσεις της διοίκησης του ΕΟΠΥΥ, που έγιναν ακόμα και πριν υιοθετηθεί το παράλληλο σύστημα των αποζημιώσεων, αρχίζω να κατανοώ την πρόθεση του προϊσταμένου να μου δώσει απαντήσεις χωρίς να είναι ξεκάθαρες. Μπορεί η αίτησή μου να απορριφθεί αλλά έχω και το δικαίωμα της ένστασης στη δευτεροβάθμια επιτροπή, ναι μεν δίνεται η δυνατότητα να αποζημιωθώ χωρίς τη χρήση voucher αλλά η κεντρική διοίκηση δεν έχει δώσει ακόμα οδηγίες και διευκρινίσεις, συνεπώς όσες αιτήσεις υποβλήθηκαν από τους ασφαλισμένους παραμένουν σε εκκρεμότητα.
Χωρίς να έχω γίνει σοφότερος από αυτή τη συζήτηση, καταφεύγω στο ύστατο ερώτημα, που διατυπώνει κάθε ασφαλισμένος που επιθυμεί να τύχει της ασφαλιστικής κάλυψης του Οργανισμού. Αντί να καταθέσω τα δικαιολογητικά μου με τον κίνδυνο να μην αποζημιωθώ, όπως υποστηρίζει ο μηχανισμός, θα μου συνιστούσαν να χρησιμοποιήσω μόνο τη συνταγή με τη διατακτική και να προμηθευτώ τα γυαλιά μου από το μοναδικό συμβεβλημένο κατάστημα οπτικών και με εξασφαλισμένο αποτέλεσμα;
Δυστυχώς ούτε και σε αυτό το ερώτημα πήρα κάποια απάντηση από τον προϊστάμενο γιατί βεβαίως ένας υπηρεσιακός δεν μπορεί να συστήνει σε ποιο κατάστημα μπορεί να κάνει συναλλαγές ο ασφαλισμένος. Ευχαρίστησα τον προϊστάμενο για την υπομονή του και εγκατέλειψα το τοπικό υποκατάστημα χωρίς να καταθέσω τα δικαιολογητικά μου, όπως και πολλοί άλλοι ασφαλισμένοι, αλλά με τη βεβαιότητα ότι ο Οργανισμός στο σύνολό του, από την υπάλληλο που παραλαμβάνει δικαιολογητικά μέχρι και την κεντρική διοίκηση, δεν προσφέρουν τις υπηρεσίες για τις οποίες έχουν ταχθεί με βάση τον ενιαίο κανονισμό παροχών να παρέχουν. Φυσικά δεν περνά από το μυαλό μου η σκέψη ότι πρόκειται για πρακτική με σκοπό την αποτροπή των ασφαλισμένων να καταθέτουν δικαιολογητικά για αποζημιώσεις, που θα μπορούσε να λειτουργεί στην κατεύθυνση της περιστολής των δαπανών του Οργανισμού…
Του Δημ. Κατσανάκη
