Ανταπαντώντας σε όσα υποστήριξε χθες ο διοικητής των νοσοκομείων, ο κ. Μαλίζος υποστηρίζει ότι η «εμφάνιση κερδών» στα νοσοκομεία δεν είναι παρά «ευφυής λογιστική», ενώ τον επικρίνει γιατί «ιδιοποιείται ακόμα και την όποια μείωση της θνητότητας, που μόνο στην ποιοτική δουλειά του ιατρικού και λοιπού προσωπικού μπορεί να αποδοθεί, αλλά σε καμία περίπτωση στη διοικητική επάρκειά του» για να συμπληρώσει πως «η διοικητική μέριμνα είναι αυτονόητη υποχρέωσή του και όχι επίτευγμα, αλλιώς θα επρόκειτο για παράβαση καθήκοντος από μέρους του».
Αναλυτικά, στην ανταπάντησή του ο κ. Μαλίζος αναφέρει:
«Απέχει των προθέσεών μου να απασχολώ την έγκριτη εφημερίδα σας με προσωπικά ζητήματα και αντιπαραθέσεις, αλλά είμαι αναγκασμένος να απευθυνθώ δημόσια στους αναγνώστες σας μετά το δημοσίευμα στο φύλλο της 13ης Ιουνίου 2018, το οποίο με αφορά.
Ουδεμία πρόθεση, επίσης, έχω να κάνω διάλογο με τον τρόπο που υιοθετεί ο διοικητής του ΠΓΝΛ. Η θέση που υπηρετεί απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα και αρετές και έχει υπηρετηθεί και από σημαντικούς ανθρώπους που συνέβαλαν με άλματα στην ανάπτυξη του ΠΓΝΛ, χωρίς να μπουν στον πειρασμό να την αξιοποιήσουν για τη δόξα τους.
Πέραν τις αδιάκοπης υπηρέτησης σε όλες τις υπηρεσιακές βαθμίδες, αλλά και από ακαδημαϊκές θέσεις ευθύνης, εξακολουθώ να υπηρετώ εθελοντικά, τοποθετημένος με ΦΕΚ του Υπουργείου Υγείας, ως μέλος της ομάδας εργασίας του ΚΕΣΥ για τη μεταρρύθμιση του συστήματος ειδίκευσης των Ορθοπαιδικών, καθώς και στη Γενική Συνέλευση του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ), εκπροσωπώντας το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Πρόκειται για θέσεις ευθύνης σε όργανα λήψης αποφάσεων συμβουλευτικών προς την πολιτική ηγεσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σημαίνει.
Μαζί με τους συνεργάτες μου στην Ορθοπαιδική Κλινική του ΠΓΝΛ, από τη πρώτη μέρα της λειτουργίας του έχουμε δώσει δείγματα έργου με περισσότερες από 37.000 χειρουργικές επεμβάσεις και 50.000 νοσηλείες ασθενών, καθώς και με διεθνώς αναγνωρισμένο ερευνητικό έργο, του οποίου την αναγνώριση δεν περιμέναμε από τον νυν διοικητή. Εξάλλου η στάση του έναντι των ανωτέρω στελεχών της κλινικής είναι γνωστή σε μας, καθόσον έχουμε εισπράξει από πλευράς του από την ανάληψη των καθηκόντων του μέχρι τούδε πλείστες έγγραφες απειλές για λήψη πειθαρχικών σε βάρος μας μέτρων, πάντα όμως με αβάσιμες και τελείως έωλες αιτιάσεις. Η προσωπική απαξίωση από μέρους του δεν με (μας) αγγίζει.
Επαναλαμβάνω ότι η δημόσια διατυπωμένη θέση μου ήταν και είναι ότι: «… Ενα Πανεπιστημιακό Τριτοβάθμιο Νοσηλευτικό Ίδρυμα, αν έχει να κάνει απολογισμό του έργου του στη κοινωνία (και όχι «κοινωνικό απολογισμό»), θα πρέπει να τον κάνει για την ποσότητα και κυρίως για την ποιότητα των υπηρεσιών του προς τους ασθενείς. Για τον σκοπό αυτό υπάρχει, επιλέγεται από τους ασθενείς και για την απόδοση αυτού του έργου κρίνεται».
Το ΠΓΝΛ, ως το μοναδικό Τριτοβάθμιο Νοσοκομείο στη Κεντρική Ελλάδα, έχει καταλυτικά αναβαθμίσει την περίθαλψη των ασθενών στα 19 χρόνια λειτουργίας του μέχρι σήμερα. Παράλληλα, αναμφιβόλως τεράστια είναι και η συμβολή του στην εκπαίδευση των ειδικευομένων ιατρών, των φοιτητών της Ιατρικής και της Νοσηλευτικής, καθώς και η ανάπτυξη της κλινικής έρευνας, διά της οποίας επιτεύχθηκε η προβολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αλλά και της πόλης μας στον παγκόσμιο επιστημονικό Τύπο.
Ο διοικητής του ΠΓΝΛ, με κεκτημένη ταχύτητα από προσπάθεια προβολής του μηδαμινής απόδοσης έργου του, την περασμένη Δευτέρα, στο άδειο αμφιθέατρο, δεν αρκέστηκε να “απολογηθεί” για τις αδιαμφισβήτητες ελλείψεις, παραλήψεις και ανεπάρκειες που δημόσια επισήμανα, τις οποίες άλλωστε βιώνουμε καθημερινά προσωπικό και ασθενείς, αλλά έχασε και την ψυχραιμία του. Προχώρησε σε μία σκόπιμη διαστρέβλωση των λεγόμενών μου και ενδεδυμένος με τον θρίαμβο των αόρατων επιτυχιών του, φτάνει στο σημείο να ισχυρισθεί ότι το παρ’ αυτού διοικούμενο νοσοκομείο έχει κέρδη! Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν με έλλειμμα, το οποίο κάθε χρόνο καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η “εμφάνιση κερδών” δεν είναι παρά “ευφυής λογιστική”. Η αλήθεια βρίσκεται σε ό,τι βιωματικά αντιμετωπίζουν χιλιάδες ασθενείς με τις οικογένειές τους, που δεν βρίσκουν τις υπηρεσίες που χρειάζονται στο δημόσιο νοσοκομείο και απευθύνονται στο ιδιωτικό με δική τους επιβάρυνση. Ο κ. Νάνος προκλητικά εθελοτυφλεί στο γεγονός ότι είναι πλείστες οι φορές επί της διοικήσεώς του που οι ιατροί του ΠΓΝΛ αναγκάζονται να στέλνουν τους συγγενείς των νοσηλευόμενων για τις απαραίτητες εξετάσεις σε ιδιωτικά εργαστήρια, λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων και άλλων εφοδίων στα διαγνωστικά εργαστήρια του ΠΓΝΛ. Επ’ αυτού του δεδομένου υπάρχουν τα σχετικά ενημερωτικά έγγραφα των διευθυντών τους, που παραλαμβάνουμε όλοι οι διευθυντές των Κλινικών υπηρεσιακά ανά εβδομάδα.
Το αναχρονιστικό μοντέλο διαχείρισης των νοσοκομείων του ΕΣΥ, διαχρονικά αναγνωρισμένο ως τέτοιο από πολιτικούς και μη, δεν μπορεί να διασωθεί από τις μεγαλόστομες θριαμβολογίες του νυν διοικητή. Έχουμε ακούσει τόσες κατά τη διάρκεια της θητείας του, που έχουμε χάσει τον λογαριασμό κι εμείς κι εκείνος μάλλον.
Συνάμα υπομειδιώ στην καταβολή δεδουλευμένων, που απ’ τον ίδιο βαπτίζεται ως διοικητική του «επιτυχία», καθόσον τούτο συμβαίνει μετά από πολύμηνη καθυστέρηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις αντοχές και του καθενός απ’ τους λειτουργούς του εν λόγω νοσηλευτικού ιδρύματος.
Αντιπαρέρχομαι τα αμέτρητα “θα” στην απάντησή του.
Το να αντικαταστήσει φθαρμένα και κατεστραμμένα εργαλεία, που η χρήση τους γίνεται επικίνδυνη για τους ασθενείς, είναι θεμελιώδης υποχρέωση του προς αυτούς και ΟΧΙ χάρη προς εμένα. Ομοίως, το να φροντίσει για τον ομαλό εφοδιασμό υλικών είναι ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥ, για την οποία δεν μπορεί να θριαμβολογεί χάνοντας μάλιστα τον έλεγχο των λεγομένων σε βάρος μου και όταν την επισημαίνω να καθυβρίζει με «κατήφορο» και ό,τι άλλο προδίδει την ταραχή του.
Αν δεν μπορεί να αντέξει τη δημόσια κριτική στη θέση που του έδωσαν, υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Εκεί βέβαια που χάνει περισσότερο το μέτρο και υποτιμά τη νοημοσύνη μας, είναι όταν παρουσιάζει ως επιτυχία του την αύξηση της νοσηρότητας, του αριθμού των επεμβάσεων, των ημερών νοσηλείας και του αριθμού των περιθαλπομένων ασθενών.
Ιδιοποιείται ακόμα και την όποια μείωση της θνητότητας, που μόνο στη ποιοτική δουλειά του ιατρικού και λοιπού προσωπικού μπορεί να αποδοθεί, αλλά σε καμία περίπτωση στη διοικητική επάρκειά του. Όλο το προσωπικό “υπερβάλλει εαυτόν” και για το έργο και το φιλότιμό του δικαιούται αυτήν την αναγνώριση και όχι η διοίκησή του. Αυτό όμως χρειάζεται αίσθηση του μέτρου, υπέρβαση του εγώ και τόλμη από μέρους της διοίκησης.
Παραλείπει φυσικά να αναγνωρίσει πως σε ό,τι αφορά στους προαναφερόμενους δείκτες, η διοικητική μέριμνα είναι αυτονόητη υποχρέωσή του και όχι επίτευγμα, αλλιώς θα επρόκειτο για παράβαση καθήκοντος από μέρους του.
Προς τι λοιπόν ο κομπασμός τελικά;».
