Όχι επειδή διαφώνησε με την ουσία της παρέμβασης του αντιπροέδρου του Επιμελητηρίου –τουναντίον μάλιστα τον συνεχάρη για τις προθέσεις του. Η έκρηξη της χειμαρρώδους συνήθως διευθύντριας αφορούσε στον όρο «Τράπεζα αίματος», που χρόνια τώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να τον αποβάλει και να τον εξαφανίσει από την καθημερινότητα της εθελοντικής αιμοδοσίας και το λεξιλόγιο όσων ασχολούνται με αυτή: από τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι τους εθελοντές αιμοδότες, τους συλλόγους και τους φορείς, που δραστηριοποιούνται για να εξασφαλίσουν αυτό το «δώρο ζωής» στον συνάνθρωπο.
Η αιμοδοσία δεν είναι μαγαζάκι κανενός και δεν υπάρχει κανενός είδους συναλλαγή, είναι εθελοντική και το αίμα δεν πληρώνεται -όπως στο παρελθόν- ξεκαθάρισε παθιασμένα και σε όλους τους τόνους η βιοπαθολόγος, επιχειρώντας να εμβαθύνει και με αρκετή δόση φιλοσοφικής διάθεσης. Το αίμα το προσφέρουμε για να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες και δεν προσβλέπουμε –ή τουλάχιστον δεν πρέπει να προσβλέπουμε- αυτή η προσφορά να λειτουργήσει ανταποδοτικά. Το αίμα είναι θεραπευτικό μέσο, είναι φάρμακο, που δεν παράγεται από καμία βιομηχανία, αλλά μπορεί να προσφερθεί από την κοινωνία και πρέπει να προσφερθεί δωρεάν.
Η προσπάθεια να αποβληθεί ο όρος «Τράπεζα αίματος» είναι τόσο αγωνιώδης ώστε να απορρίπτει ακόμα την έννοια της αποταμίευσης ή την πρακτική συγκέντρωσης αίματος φορέων και συλλόγων, για να εξυπηρετήσουν τα μέλη και τους συγγενείς τους όταν το χρειαστούν, στην οποία στηρίχθηκαν για πολλά χρόνια στο παρελθόν οι αιμοδοσίες και μάλιστα αποτελεσματικά στηρίζοντας έτσι το έργο της Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου. Πρακτική, που παραδέχθηκε ότι πολλοί σύλλογοι ακολουθούσαν, ανεξάρτητα εάν διαφωνεί. Είπαμε ότι δίνουμε το αίμα εθελοντικά για τον συνάνθρωπο και χωρίς να αναμένουμε ανταλλάγματα. Το μόνο αντάλλαγμα ίσως που θα μπορούσαμε να περιμένουμε με πρώτη και καλύτερη ίσως την κ. Χατζητάκη είναι να αναμένουμε ότι θα καλυφθούν και οι δικές μας ανάγκες σε αίμα εάν και όποτε το χρειαστούμε όσο θα αυξάνεται το ποσοστό των συνανθρώπων μας, που συνειδητά θα προσφέρουν αίμα.
Ο όρος «Τράπεζα αίματος» δεν είναι και ο μοναδικός αδόκιμος στην αιμοδοσία. Μαζί της οι ασχολούμενοι με την αιμοδοσία επιθυμούν να διαγράψουν και τον όρο «φιάλη αίματος». Διότι υπάρχουν φιάλες οξυγόνου ή φιάλες υγραερίου, όχι όμως και φιάλες αίματος. Οι γυάλινες φιάλες καταργήθηκαν και αντικαταστήθηκαν από αποστειρωμένους ασκούς μιας χρήσης με αποτέλεσμα η απόδοση μιας αιμοδοσίας να μετράται επίσημα πλέον σε «μονάδες αίματος» ή «ασκούς αίματος», παρότι ακόμα και ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό μιλά για «φιάλες» εξαιτίας της δύναμης της συνήθειας.
Για τους παλιότερους στον χώρο της αιμοδοσίας η διαγραφή του όρου «φιάλη» έχει και μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Και πώς να μην έχει όταν στη μνήμη έστω και λιγοστών επαγγελματιών του χώρου έχει συνδεθεί με το μολυσμένο αίμα και την αυτοκτονία του διευθυντή του Κέντρου Αιμοδοσίας Πειραιωτών Ηλία Πολίτη στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Από την ιστοσελίδα της «Μηχανής του Χρόνου» δανειζόμαστε το μικρό ιστορικό για τον «ανιδιοτελή γιατρό που αυτοκτόνησε για λόγους ευθιξίας...».
Ήταν το 1976 όταν μέσα σε λίγες μέρες πέθαναν επτά παιδάκια, σε δύο διαφορετικές πόλεις. Στο Αγρίνιο και τη Λάρισα. Το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ότι όλα έπασχαν από μεσογειακή αναιμία. Οι πόλεις βυθίστηκαν στο πένθος. Γονείς, γιατροί και δικαιοσύνη αναζητούσαν τα αίτια των θανάτων. Από τις έρευνες διαπιστώθηκε ότι προκλήθηκαν από μεταγγίσεις μολυσμένου αίματος. Τα νοσοκομεία είχαν προμηθευτεί περίπου 800 φιάλες από το Κρατικό Εργοστάσιο Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Πειραιώς. Όταν ελέγχθηκε ξανά η παρτίδα, βρέθηκε ότι οι μισές φιάλες δεν είχαν αποστειρωθεί σε κλίβανο, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μολυνθούν θανάσιμα. Διευθυντής του κέντρου ήταν ο γιατρός Ηλίας Πολίτης, που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον θεσμό της εθελοντικής αιμοδοσίας. Από το πόρισμα είχε προκύψει ότι σε καμία περίπτωση δεν ευθυνόταν και ως υπεύθυνος φερόταν ο κλιβανιστής του Γενικού Κρατικού...
Ο γιατρός Πολίτης όμως, κατέρρεε ψυχολογικά συνεχώς, θεωρώντας ότι η ευθύνη ήταν δική του. «Η ζωή μου δεν έχει πια νόημα», είχε εξομολογηθεί σε έναν συνάδελφό του. Το πρωί της Καθαρής Δευτέρας του 1976 αυτοκτόνησε, παίρνοντας μεγάλη δόση υπνωτικών φαρμάκων. Την αντίδραση προκάλεσε η υπερβολική ευθιξία και το υψηλό αίσθημα ευθύνης, που ήταν αναπόσπαστα στοιχεία της προσωπικότητάς του...
Ήταν η αρχή του τέλους για τις φιάλες και την αντικατάστασή τους από τους πλαστικούς αποστειρωμένους ασκούς.
Του Δημ. Κατσανάκη
