Τα άσυλα έκλεισαν και οι χρόνια πάσχοντες βγήκαν από το περιθώριο και εντάχθηκαν στην κοινωνία. Η Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας έχει πλέον μια σαφή και ξεκάθαρη εικόνα για την κατάσταση σε όλη την Περιφέρεια Θεσσαλίας. «Ελλείψεις υπάρχουν, αλλά τελευταία γίνεται προσπάθεια στον χώρο της Ψυχικής Υγείας. Με δομές που αναπτύσσονται σταδιακά σε Καρδίτσα και Τρίκαλα», αναφέρει ο ψυχίατρος Επιμελητής Α ́ ΕΣΥ Θανάσης Ξηρομερίτης που εργάζεται στην Πανεπιστημιακή Ψυχιατρική Κλινική – Π.Γ.Ν.Λ. «είναι αρκετός ο κόσμος που απευθύνεται πλέον στους γιατρούς, περισσότερος από ότι ήταν στο παρελθόν, με αποτέλεσμα τα ραντεβού έχουν μεγάλες αναμονές» λέει.
Η μεταρρύθμιση που έγινε στην Ψυχική Υγεία είχε ως αποτέλεσμα την αποασυλοποίηση, να κλείσουν δηλαδή κάποιες δομές όπως ήταν αυτή στην Πέτρα Ολύμπου και να οργανωθεί η Ψυχική Υγεία στα όρια της κοινότητας. «Οργανωθήκαμε καταλλήλως. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια που συνεχίζεται και σήμερα», τονίζει ο κ. Ξηρομερίτης.
ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΩΝ
Η Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου παρουσιάζει πληρότητα στη νοσηλεία περιστατικών. Όπως αναφέρει το προσωπικό της η ζήτηση είναι πάντοτε μεγάλη, ενώ αύξηση παρουσιάζουν οι εισαγγελικές παραγγελίες. Σε ψυχιατρικό συνέδριο το 2015 έγινε λόγος για αύξηση των εισαγγελικών παραγγελιών πάνω από 40% σε σχέση με το 2011.
«Τα εισαγγελικά περιστατικά είναι οι ακούσιες νοσηλείες. Είναι ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν νοσογνωσία οπότε δε μπορούν να αποφασίσουν μόνοι τους να έρθουν. Για αυτό λαμβάνουν μέριμνα οι συγγενείς, οι οποίοι απευθύνονται στην εισαγγελία κάνουν αίτημα και ο εισαγγελέας διατάσει να τον εξετάσουν δύο ψυχίατροι, όταν οι ψυχίατροι κρίνουν ότι δεν είναι σε θέση να αποφασίσει για τον εαυτό του, αποφασίζει ο εισαγγελέας για τη νοσηλεία του», εξηγεί ο γιατρός για να προσθέσει ότι «παλιότερα ήταν στα άσυλα πολλοί από αυτούς τους ασθενείς, τώρα εντάχθηκαν στην κοινότητα. Πρόκειται για μια θετική εξέλιξη, για ένα θετικό κομμάτι της μεταρρύθμισης καθώς όταν παρουσιάσει ένα οξύ περιστατικό μια έξαρση της νόσου, νοσηλεύεται ακουσίως, αντιμετωπίζεται γίνεται και πάλι λειτουργικός. Όταν η νόσος βρεθεί και πάλι σε ύφεση, όταν έχει παρέλθει δηλαδή αυτή η οξεία φάση, τότε επανέρχεται στην κοινότητα. Στη συνέχεια μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών που διαθέτουμε αναλαμβάνουμε τη φροντίδα του ανθρώπου σε θέματα στέγασης και στην παροχή επιδομάτων. Συγχρόνως παρακολουθούνται από τους γιατρούς μας. Στην ουσία καταργώντας τα άσυλα δημιουργήθηκαν άλλες δομές στην κοινότητα, και αντιμετωπίζονται μέσα στην κοινότητα. Αυτοί οι άνθρωποι βγήκαν από την απομόνωση, και έχουν δικαίωμα στη ζωή».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ
Για τους χρόνιους ασθενείς υπάρχουν δομές όπως η Θεσσαλική Εταιρεία Ψυχικής Υγείας Περίθαλψης και Αποκατάστασης, μέσω του προγράμματος «ΨΥΧΑΡΓΩΣ» ο ξενώνας «ΑΡΓΙΣΣΑ» του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας αλλά και μισθωμένα διαμερίσματα. «Οι δομές αυτές είναι ανοιχτές με την έννοια ότι τα προστατευμένα διαμερίσματα βρίσκονται μέσα στην κοινότητα. Εμείς έχουμε δύο προστατευόμενες δομές αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να βγουν έξω, να επιστρέψουν και έχουν πάντα τη στήριξη του προσωπικού μας», υπογραμμίζει ο κ. Ξηρομερίτης για να ξεκαθαρίσει ότι «ο ψυχικά άρρωστος δεν θεωρείται επικίνδυνος, ούτε ο ίδιος κινδυνεύει μέσα στο σύνολο διότι είναι υπό συνεχή στήριξη. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, δε θεωρούνται περισσότερο επικίνδυνοι από τον μέσο πολίτη».
ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ
Η οικονομική κρίση, οι δύσκολες οικονομικές καταστάσεις που βιώνουν αρκετοί είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξει η πόρτα του ψυχιάτρου και να καταρριφθούν τα ταμπού. «Ο κόσμος πλέον είναι ενήμερος. Για να μπορέσει να διερευνηθεί το πρόβλημά του αν πρόκειται δηλαδή για κάτι οργανικό που μπορεί να προκαλεί για παράδειγμα μια κατάθλιψη ή μη οργανικό θα πρέπει να τον δει ο γιατρός του. Θεωρώ ότι δεν φοβούνται το στίγμα. Αυτό το οποίο ταλανίζει για χρόνια την ελληνική κοινωνία. Δεν υπάρχουν πλέον ταμπού. Πρέπει οι πολίτες να ενημερώνονται, να γίνονται συζητήσεις. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ψυχική νόσο. Γιατί αντιμετωπίζεται. Δεν πρέπει να συνδυάζεται με τον τρελό, τον επιθετικό, τον εγκληματία. Γιατί ο ψυχικά άρρωστος δεν είναι εγκληματίας. Κάτι το οποίο φαίνεται και στατιστικά, δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος ο ψυχικά άρρωστος από έναν μέσο πολίτη».
