Του Αποστόλη Ζώη
Ακόμα και σήμερα είναι ορατά τα σημάδια της μακραίωνης ιστορίας της πόλης των Τρικάλων μέσα από τον πλούτο των μνημείων και των αρχιτεκτονικών έργων που έχουν διασωθεί. Ταξιδεύοντας στα τελευταία 150 χρόνια της ζωής της πόλης των Τρικάλων μέσα από την αρχιτεκτονική της εξέλιξη, μέσα από εικόνες, βιβλιογραφία και, κυρίως, βιωματική προσέγγιση, το ταξίδι αυτό μπορεί να γίνει συναρπαστικό. Αυτά αναφέρει η Διευθύντρια Τεχνικών Υπηρεσιών και Προγραμματισμού του Δήμου Τρικκαίων, Αρχιτέκτων κ. Φανή Τσαπάλα-Βαρδούλη σύμφωνα με στοιχεία ευρύτερης εργασίας της, που δημοσιεύτηκε στην έκδοση του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Λάρισας με τίτλο "Ο Νεοκλασικισμός στη Θεσσαλία".
Τα νεοκλασικά Τρίκαλα
Μετά το 1881, ραγδαίες αλλαγές επέρχονται στη μορφή της πόλης. Το 1885 εκπονείται το πρώτο σχέδιο πόλης από το μηχανικό Μένανδρο Ποτεσάριο, που προβλέπει τους δύο βασικούς άξονες, τις οδούς Λαρίσης και Σιδηροδρόμου και είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρο όσον αφορά στις νέες πλατείες και τους δημόσιους χώρους. Για την εφαρμογή του δεν υπολογίστηκαν αντιδράσεις και συμφέροντα, ενώ δεκάδες πρώην τουρκικά σπίτια κατεδαφίστηκαν, για να διανοιχτούν οι δρόμοι και οι πλατείες. Το διαδέχτηκε το πολύ συντηρητικότερο σχέδιο πόλης του 1937.
Τα Τρίκαλα, λοιπόν, αλλάζουν μορφή. Η μικρή τουρκική πόλη προσπαθεί να μετατραπεί σε «ευρωπαϊκή» μέσα από το κυρίαρχο τότε αισθητικό κίνημα του νεοκλασικισμού, που βασιζόταν στις επιρροές της κλασικής αρχαιότητας.
Σημαντικό γεγονός αποτέλεσε η κατασκευή της χυτοσιδερένιας κεντρικής γέφυρας στον ποταμό Ληθαίο. Η κεντρική γέφυρα και ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι δείγματα της προσπάθειας για ανάπτυξη και εκφράζουν το πνεύμα της εποχής τους. Επίσης, επιβλητικά δημόσια κτίρια έχουν ήδη αρχίσει να φέρνουν τα μηνύματα του νεοκλασικισμού.
Η Δωροθέα Σχολή, που χτίστηκε το 1876 από τον Δωρόθεο Σχολάριο, είναι ένα λιθόκτιστο κτίσμα σχήματος Π, χτισμένο με ψαμμιτική πέτρα με προσεκτική δόμηση, με λαξευμένους γωνιόλιθους και λαξευμένα τόξα πάνω από τα παράθυρα και τις πόρτες που ανακουφίζουν τα μονοκόμματα πέτρινα πρέκια.
Τα Δικαστήρια μορφολογούνται στο ίδιο πνεύμα. Κτίριο που χρονολογείται γύρω στα 1870 και χρησιμοποιήθηκε αρχικά σαν τούρκικος στρατώνας, ογκώδες, επιβλητικό, συμμετρικό έτσι που να ταιριάζει για το σκοπό που έγινε.
Το ιστορικό εμπορικό κέντρο, (τα σημερινά μανάβικα), παίρνει τη μορφή του μέχρι το 1920, όταν στις αρχές του 20ου αιώνα κατεδαφίζεται το παλαιό εμπορικό συγκρότημα στη θέση του σημερινού ΟΤΕ.
Αυστηρό
Εδώ εφαρμόζεται ένα αυστηρό, ορθοκανονικό πολεοδομικό σύστημα, με κάθετους και παράλληλους δρόμους, τελείως διαφορετικό από τον ακανόνιστο πολεοδομικό ιστό της διπλανής συνοικίας «Βαρούσι». Η γενική εικόνα του δομημένου χώρου είναι αυτή της «εν σειρά» δόμησης. Έτσι, τα κτίρια δεν αναγνωρίζονται ως μονάδες, αλλά γίνονται αντιληπτά ως ενιαίο πολεοδομικό μέτωπο.
Η απόλυτη, όμως, άνθηση της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής εκφράζεται στις κατοικίες και τα ξενοδοχεία που χτίζονται στα οικοδομικά τετράγωνα που προκύπτουν από την εφαρμογή του σχεδίου πόλης.
Λαμπρά παραδείγματα, σύμφωνα με την κα Τσαπάλα-Βαρδούλη είναι τα ξενοδοχεία «Πανελλήνιον» και «Πίνδος» (πρώην Πετρούπολις) που σώζονται σήμερα, δυστυχώς, μόνα από το υπέροχο σκηνικό που παλαιότερα περιέβαλε την πλατεία Ρήγα Φεραίου.
Στην οδό Σιδηροδρόμου (σημερινή Ασκληπιού) και στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, ο περίπατος γινόταν κάτω από τις δεντροστοιχίες, ενώ την Κυριακή έπαιζε η Φιλαρμονική συγκεντρώνοντας τους μουσικόφιλους. Η αστική τάξη υιοθετούσε έναν άλλο τρόπο ζωής που εκφραζόταν στην αρχιτεκτονική με τα νεοκλασικά αρχοντικά.
Η αρχιτεκτονική αυτών των κτιρίων χαρακτηρίζεται από την αυστηρότητα και τη συμμετρία, αλλά παράλληλα την ποικιλία στη διακόσμηση και τα επί μέρους μορφολογικά στοιχεία. Φουρούσια, γείσα, σιδεριές, γωνιόλιθοι μαρμάρινα στοιχεία, δείχνουν το βαθμό εξοικείωσης των λαϊκών, ντόπιων τεχνιτών σ' ένα ρυθμό «ξενόφερτο» που ήρθε από τη Ευρώπη. Ίσως γιατί ξαναγύρισε στην Ελλάδα, τον τόπο που κάποτε δημιούργησε τις πρωτογενείς μορφές.
Πάντως τα φωτεινά χρώματα των σοβατισμένων τοίχων και η επιβλητικότητο της πέτρας δείχνουν ότι ο ρυθμός αυτός ενσωματώθηκε με επιτυχία στο Ελληνικό φως και το Ελληνικό τοπίο.
Σιγά - σιγά τα κτίρια γίνονται πιο ελεύθερα και αναμειγνύουν νέα στοιχεία αποκτώντας μια μορφή εκλεκτικισμού, δηλαδή ανάμειξης διαφόρων αρχιτεκτονικών επιρροών. Επίσης, στη γενική εικόνα της πόλης, γύρω στο μεσοπόλεμο, σημαντικό ρόλο παίζουν και τα λαϊκά πέτρινα σπίτια που αν και δεν παρουσιάζουν τον πλούτο των νεοκλασικών, παραμένουν μάρτυρες της εποχής τους με τους απλούς ήσυχους όγκους τους.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, καταλήγει η ίδια, συντελείται η μεταμόρφωση των Τρικάλων από τυπικό δείγμα τουρκοκρατούμενης πόλης σε εξελισσόμενο αστικό κέντρο με οικονομική, κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη.
Μετά τον πόλεμο, τα Τρίκαλα ακολούθησαν την άναρχη ανάπτυξη των Ελληνικών πόλεων με κυρίαρχη οικοδομική δραστηριότητα, την αντιπαροχή και τις πολυόροφες οικοδομές.
