ΕΛΑΣΣΟΝΑ(Γραφείο «Ε»)
Του Γιάννη Μουκίδη
«Έφυγε» από τη ζωή, τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, σε ηλικία 73 ετών, ο Λιβαδιώτης στην καταγωγή χοροδιδάσκαλος – συνταξιούχος καθηγητής Φυσικής Αγωγής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπάμπας.
Ο εκλιπών χοροδιδάσκαλος και εκπαιδευτικός άφησε τη δική του ανεξίτηλη «σφραγίδα» στα πολιτιστικά και παραδοσιακά «δρώμενα» του Λιβαδίου, που υπεραγαπούσε και επισκέπτονταν συχνά.
Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύλλογος Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης για τον θάνατο του:
«Από τα ξημερώματα της Δευτέρας 12 Οκτ. 2015, ο σύλλογός μας πενθεί. Ο αγαπητός και για πολλά χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου Μπάμπας Δ. Γιάννης έφυγε από την ζωή, σε ηλικία 73 ετών. Ακούραστος και δημιουργικός ως χοροδιδάσκαλος για δεκαετίες, άφησε τη σφραγίδα του στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας, τόσο μέσα από τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου μας, όσο και από το χορευτικά του δημιουργήματα στο Δήμο Συκεών. Ο δάσκαλος, ο κύριος Γιάννης, κέντριζε εύκολα το ενδιαφέρον των νέων, μαγνήτιζε με την απλότητά του και κρατούσε πάντα τις ισορροπίες. Δάσκαλος στο χορό μα και στη ζωή. Όσοι είχαμε την τύχη να συνυπάρξουμε δίπλα του γίναμε σοφότεροι. Κοινωνικά ενεργός πολίτης, έλεγε ευθαρσώς την άποψή του και δεν λογάριαζε το κόστος. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ του συλλόγου μας από το 1976 έως το 1978 καθώς και πρόεδρος του την διετία 1986 – 88. Το Δ.Σ. του συλλόγου μας εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στην σύζυγό του Βασιλική, στα παιδιά του Μαρία, Δημήτρη και Νατάσσα, στα εγγονάκια του Άλκηστις και Γιαννάκη και τους οικείους του».
Όπως λένε παλαιοί χορευτές του, «ήταν ένας άνθρωπος που σου κέντριζε την περιέργεια με τα λεγόμενά του και σε εντυπωσίαζε με τον τρόπο που προσέγγιζε τον καθένα μας αλλά και όλους μαζί σαν μια ομάδα, σαν μια παρέα.
Ο Γιάννης Μπάμπας ήταν δάσκαλος με τα όλα του. Παρά τα αρκετά του χρόνια μπροστάρης στον χορό, άρτια καταρτισμένος ως χοροδιδάσκαλος αλλά και αυτός που μετά το τέλος της πρόβας μας μαγνήτιζε όλους γύρω από το τραπέζι, πίνοντας τσιπουράκι και κουβεντιάζοντας. Φέτος το καλοκαίρι, στο Λιβάδι, συναντήσαμε αρκετές φορές τον Δάσκαλο. Μας έβλεπε από μακριά και χαμογελούσε πάντα, κάποιες φορές όμως, έχουμε την εντύπωση πως συγκινούνταν».
