Η Τέχνη ως τελικό αποδέκτη έχει την πόλη και τους ανθρώπους της. Από εκεί γεννιέται και για εκεί προορίζεται. Το έργο τέχνης και η πόλη λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ο κορυφαίος Iταλός αρχιτέκτονας Άλντο Ρόσι είχε πει ότι «οι μεγάλες ιδέες διατρέχουν την ιστορία των πόλεων και τη διαμορφώνουν. Οι πόλεις είναι αυτές οι ιδέες. Αυτές συγκροτούν τη δομή τους, τη χάραξή τους, καθορίζουν τη σχέση τους με το φυσικό περιβάλλον, αποτυπώνονται στα οικοδομικά τετράγωνα και ορθώνονται στα μνημείά τους». Άτομα με ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες είναι εκείνα που θα αγωνιστούν για την προαγωγή της ευρύτερης καλλιτεχνικής δημιουργίας, τη διασφάλιση του δικαιώματος της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης και τη διαμόρφωση της πολιτιστικής πολιτικής ενός τόπου στην οποία περιλαμβάνεται και το κομμάτι της εικαστικής παρέμβασης στην πόλη. Σύμφωνα με το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, ο Πολιτισμός για να μπορεί να θεωρείται συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας χρειάζεται οικονομική ενίσχυση και το υπουργείο Πολιτισμού να διεκδικήσει χρήματα για την πολιτιστική ανάπτυξη της οποίας ανάμεσα σε πολλά άλλα, αναπόσπαστο κομμάτι αποτελεί και η αισθητική των δημόσιων χώρων μιας πόλης, η μετάλλαξή της, η μεταμόρφωσή της από τσιμεντούπολη σε μια μικρή «καλλιτεχνούπολη».
Δύο νεαροί ηλικιακά εικαστικοί, ο Αλέξανδρος Αβρανάς, ο οποίος ξεκινώντας από την αρχιτεκτονική, περνώντας στην Σχολή Καλών Τεχνών και γυρίζοντας την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και ο Κωνσταντίνος Παπαργύρης που δημιουργεί έργα τέχνης, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Φλωρεντία, κάνουν ένα σύντομο εικαστικό διάλογο για το έργο τέχνης και την πόλη, την πόλη και το έργο τέχνης αλλά και για τις προϋποθέσεις ύπαρξης του ενός μέσα στο άλλο.
Αλέξανδρος Αβρανάς: «Υπάρχει μια αναρχία σε ό,τι αφορά στην εικόνα της ελληνικής πόλης, πρώτα από όλα σε αισθητικό επίπεδο, έπειτα σε λειτουργικό και πολεοδομικό. Αυτό συνθέτει μια εικόνα στην οποία αυτό που αποτυπώνεται είναι η έλλειψη σκέψης και η μη ύπαρξη κάποιου υπόβαθρου. Η τοποθέτηση, για παράδειγμα, κάποιων όμορφων γλυπτών σε δημόσια σημεία τα οποία θα βρίσκονται και σε αρμονία με την πόλη είναι μια ιδέα που δεν υλοποιείται εύκολα από τη στιγμή που υπάρχουν γύρω μας μόνο μνημεία. Η ανάγκη για την παρουσία γλυπτών σε εξωτερικό χώρο ξεκίνησε από την Αρχαία Ελλάδα και σε εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, έχει πάψει να υπάρχει με την έννοια της υπογραφής της τέχνης που διαμορφώνει την εικόνα μιας πόλης αλλά υπάρχει περισσότερο ως «συνήθεια» καθώς η έννοια της γλυπτικής σε σχέση με την αρχιτεκτονική δεν βρίσκεται σε επικοινωνία. Η συνήθεια που χαρακτηρίζει αυτό το θέμα έχει να κάνει επομένως με τα γλυπτά που επιλέγονται, συνήθως έπειτα από κάποιο διαγωνισμό, τα οποία τις περισσότερες φορές παρουσιάζουν σημαντικές ελλείψεις στο κομμάτι της αισθητικής. Η πόλη, αναμφισβήτητα, είναι αυτό που ορίζει τη σύγχρονη σκέψη και τη φιλοσοφία ενός ανθρώπου και τον επηρεάζει καθοριστικά καθώς του δίνει ταυτότητα.
Σε κάποιες πόλεις του εξωτερικού, όπου η οικονομική ενίσχυση είναι μεγάλη και σε συνδυασμό με μεγάλες αποφάσεις προκύπτουν ακόμη και κτίρια σαν γλυπτά ενώ στη χώρα ο πολιτισμός σε ό,τι αφορά στην εικαστική παρέμβαση στο δημόσιο χώρο, φαίνεται σαν να έχει τελειώσει στην Αρχαία Ελλάδα».
Κωνσταντίνος Παπαργύρης: « Η Τέχνη είναι οπωσδήποτε αναγκαία μέσα σε μια πόλη. Ειδικά σήμερα, σε καιρούς τύρβης και επίπλαστης ευδαιμονίας, ένα έργο τέχνης μετριάζει την ασχήμιά της, γλυκαίνει την απωθητική αύρα των τσιμεντένιων κτιρίων και ένα έργο είναι όντως έργο τέχνης και όχι απλά καλλιτεχνικό αντικείμενο, γίνεται το σημείο αναφοράς που θα μπορέσει να οριοθετήσει τις φωνές των ανθρώπων της, που θα πλαισιώνει τη βιοπολιτική τους και θα αναμοχλεύει τη βιοηθική τους. Ανδριάντες, γλυπτικά συμπλέγματα, γκράφιτι και άλλες μορφές τέχνης ανταποκρίνονται πότε με περισσότερη και πότε με πιο μειωμένη συνέπεια στα ερωτήματα που εγείρει το έργο και ο δημόσιος χώρος. Το ζητούμενο είναι πάνω από όλα να καθιστούν σαφή το βασικό λόγο ύπαρξής τους, τον άνθρωπο».
