Ο Σπύρος μεταμορφώνεται φέτος σε έναν τετραπέρατο Ζακυνθινό πολυμήχανο αλλά και αθώο καταφερτζή αλλά και συναισθηματικό, που του λείπει το νησί του. Ο λόγος φυσικά για τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τον άνθρωπο του θεάτρου και της τηλεόρασης, που κέρδισε με πολλή δουλειά κάτι σπάνιο: να τον φωνάζουμε όλοι με το μικρό του όνομα. Ο γνωστός πρωταγωνιστής επισκέπτεται τη Λάρισα την Πέμπτη 10 Ιουλίου, ως Νιόνιος, στην παράσταση του Γρ. Ξενόπουλου «Το φιόρο του Λεβάντε»... μία παράσταση που κατέκτησε εξαιρετικές κριτικές, αλλά και την αγάπη του κόσμου το χειμώνα στην Αθήνα. Ο Σπύρος μιλά στην «Ε» για την αγάπη του στα νεοελληνικά έργα και το νέο του θεατρικό σπίτι.
Συνέντευξη στην Σοφία Τζιότζιου
* Γιατί επιλέξατε αυτό τα έργο;
-Όταν ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής το είδα σε μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης και μου είχε κολλήσει από τότε. Θυμάμαι ότι βγήκα έξω από το θέατρο και ήταν σαν να μην περπάταγα στη γη γιατί αισθανόμουν πολύ ωραία, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι οι θεατές. Άρα ο πρώτος λόγος που επέλεξα αυτό το έργο είναι η αίσθηση που είχα σαν θεατής. Ο δεύτερος είναι γιατί μου άρεσε πολύ ο ρόλος. Είχε καταχωνιαστεί σε μια γωνιά του μυαλού μου και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να το κάνω.
* Τι ήταν αυτό που σας είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση;
-Είναι γεγονός ότι ο Ξενόπουλος είναι ένας πολύ μεγάλος θεατρικός «μάστορας». Έχουν δίκιο οι ειδικοί που λένε ότι αν αυτός ο συγγραφέας ήταν ξένος θα παίζονταν πέντε έργα του κάθε χρόνο στην Ελλάδα.
Παράλληλα, επειδή ο ρόλος με προκαλεί γιατί είναι αρκετά δύσκολος και θεωρείται παλιός και όχι μοντέρνος, μπήκε ένας διάολος μέσα μου να τον αποκαταστήσω και να δείξω πόσο σύγχρονος είναι και πόσο αφορά το σήμερα. Δεν προσπαθήσαμε να βάλουμε στοιχεία του σήμερα που δεν τα έχει. Αντιθέτως αυτό το άρωμα του παρελθόντος αφορά πολύ και συγκινεί ακόμα τον κόσμο. Μέσα στην τρέλα που ζούμε αυτές οι σταθερές που έχουν να κάνουν με τα παρελθόντα έτη, έρχονται και μας γλυκαίνουν. Φαίνεται πως αυτό έχει αποτέλεσμα, καθώς κάθε μέρα το χειμώνα το θέατρο ήταν γεμάτο.
* Έχετε κοινά στοιχεία με τον πρωταγωνιστή;
-Εγώ είδα αυτό τον ρόλο ως τον ορισμό του Έλληνα διαχρονικά. Είναι έξυπνος, τολμηρός και δειλός παράλληλα εκεί που πρέπει, καπάτσος, καλός, πονηρός. Νομίζω ότι έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του Έλληνα ανά τους αιώνες.
* Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Λαρισαίο σκηνοθέτη κ. Τσιάνο;
-Με τον Τσιάνο γνωριστήκαμε ως συνάδελφοι ηθοποιοί. Αργότερα, όταν ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έπαιξα για δυο χρόνια εκεί. Από τότε, τα τελευταία χρόνια είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε. Ότι κάνουμε μαζί με τον Τσιάνο, στέφεται πάντα με επιτυχία και χαίρομαι πολύ γι΄ αυτό.
* Είναι φανερό ότι είστε οπαδός του νεοελληνικού θεάτρου. Τα αρχαία κείμενα δεν σας «ιντριγκάρουν» καθόλου;
-Μου αρέσουν πάρα πολύ, και μάλιστα, μου προτείνουν εδώ και χρόνια να παίξω στην Επίδαυρο. Αν δεν βρω, όμως, κάτι ιδιαίτερο για να πειστώ και μια ματιά από ένα σκηνοθέτη και ένα μουσικό που να με αφορά, δε θέλω το κάνω για να προσθέσω απλά έναν Αριστοφάνη στο βιογραφικό μου. Αυτά τα έργα έχουν παιχτεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια.
* Ένας από τους λόγους που πήρατε το θέατρο «Άνεσις» ήταν για να κάνετε νεοελληνικά έργα;
-Ο πρώτος είναι αυτός. Ο δεύτερος είναι ότι εγώ δεν μπορώ χωρίς το θέατρο και επειδή με τους παραγωγούς δεν κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αποφάσισα να πάρω ένα θέατρο για 12 χρόνια έτσι ώστε να είμαι βέβαιος ότι θα παίζω συνεχώς.
Εξάλλου αυτό θεωρώ εγώ δουλειά μου και όχι την τηλεόραση.
* Πάντως το τιμόνι ενός θεάτρου είναι μια μεγάλη επαγγελματική κίνηση και ένα φορτίο οικονομικό στις πλάτες σας.
-Όντως, είναι μεγάλο ρίσκο. Νομίζω όμως ότι θα τα καταφέρουμε.
* Έχετε βρει το λόγο γιατί είστε από του λίγους ανθρώπους, που ενώ εμφανίζεστε πολύ συχνά στη τηλεόραση, δεν έχετε «καεί» ακόμα από αυτή;
Αυτό μου το λένε πολλοί. Πραγματικά δεν ξέρω, εγώ απλά κάθε τι που αναλαμβάνω, ακόμα και πράγματα που δεν μου αρέσουν, γιατί έχει συμβεί και αυτό, τα υπερασπίζομαι με φανατισμό ηλιθίου.
