«Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε. Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο! Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση - όλα είναι θέατρο» λέει ο σκηνοθέτης, συγγραφέας, καθηγητής, θεωρητικός, θεμελιωτής της μεθόδου «Θέατρο των Καταπιεσμένων» Theatre of the Oppressed, Βραζιλιάνος Αουγκούστο Μποάλ μεταφέροντας το φετινό μήνυμα που θα ακουστεί σήμερα σε όλες τις θεατρικές αίθουσες του κόσμου μέσα από το οποίο προσδιορίζονται κάποιες από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης.
«Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής…Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής! Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις» υπογραμμίζει.
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. σε όλον τον κόσμο.Φέτος το μήνυμα έγραψε o Βραζιλιάνος Αουγκούστο Μποάλ. Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.
«ΛΟΓΩ ΦΑΤΣΑΣ»
Το «Λόγω Φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που ανεβαίνει από το Θεσσαλικό Θέατρο - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας στο «Θέατρο του Μύλου» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού θα πραγματοποιήσει σήμερα παράσταση για το κοινό της Λάρισας με μειωμένο εισιτήριο στην τιμή των 12 ευρώ. Πληροφορίες στο τηλέφωνο του θεάτρου 2410-533.417.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Για το θέατρο, το μεγάλο ταξίδι στην αγωνία του ανθρώπου να μοιραστεί με τον συνάνθρωπό του φόβους, επιθυμίες, αβεβαιότητες, απογοητεύσεις, μαρτυρίες ζωής, εσχατολογικές ανησυχίες, μεταφυσικούς προβληματισμούς και ότι άλλο χτίζει η καθημερινότητά του, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, μιλά η κ. Μαρία Αγραφιώτη πρόεδρος του Θεσσαλικού Θεάτρου.
«Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι μια γιορτή που καθιέρωσε το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, ένας από τους οργανισμούς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Σίγουρα, όμως, είναι και μέρα σκέψης για όλους όσοι ασχολούνται με το θέατρο, είτε ως παράγοντες του θεάτρου, είτε ως θεατές. Ούτως ή άλλως το θέατρο ανήκει σ' αυτούς, τους θεατές δηλαδή. Χωρίς θεατές δε νοείται θέατρο και τούτο είναι κάτι που θα πρέπει ν' απασχολεί τους ανθρώπους που δημιουργούν θέατρο. Λένε πως η επιβίωση της τέχνης του θεάτρου εξαρτάται από την ικανότητά του να ξαναεφευρίσκει τον εαυτό του αγκαλιάζοντας νέα εργαλεία και νέες γλώσσες. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε το θέατρο να εξακολουθεί να είναι ο εκφραστής της αγωνίας, αλλά και της χαράς του ανθρώπου, πώς θα μπορούσε να είναι μάρτυρας των μεγάλων θεμάτων της εποχής του και να προωθεί την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους; Λένε επίσης πως το θέατρο είναι θρησκεία, είναι μυστηριακός χώρος, είναι ένας χώρος όπου καλλιεργεί και έχει να επιδείξει μύστες και ιεροφάντες. Διαφωνώ μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς και στα σίγουρα το μόνο που μπορώ να πω είναι πως το νιώθω σαν ένα μεγάλο ταξίδι στην αγωνία του ανθρώπου να μοιραστεί με τον συνάνθρωπό του φόβους, επιθυμίες, αβεβαιότητες, απογοητεύσεις, μαρτυρίες ζωής, εσχατολογικές ανησυχίες, μεταφυσικούς προβληματισμούς και ότι άλλο χτίζει η καθημερινότητά του, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τη φθορά, τον χρόνο και το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαφώς και οι δικές μου απόψεις δεν ισχυρίζομαι πως μπορεί να εκληφθούν ως απόψεις ειδικού. Άλλοι έχουν το προνόμιο αυτό, έχοντας σπουδάσει και μαθητεύσει στο θέατρο. Είναι περισσότερο απόψεις κοινού ανθρώπου, του θεατή ίσως, αυτού που αναζητά στο θέατρο τη λύτρωση και την ανάταση της ψυχής του. Κι αν για πολλούς θεατράνθρωπους ισχύει αυτό που κάποτε έγραψε ο Κουν, ότι δηλαδή «κάνουνε θέατρο για την ψυχή τους», τότε και για μένα, όπως και για πολλούς, τους περισσότερους ίσως θεατές ισχύει ότι βλέπουμε θέατρο με την ψυχή μας και όχι με τα μάτια μας. Με την ψυχή μου, λοιπόν, πασχίζω κάθε φορά να προσεγγίσω την όποια θεατρική έκφραση. Ξέρω πως μόνο έτσι θα μπορέσω να βρω τα μονοπάτια που θα με οδηγήσουν στον συγγραφέα και θα με φέρουν απέναντι στην ερμηνεία. Και ξέρω πως ο ηθοποιός απέναντί μου αυτό θέλει, να με οδηγήσει στην ανάσα του συγγραφέα, σε ότι υπάρχει πίσω απ' την έκφρασή του, σε ότι δονεί τις λέξεις. Αυτό εγώ ταπεινά το χαρακτηρίζω θέατρο. Θα τολμήσω να εξομολογηθώ και το τι αναζητώ σε κάθε ερμηνεία, τι θέλω, δηλαδή, να πάρω απ' τον ηθοποιό: Πρώτα απ' όλα την έμπρακτη διαβεβαίωση πως δεν παίζει με τ' όνομά του, το περιώνυμο του ειδώλου του, δηλαδή. Επίσης τη διαβεβαίωση ότι αυτό που μας μεταφέρει στη σκηνή έχει προϊστορία, ιστορία, παρόν και μέλλον, έχει τη θερμοκρασία που έχει τo σώμα του, τη γεύση απ' τo στόμα του, το φωτισμό που αποκαλύπτει και την τελευταία ρυτίδα. Θέλω να μου χαρίζει την αφηγηματική της σιωπής του και της κίνησής του. Θέλω η λέξη ν' αποκτά ειδικό βάρος επειδή ειπώθηκε με τον συγκεκριμένο τρόπο από τον άνθρωπο που ενσαρκώνει το ιδεατό πρόσωπο του συγγραφέα και δεν το υποδύεται απλά και μόνο. Ζούμε σ' έναν τόπο που έχει βαθιά θεατρική παράδοση, χωρίς να έχει την αντίστοιχη θεατρική αγωγή. Ίσως γιατί η λαμπρή εποχή της αρχαίας τραγωδίας δεν είχε συνέχεια για πολλούς - πολλούς αιώνες, εξ αιτίας της ελληνικής περιπέτειας, που ουσιαστικά ξεκινά από την επικράτηση της Ρώμης. Η θεατρική αγωγή πάνω απ' όλα απαιτεί ελεύθερο φρόνημα και αμφισβήτηση. Άλλωστε και για τον θεατρικό συγγραφέα ισχύει αυτό. Η ώρα που εκφράζεται είναι η ώρα της ελευθερίας, είναι η μόνη ώρα όσης δυνατής ελευθερίας μπορεί να έχει ένα άτομο. Ο συγγραφέας δεν είναι ιεραπόστολος, ίσως είναι αυτός που μόνιμα ακροβατεί ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο. To έλλειμμα της θεατρικής αγωγής πρέπει ν' απασχολεί τους ανθρώπους του θεάτρου, έτσι ώστε να φτάνει με καθαρότητα ο θεατρικός λόγος στον θεατή και να του χαρίζει την ανάταση.
To θέατρο θα έπρεπε να ήταν κτήμα όλων. Δεν είναι. Υπάρχουν έργα που δυσκολεύονται να νιώσουν πολλοί. Άλλωστε ο προσανατολισμός του δικού μας Θεσσαλικού Θεάτρου στοχεύει στο να δίνει έργα με νόημα στο κοινό της πόλης μας, πράγμα που έχει πετύχει, κατορθώνοντας να διαμορφώσει ένα κοινό με απαιτήσεις και υψηλό καλλιτεχνικό κριτήριο. Σ' αυτό το σημείο θέλω να καταθέσω με κάθε ταπεινότητα ότι κατά την άποψή μου το θέατρο έχει κοινωνική αποστολή και σκοπός του δεν πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, αλλά η λύτρωση, η εξύψωση, η ηθική και η πνευματική αισθητικότητα του ανθρώπου. Βέβαια δεν είμαι εγώ αυτή που θα υποδείξω την ταυτότητα ή τον προορισμό του θεάτρου, αλλά πιστεύω ότι ο καθένας μας κατά βάθος θέλει ένα θέατρο που να στέκεται ψηλότερα απ' το εφήμερο και ν' αρνείται το κάλπικο και το υστερόβουλο. Απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη τηλεόραση και σ' έναν κινηματογράφο που θρηνεί τη χαμένη του αίγλη, το θέατρο έρχεται να προσφέρει το ανεκτίμητο, αυτό που δεν υποκύπτει στη σκοπιμότητα της κενοδοξίας. Απέναντι στον θεατή ο ηθοποιός εκτίθεται και δοκιμάζεται, γυμνώνεται και αποκαλύπτεται χωρίς να μπορεί να δραπετεύσει από την αλήθεια. Για τούτο και η δοκιμασία του θεάτρου είναι πάνω απ' όλα ιστορία αλήθειας. Ίσως μέσα στον καθημερινό βομβαρδισμό πληροφοριών και μηνυμάτων που δέχεται ο σύγχρονος άνθρωπος από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, το θέατρο να είναι ακόμα μια μη βίαια και καταναγκαστική μορφή σκέψης για τον θεατή. Ίσως μέσα στην κοινωνική σύγχυση που βιώνουμε το θέατρο να παραμένει ευκαιρία επικοινωνίας ανάμεσα σε ανθρώπους δραματικά κι επικίνδυνα αποξενωμένους μεταξύ τους. Ίσως να είναι από τις ελάχιστες μη προκατασκευασμένες χαρές που προσφέρονται στον σύγχρονο άνθρωπο και ίσως να του ανήκει μία μελλοντική αποστολή που δεν υποπτευόμαστε ακόμα...».
