ΑΓΙΑ (Γραφείο «Ε») - Του Γιάννη Γουργιώτη
«Κάνουμε ερασιτεχνικό θέατρο για να δώσουμε λύση στα προβλήματά μας, να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα που μας περιτριγυρίζουν, να βγούμε από το βούρκο της καθημερινότητας, να γλιτώσουμε από το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη του “πολιτισμού” που μας σερβίρουν.
Η ερασιτεχνική δημιουργία για μας δεν είναι πρόσχημα, είναι τρόπος και στάση ζωής. Προσπαθούμε να κάνουμε άλματα μεγαλύτερα από τη φθορά, να σταματήσουμε να κρίνουμε και να αρχίσουμε να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας.
Να αντιστεκόμαστε.
Ειδικά όταν συνυπάρχεις με αγροτικό κόσμο, όπως είναι η Αγιά, τότε τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Εδώ η κούραση, ο μόχθος, η αγωνία και το άδικο περισσεύουν. Τι να πεις σ’ ανθρώπους με γκρίζο βλέμμα και πάθος για ζωή. Αυτοί ξέρουν, και μόνοι θα βρουν το δρόμο τους.
Μεγάλη τιμή για μας να συμπορευόμαστε με τα παιδιά της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Σας ευχαριστούμε πολύ. Να είσαστε όλοι πάντα καλά».
Μ’ αυτά τα λίγα αλλά τόσο σημαντικά λόγια, ο Δημήτρης Χατζής καλωσόριζε την περασμένη χρονιά θεατρόφιλους και μη στις παραστάσεις της «Αυλής των Θαυμάτων», ενός έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που έμελλε να είναι και το τελευταίο πάνω στο οποίο έβαλε τη δική του ερασιτεχνική, μα συνάμα τόσο επαγγελματική, σκηνοθετική ματιά.
Λόγια τα οποία περιγράφουν και αποδεικνύουν περίτρανα το χαρακτήρα του Δημήτρη Χατζή, του Τζίμα όπως τον ήξεραν και τον αποκαλούσαν οι περισσότεροι φίλοι, συνεργάτες και σύντροφοί του. Αθεράπευτα ρομαντικός, πολυσχιδής προσωπικότητα, ασυμβίβαστος, ιδεολόγος, οραματιστής ενός κόσμου ανθρώπινου, ενός κόσμου που θα βασίλευαν το χαμόγελο και η καλοσύνη, ενός κόσμου δίκαιου και αληθινού. Ενός δικού του κόσμου, που όμως πάλεψε όλη του τη ζωή σκληρά με όλες του τις δυνάμεις για να γίνει και δικός μας κόσμος.
Η Αγιά, από προχθές το βράδυ που ακούστηκε η είδηση του ξαφνικού και πρόωρου θανάτου του, πενθεί. Και πενθεί πραγματικά. Πενθεί γιατί ξέρει. Ξέρει πως έχασε ένα εκλεκτό μέλος της μικρής της κοινωνίας. Έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ήταν Αγιώτης, αλλά πρόσφερε στην Αγιά πάρα πολλά και σπουδαία πράγματα.
Ήρθε στον τόπο αυτό ως γεωπόνος του ΑΣΕΠΟ στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 και ως σήμερα δούλευε σ’ αυτή τη θέση υπηρετώντας στην κυριολεξία τον Αγιώτη μηλοπαραγωγό, τον Αγιώτη κερασοπαραγωγό, τον κάθε αγρότη γενικότερα. Άριστος επιστήμονας, κατάφερε με πολλή δουλειά και μεράκι μαζί με τους εκάστοτε συνεργάτες του να κρατήσει ζωντανό και λειτουργικό τον συνεταιρισμό περνώντας τον κατά το δυνατό αλώβητο μέσα από δύσκολες συνθήκες και κακές πολιτικές μιας μεγάλης περιόδου που κατέστρεψαν τη συνεταιριστική ιδέα και το συνεταιριστικό κίνημα στην Ελλάδα. Οδήγησε σε πιστοποίηση τα προϊόντα του ΑΣΕΠΟ και έδωσε πολλές μάχες σε όλα τα επίπεδα για να μπορέσει να στηρίξει το εισόδημα των Αγιωτών παραγωγών. Μέσα από τον συνδικαλισμό, μέσα από την έντονη πολιτική του δραστηριότητα, μέσα από την αδιάκοπη ενασχόλησή του με τα κοινά, διεκδικούσε πάντα τα περισσότερα για τους αγρότες. Πάλεψε όσο κανείς για την ανάδειξη και επικράτηση σε όλη την ελληνική αγορά του αγιώτικου μήλου με την επωνυμία μάλιστα «Μήλο Αγιάς», πίστεψε στο μήλο της περιοχής και προσπάθησε πολύ αυτή την πίστη του να τη μετουσιώσει σε πεποίθηση των Αγιωτών παραγωγών ότι έχουν τις δυνατότητες για να κυριαρχήσουν στην εγχώρια αγορά.
Προσπάθησε δηλαδή με απλά λόγια κατά τη διάρκεια του σχεδόν εικοσιπενταετή βίου του στην Αγιά να «σκηνοθετήσει» τη ζωή των ντόπιων αγροτών και να τη σκηνοθετήσει έτσι ώστε να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ζουν καλά και ανθρώπινα από τις καλλιέργειές τους.
Άλλωστε η σκηνοθεσία ήταν η άλλη του μεγάλη αγάπη, και ένας ακόμη τομέας στον οποίο πρόσφερε τα μέγιστα στην τοπική κοινωνία ήταν ο πολιτισμός. Υπηρέτησε με θέρμη και ιδιαίτερο ζήλο τη Θεατρική Ομάδα του Μορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου Αγιωτών «Μιλτιάδης Δάλλας» από την ίδρυσή της το 1984, και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Οι τεράστιες επιτυχίες της Ομάδας με το ανέβασμα εννιά συνολικά έργων είναι συνυφασμένες με το όνομά του, αφού υπήρξε βασικός συντελεστής σε όλα αυτά. Πολλά τα βραβεία σε πανελλήνια φεστιβάλ. Ποιος δεν θυμάται τον «Τοπικό παράγων» (1985) του Καγιά, το «Θεριό του ταύρου» (1986) του Νεσίν, το «Παραμύθι χωρίς όνομα» (1987) του Καμπανέλλη, τον «Φον Δημητράκη» (1988) του Ψαθά, το «Πανηγύρι» (1992) του Κεχαϊδη, τον «Λεπρέντη» (1994) του Χουρμούζη, τη «Μοναξιά των σκουληκιών» (1999) του Περέλη, το «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» (2003) των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου και πέρυσι την «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη, όπου θέλοντας να μας ευαισθητοποιήσει όλους για την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας ανέβασε αυτήν την παράσταση με τη συμμετοχή και συνδρομή της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Το πάθος του, το μεράκι του, το κέφι του, η δημιουργική του διάθεση για το ανέβασμα των έργων παροιμιώδη, έφεραν το αγιώτικο, και φυσικά όχι μόνο, κοινό σε επαφή με το μαγικό κόσμο της τέχνης και του θεάτρου σε μια εποχή μάλιστα που η σύγχρονη δύσκολη πραγματικότητα και καθημερινότητα αναζητάει διέξοδο μέσα από τις εκφράσεις του πολιτισμού.
Τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας στον επικήδειό τους αναφέρουν «Δημήτρη, η σημερινή σου παράσταση δεν αρέσει σε κανέναν. Είναι, όμως, η πιο πετυχημένη. Με πολύ κόσμο, χωρίς να κάνει κοιλιά το έργο, έντονες σκέψεις, βαθιά συναισθήματα, μεγάλη η συγκίνηση, ασήκωτη. Δεν αντέχουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλοι μας σήμερα παίζουμε έναν κακό ρόλο. Μόνον εσύ είσαι τέλειος στο ρόλο σου. Δεν κινείσαι, δεν μιλάς. Δεν γελάς. Τέλεια υποκριτική. Αλήθεια πώς αντέχεις; Παρόλα αυτά ηχεί σαν καμπάνα στα αυτιά μας και θα ηχεί για πάντα. Σήμερα όλοι νιώθουμε ότι παίζουμε την παραλλαγή του “Νεκρού αδελφού” που τόσο ήθελες να ανεβάσεις με τη Θεατρική Ομάδα. Όλοι νομίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκηνή του έργου. Για είκοσι χρόνια ήσουν για όλους μας ο φίλος, ο αδελφός. Μας βοήθησες να νικήσουμε το φόβο μας και να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μετέτρεπες τις πρόβες μας σε γλέντι. Εσύ ήσουν η ψυχή της Ομάδας και τώρα ορφάνεψε. Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας έλεγες, για να περνάμε καλά. Φεύγεις πολύ νωρίς ενώ σε χρειαζόμαστε όλοι. Θέλουμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο από σένα. Πίσω σου αφήνεις μια συνέχεια. Είναι η οικογένειά σου. Είναι η γλυκύτατη Μαρία σου και τα δημιουργήματά σας, τα παιδιά σας. Ο Γιώργος και η Ηλιάνα. Η αδελφή σου και ο αδελφός σου. Είμαστε σίγουροι ότι έχουν πάρει από τις αξίες σου και τα ιδανικά σου, τα ιδεώδη σου και τα ανθρώπινά σου. Σου υποσχόμαστε ότι θα είμαστε κοντά τους γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε από σένα και να αισθανόμαστε από σένα. Έκανες το θαύμα σου με την “Αυλή των Θαυμάτων”, την καλύτερη παράσταση λέει ο αδελφός σου ο Νίκος. Μακάρι να μπορέσεις να κάνεις και σήμερα το θαύμα σου. Καλό ταξίδι φίλε μας».
Ο Δημήτρης Χατζής δύσκολα θα αντικατασταθεί και δύσκολα θα ξεχαστεί από τους ανθρώπους της Αγιάς. Η Αγιά πενθεί για το χαμό του και χθες σε όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν διάβαζες αυτά τα λόγια με τα οποία κατέληγε αυτός όταν μας καλωσόριζε σαν θεατές στο θέατρο «Σε ευχαριστούμε πολύ. Να είσαι πάντα καλά όπου κι αν είσαι».
