Πώς πέρασαν τριάντα χρόνια, ούτε που το καταλάβαμε. Ήταν τότε στις αρχές της δημιουργίας τους «Θεσσαλικού μας Θεάτρου», το 1978. Παιδάκι τότε, ο φίλος μου Κ. Τσιάνος με την Άννα Βαγενά παρέα, μας έφτιαξαν το «Θεσσαλικό μας Θέατρο» για το οποίο είμαστε υπερήφανοι και ας μην έχει στέγη ακόμα. Μην ανησυχούμε, όμως, αφού πέρασαν τα πρώτα εκατό χρόνια χωρίς Δημοτικό Θέατρο στη Λάρισα, τα άλλα εκατό κάτι θα γίνει, μια και ο δήμαρχός μας κ. Τζανακούλης έκανε τουλάχιστον το σκελετό του θεάτρου στη Νομαρχία μας κοντά.
Τότε, τη «Διαθήκη» τη σκηνοθέτησε ο φίλος της πόλης μας, ο σκηνοθέτης του κινηματογράφου Παντελής Βούλγαρης και, φυσικά, πρωταγωνιστούσε ο Κώστας Τσιάνος με την Άννα. Το έργο το έγραψε ο θεατρικός συγγραφέας Μάριος Ποντίκας σε μια μετεμφυλιακή εποχή που τόλμησε και είπε μπόλικες αλήθειες για τις κλίκες της επαρχίας μας, που μας κυβερνούν, δηλαδή τον κύριο νομάρχη, το διοικητή της Αστυνομίας, το διευθυντή της τοπικής εφημερίδας, τον ντόπιο βουλευτή που έγινε και υπουργός, την όμορφη σύζυγό του, τον κύριο Λιαράκο, εν αποστρατεία ταγματάρχη και την ωραία κυρία Αντιγόνη, σύζυγο του διευθυντή της εφημερίδας, που της αρέσουν... οι άντρες.
Ακόμα, έχουμε στην παρέα τον ντόπιο μητροπολίτη και τον πρόεδρο των Πρωτοδικών, που συζητούν και φλυαρούν για να λύσουν το γρίφο της διαθήκης του αποθανόντος αριστερού καθηγητή Ιάκωβου Ραλλίδη.
Με τη διαθήκη του ο ανθρωπιστής καθηγητής, άφησε και ένα σημείωμα στους μαθητές του, που λέει τα εξής: «Παιδιά μου, ελπίζω εσείς ως τα τότε να μην έχετε μεγαλώσει μονάχα στα χρόνια, μα να έχετε γίνει και άντρες στην ψυχή και στο νου. Και οι δάσκαλοι που θα βγουν μ’ αυτά τα χρήματα που σας αφήνω, να φροντίσετε κι εσείς να φροντίσουν κι αυτοί να μην είναι μόνο δάσκαλοι, μα να ’ναι και άντρες μαζί. Τέτοιους χρειάζεται η πόλη μας, τέτοιους θα χρειαστούν τα παιδιά σας και τέτοιους χρειάζεται και η πατρίδα μας...». Ταύτα έγραψε ο αείμνηστος καθηγητής Ραλλίδης, μα οι παραπάνω άρχοντες της πόλης δεν μπορούσαν να το χωνέψουν γιατί, όπως λέει ο μητροπολίτης, τα χρήματα έπρεπε να τ’ αφήσει στην εκκλησία για να φροντίσουμε εμείς διά τους πτωχούς που γνωρίζουμε καλώς, ο δε νομάρχης ήθελε να τελειώσει έργα που αδυνατούσε το κράτος να χρηματοδοτήσει, ο δε διευθυντής της τοπικής εφημερίδας να τα αφήσει στην εφημερίδα για να τα διαθέσει σε διάφορα ευαγή ιδρύματα της πόλης, όλοι με σκοπό να έχουν και κάποιο όφελος, βρε αδερφέ, από τη διαχείριση της περιουσίας του καθηγητή.
Μέσα στην ιστορία έχουμε και τη χαριτωμένη σύζυγο του διευθυντή της εφημερίδας, την κυρία Αντιγόνη, που δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματα της διαθήκης του καθηγητή, αλλά για τη διασκέδαση, τα πάρτι, τις δεξιώσεις και το φλερτ με όμορφους άντρες. Ακόμη, έχουμε και τον τρελό της επαρχίας, που τα λέει όλα έξω από τα δόντια για τη σαπίλα της αστικής μετεμφυλιακής κοινωνίας, του τι θα φάμε και τι θα πιούμε.
Και η Ελλαδίτσα «Λίγα πεύκα, λίγα μάρμαρα λευκά και μια θάλασσα που λάμπει από φρεσκάδα...».
Η σκηνοθεσία είναι του Κ. Τσιάνου, με συνεργάτες τους ηθοποιούς Τάκη Χρυσικάκο, Φανή Γέμτου, Δημήτρη Καλατζή, Περικλή Καρακωσταντόγλου, Λίλη Μελεμέ, Δημ. Μυλωνά, Χρήστο Νίνη, Δημ. Παλαιοχωρίτη, Παντελή Παπαδόπουλο, Πόπη Πελτεκοπούλου και Σπύρο Τσεκούρα.
