Του Νίκου Αρτινού
(αποστολή στη Θεσσαλονίκη)
Προχωρημένο μεσημέρι στην καφετέρια της Αποθήκης Γ΄. Η μέρα δεν διέφερε από οποιαδήποτε άλλη μέρα του φεστιβάλ. Προβολές, προβολές και πάλι προβολές! Η παρέα μας (κριτικοί κινηματογράφου και δημοσιογράφοι) μόλις είχε απολαύσει ένα εσπρέσο διάρκειας μόνο... 50 λεπτών. Ξεκινήσαμε βαριεστημένα για το δεύτερο γύρο προβολών που θα κρατούσε μέχρι τις δέκα το βράδυ. Κατεβαίνοντας τη σκάλα για το ισόγειο βλέπουμε μια εκκεντρική όμορφη μαυροντυμένη ξανθιά (μαύρο καπέλο, μαύρα γυαλιά ηλίου, μαύρο φόρεμα) που ανέβαινε στην καφετέρια. Μας σταματάει και απρόσμενα μας ρωτάει: «Εδώ είναι η κηδεία του Ορέστη;». Ασυναίσθητα, αυθόρμητα και με έντονα πειραχτική διάθεση απαντώ: «Ναι εδώ είναι». «Α, ωραία!» μου ανταπαντά χαμογελώντας και συνεχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά. Εντελώς σουρεαλιστικοί διάλογοι σε μια εντελώς σουρεαλιστική κατάσταση!
«Τι ήταν τώρα αυτό;» αναρωτηθήκαμε. Πιθανολογήσαμε ότι, μάλλον, θα επρόκειτο για κάποιο happening στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Ομολογώ ότι προς στιγμήν μετάνιωσα που λειτούργησα τόσο αυθόρμητα. Και αν πράγματι γινόταν μια κηδεία και εγώ στάθηκα μακάβριος εμπαίκτης στο δράμα της γυναίκας; Βγαίνοντας από την Αποθήκη Γ,΄ ακούσαμε μια τρομπέτα να παίζει ένα πένθιμο ρυθμό (μου θύμισε τη μουσική του Νίνο Ρότα από την ταινία «Νονός» του Κόπολα). Στο βάθος διακρίναμε τον μαυροντυμένο τρομπετίστα και ακριβώς πίσω του ένας άλλος μαυροντυμένος άνδρας που κρατούσε κάτι -ένα δοχείο;-στα χέρια του. Πλησίασαν, έχοντας ένα επιτηδευμένα περίλυπο ύφος, με αργό, ρυθμικό και τελετουργικό βηματισμό. Το δοχείο-στην ουσία ήταν ένα κομμένο πλαστικό μπουκάλι-τελικά περιείχε στάχτη. Να ο Ορέστης, λοιπόν! Παρόλο που ήδη είχαμε αργήσει, επιστρέψαμε και τους ακολουθήσαμε γεμάτοι περιέργεια, για το πώς θα κατέληγε όλη αυτή η κατάσταση.
Οι δύο άντρες μπήκαν στην Αποθήκη Γ΄, πήραν το ασανσέρ(!) και ανέβηκαν στην καφετέρια όπου τους περίμεναν και άλλοι μαυροντυμένοι και τεθλιμμένοι συγγενείς. Οι υπόλοιποι θαμώνες παρακολουθούσαν με περιέργεια χαμογελώντας. Οι θρήνοι για τον μακαρίτη Ορέστη από τις γυναίκες ήταν πολύ πειστικοί, παρόλα αυτά όλοι άρχισαν να γελούν. Ακούω δίπλα μου κάποιον να λέει «Είναι μέσα στο πλαίσιο του Street cinema». Τότε αρχίζω και τα συνδυάζω όλα. Ο Ορέστης ήταν ο ήρωας κάποιας ταινίας και το γκρουπ των μαυροντυμένων αναπαριστούσε αυτοσχεδιάζοντας συνδυασμούς σκηνών από διάφορες ταινίες. Γι’ αυτό, κατά ένα περίεργο τρόπο, όλα μου φάνηκαν εξαρχής γνωστά! Θυμήθηκα επίσης ότι προχθές, εδώ στο λιμάνι, ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος συνάντησε τη Μαίρη Πόπινς.
Τα δύο περιστατικά (η κηδεία του Ορέστη και η Μαίρη Πόπινς) εντάσσονται στην ενότητα «Street Cinema: ο κινηματογράφος στους δρόμους της πόλης» που περιλαμβάνει μια σειρά από αναπάντεχα happenings στα πιο απίθανα μέρη της πόλης. Για παράδειγμα, οι αναμένοντες υπομονετικά στην ουρά της εφορίας, μπορεί να πιαστούν εξ’ απήνης, όταν θα δουν ένα ζευγάρι βγαλμένο από τη δεκαετία του ’50 να χορεύει με φρενήρεις ρυθμούς swing. Επίσης στους δρόμους της πόλης, οι οδηγοί μπορεί να ξαφνιαστούν, αν δουν μπροστά τους μια ροζ κάντιλακ με μοιραίες γυναίκες να τους κοιτούν με βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις. Σε όλα αυτά τα ευχάριστα επεισόδια συμμετέχουν εικαστικοί, performers, street artists και χορευτές οι οποίοι δίνουν μια άλλη διάσταση στο σινεμά και στο φεστιβάλ κινηματογράφου.
