Με το νυφικό να αποτελεί για τη γυναίκα, όπως λέει η εικαστικός Ελένη Παυλοπούλου, ένα σύμβολο υπαρξιακής καταξίωσης που περικλείει μέσα του την απόλυτη αγάπη, με τον σύγχρονο κοινωνικό ιστό που την περιβάλλει να της αναθέτει ποικίλους ρόλους στους οποίους πρέπει να ανταποκριθεί πιστά, η σημερινή γυναίκα κινδυνεύει να χάσει την προσωπική της ταυτότητα, λέει η κ. Παυλοπούλου στην «Ε» περιγράφοντας την έκθεσή της «Των Αφανών Νυφών – Ωδές και ελεγεία» που φιλοξενείται στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας Γ.Ι. Κατσίγρα. Τον περίκλειστο κόσμο τους από τους οποίους κατά τη δημιουργό, η γυναίκα δεν μπορεί να αποδράσει καθώς εμμένουν σε έναν πολλές φορές στείρο ρομαντισμό αποδίδει εικαστικά η Λαρισαία Ελένη Παυλοπούλου.
Συνέντευξη στην Κανέλα Κοπάνου
* Κυρία Παυλοπούλου, ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται η έκθεσή σας; Πώς θα περιγράφατε τη σύλληψη των ιδεών σας που σας οδήγησαν στη δημιουργία των «Αφανών Νυφών – ωδές και ελεγεία;»
-Η σύλληψη είναι καθαρά υπαρξιακή, ξεκινά από καθαρά βιωματικές εμπειρίες και εξαπλώνεται σε μια κοινωνική κριτική, σε μια παρατήρηση που έχω κάνει στον οικείο μου γυναικείο κόσμο. Πρόκειται για μια ψυχολογική – κοινωνική παρατήρηση θα έλεγα περιγράφοντας η ίδια τα έργα μου. Η έκθεση πραγματεύεται ένα σχόλιο στους ρόλους στους οποίους καλείται μια γυναίκα να αναλάβει που έχει παραμέτρους ψυχολογικές, κοινωνικές και ιστορικές ακόμη.
* Ποιες οι επιρροές του δικού σας κόσμου που αποτυπώνονται τελικά στην έκθεσή σας; Ποια η αρχική σας προσέγγιση;
-Προσπαθώ να κάνω μια αρχετυπική προσέγγιση, δηλαδή μέσα από την ψυχολογική προσέγγιση και μέσα από αναγνώσεις δικές μου, με έχει ομολογώ επηρεάσει πολύ η θεωρία των Αρχετύπων του Καρλ Γιουνγκ. Επιχειρώντας να εξηγήσω αυτό έχω να σημειώσω ότι όλοι μας ανταποκρινόμαστε λίγο ή πολύ σε κάποιους ρόλους που έχουν να κάνουν με το συλλογικό ασυνείδητο και όταν απομακρυνόμαστε από αυτό, από το κοσμογονικό κέντρο, κάτι δεν πάει καλά και παρατηρείται μια έλλειψη ισορροπίας στον καθένα ατομικά. Σε μια κοινωνία στην οποία η γυναίκα έχει κληθεί να αναλάβει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, να ανταποκριθεί σε ένα προσωπείο ετεροκαθορισμένο από την πατριαρχική κοινωνία είναι αναμενόμενο να έχει χάσει τη δική της ταυτότητα. Σήμερα η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πρότυπο τόσο θηλυπρεπές που είναι τελικά πολύ λάθος. Θεωρώ ότι η γυναίκα έχει γίνει ένα καθαρά βιομηχανικό αντικείμενο. Είναι κούκλες του γκλάμουρ και πρέπει να υιοθετούν καθημερινά μια ψεύτικη σαγηνευτική εικόνα.
* Ο κεντρικός θεματικός σας άξονας είναι η γυναίκα με το νυφικό της φόρεμα. Πίσω της το φόντο είναι μεταβαλλόμενο ενώ η θηλυκή νυφική παρουσία πάντα σταθερή. Πώς αντιπαραθέτετε τη γνώριμη φιγούρα στο κοινωνικό διαφορετικό κάθε φορά περίβλημα;
-Ναι, αντιπαραθέτω τη νυφική εικόνα της γυναίκας με κάποια λόγου χάρη βιομηχανικά στοιχεία για να προσελκύσω ακριβώς το θεατή στην ταύτισή του με το έργο και να σκεφτεί ότι η γυναίκα είναι ενδεχομένως και αυτή «ένα γρανάζι», ένα όργανο μιας «παγκόσμιας μηχανής» που κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά του μέσα σε μια πλαστή ομορφιά. Κάθε έργο μου είναι μια «καταγγελία» με ψυχολογικές παραμέτρους. Δουλεύω συνειρμικά λίγο το ασυνείδητο. Πολλές φορές χρησιμοποιώ στοιχεία από το φυτικό κόσμο, κάποια αδηφάγα άνθη τα οποία έχουν ένα μυστηριακό χαρακτήρα και τα οποία ανταποκρίνονται στο αρχετυπικό βάθος, στη ψυχή της γυναίκας και σε ένα μυστήριο κόσμο ο οποίος είναι ερμητικά κλειστός στο περίβλημά του, όπως και εκείνες είναι στο ρούχο τους.
* Σε ένα από τα έργα σας, απεικονίζεται η κορυφαία Μαρία Κάλλας. Γιατί επιλέξατε τη σπουδαία αυτή φυσιογνωμία να δεσπόζει στην έκθεσή σας; Ερμηνεύετε με αυτόν τον τρόπο και τον τίτλο «ελεγεία» που έχετε δώσει στην έκθεσή σας;
-Η Μαρία Κάλλας είναι ένα σύμβολο για όλες τις γυναίκες θεωρώ. Είναι εκείνη που ανταποκρίθηκε απόλυτα στο όραμα της γυναίκας για τον έρωτα. Έχει τραγουδήσει και έχει ανασύρει από τα συρτάρια πολλές όπερες οι οποίες δεν ήταν τόσο γνωστές. Τραγούδησε με πάθος και έδωσε όλη τη ζωή της στην ιδέα του έρωτα, της αγάπης. Παράλληλα, στο δεύτερο μέρος των έργων μου, υπάρχουν σύμβολα του χρόνου και εκεί τοποθετώ κάποια ονόματα γυναικών οι οποίες θυσιάστηκαν ανά τους αιώνες και έτσι το έργο αποτελεί και μια ελεγεία στις γυναίκες που μέσα στους αιώνες χάθηκαν στη ματαίωση του ονείρου του έρωτα.
