Η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Θύμιου Καρακατσάνη ανεβαίνει σήμερα στις 9:30 μ.μ. στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ. Ο Θύμιος Καρακατσάνης μετά από 16 χρόνια επαναλαμβάνει τη μεγάλη επιτυχία του, τη Λυσιστράτη. Αυτή τη φορά ενσαρκώνει το ρόλο της Λυσιστράτης και ο Στάθης Ψάλτης το ρόλο του Κινησία και φιλοδοξούν να δημιουργήσουν ακόμα ένα θεατρικό γεγονός.
Η Λυσιστράτη είναι σε μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη, σκηνικά – κοστούμια της Ρένα Γεωργιάδου, χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου και μουσική του μεγάλου συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου.
Συμμετέχουν: Μιχάλης Μαρκάτης, Ελευθερία Ρήγου, Στάθης Κακαβάς, Χάρης Εμμανουήλ, Κων. Καρβέλης, Χριστίνα Ψάλτη, Γιώργος Ρούφας, Γιώργος Πασσιάκος, Βεγγέλης Χαλκιαδάκης Ρηνιώ Καζάκου, Ελευθερία Ευθυμιάτου,
Γεωργία Βασιλοπούλου, Κώστας Κυριακού, Νίκος Δροσάκης, Ρένα Σφήνια και Φίλιππος Φιλόγλου
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη μπορεί να φαίνεται η πιο αθυρόστομη κωμωδία του, με την πιο ανοιχτόκαρδη αμεσότητα των όρων, κι όμως δεν μπορεί γι’ αυτό να χαρακτηριστεί για ανήθικη. Τουναντίον είναι ένα υπέροχο μάθημα πατριωτισμού και ανθρωπιάς. Είναι θερμό κήρυγμα ειρήνης κι αδέρφωσης μεταξύ των Ελλήνων - και παραπέρα μεταξύ όλων των λαών της γης. Μολονότι ο μύθος είναι πλάσμα της φαντασίας εξωπραγματικό κι απίθανο, η πορεία του συντελείται με την πιο αβίαστη φυσικότητα κι αληθοφάνεια. Η ψυχολογία των ηρώων, οι λόγοι τους και τα έργα τους δεν έχουν τίποτα το αδικαιολόγητο. Ο Αριστοφάνης, όσο κανένας άλλος ποιητής του παλιού καιρού, γνώρισε κι απόδωσε με πολλή σοφία και τέχνη την ψυχή των γυναικών του λαού - των νοικοκυράδων.
Η «Λυσιστράτη» από την άποψη της συνθετικής τελειότητας και της ισορροπίας μέσων και σκοπού μπορεί να σταθεί δίπλα στο σοφόκλειο δράμα. Η σκηνή του όρκου των γυναικών, του ερωτικού παιχνιδιού Μυρρίνης - Κινησία, της λιποψυχίας των αντάρτισσων και στο τέλος η θαυμαστή νουθεσία της Λυσιστράτης προς τους εμπόλεμους Αθηναίους και Σπαρτιάτες, είναι από τα πιο αριστουργηματικά κατορθώματα του δημιουργικού Λόγου.
Ο Αριστοφάνης σ’ όλα του τα έργα κάνει πολιτική. Γκρεμιστής των «κακώς κειμένων» και δάσκαλος του σωστού. Αλλά στη «Λυσιστράτη», που παίχτηκε στα 411 π.Χ. ο σκοπός του (η ειρήνη) ξεπερνάει τα όρια της πρώτης ανάγκης του λαού για προκοπή και γίνεται ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Η αθηναϊκή πολιτεία, είχε άμεση ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος, γιατί αργά η γρήγορα, θα τον έχανε - και μαζί με την Αθήνα θα χανότανε όλος ο έως τότε ελληνικός πολιτισμός. Είχε προηγηθεί η σικελική καταστροφή, η οχύρωση της Δεκέλειας από τους Σπαρτιάτες, η αποστασία των συμμάχων ―όλα τούτα με την προδοσία του Αλκιβιάδη - κι ο λαός ήθελε την ειρήνη. Έτσι το κήρυγμα της Λυσιστράτης δεν ήταν καθόλου ανεδαφικό παρά μόνο επίκαιρο και καλοδεχούμενο κάθε καιρό.
