Η εθελοντική διάθεση της τέχνης, η φιλανθρωπική συνείδηση και σίγουρα η πρωτότυπη σκέψη δύο δημιουργών, του Γιώργου Γεωργακόπουλου και του Σταμάτη Παπαδήμου έγιναν τα σταθερά θεμέλια μιας «αερογέφυρας ζωής» για την πιο ευαίσθητη ίσως κοινωνική ομάδα, τα παιδιά. Με σκοπό την ενίσχυση του «Χαμόγελου του Παιδιού», μια αλλιώτικη έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής με τίτλο «11 Ιουνίου 2028 - Μια μέρα μετά την εφηβεία» ξεφεύγει από τα συνηθισμένα μοτίβα και τολμά να παρουσιάσει σοκαριστικές εικόνες ενός μελλοντικού περιβάλλοντος σκοτεινού και αδύναμου στο οποίο τα σημερινά παιδιά, οι έφηβοι δηλαδή του 2028, θα ζουν γεμάτοι προβληματισμούς, ανησυχίες και αγωνία. Στο χώρο του φουαγιέ της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα όπου θα εγκαινιαστεί η έκθεση στις 11 Ιουνίου στις 8 μ.μ., ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες παρουσιάζουν τη Θεσσαλία μετά από δεκαοχτώ χρόνια και ζωγραφικά έργα με την πασίγνωστη σε όλους φιγούρα playmobil τοποθετεί τον θεατή απέναντι σε αυτά που δεν θα ήθελε να συμβούν στο μέλλον. Οι δημιουργοί κ. Γεωργακόπουλος και Παπαδήμου, μιλούν στην «Ε» για τη σημαντική διοργάνωση που εμβαθύνει με την τέχνη στην ουσιαστική σημασία της κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Στο σημείο αυτό σημειώνεται αναλυτικότερα ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και η τυπική χρέωση εισόδου των 10€ θα διατεθούν και θα εισπράττονται, όπως αναφέρθηκε παραπάνω από το «Χαμόγελο του Παιδιού» σαν μια μικρή προσφορά στο δύσκολο έργο του ενώ από το πρωί της Παρασκευής 11 Ιουνίου θα πραγματοποιείται στο χώρο της έκθεσης αιμοδοσία σε κινητό συνεργείο του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας με την υποστήριξη και παρουσία ασθενοφόρου και προσωπικού του «Χαμόγελου του Παιδιού». Το αίμα θα διατεθεί για τις ανάγκες παιδιών. Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης με την ίδια ευαισθησία, ανησυχία και προβληματισμό είναι η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, ο Ελληνικός Οργανισμός Περιβάλλοντος, το ΤΕΕ Περιφερειακό Τμήμα Κεντρικής και Δυτικής Θεσσαλίας και η Διεύθυνση αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας.
Συνέντευξη στην Κανέλα Κοπάνου
* κ. Γεωργακόπουλε και κ. Παπαδήμο, η έκθεση «11 Ιουνίου 2028 – Μια μέρα μετά την εφηβεία» πέρα από το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον που συγκεντρώνει έχει έναν σπουδαίο σκοπό καθώς τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και η συμβολική τιμή εισόδου των 10€ θα διατεθούν στο «Χαμόγελο του παιδιού». Η τέχνη έχει αναμφισβήτητα πολλούς ρόλους. Ποιος είναι για εσάς ο κοινωνικός ρόλος που μπορεί να έχει η τέχνη στη σύγχρονη πραγματικότητα;
Στ. Π.: «Θα σας απαντήσω με μια εικόνα. Φανταστείτε, λοιπόν, να έχετε διανύσει άπειρα χιλιόμετρα μέσα σ’ ένα άγονο, καυτό και ξερό περιβάλλον. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι περπατάτε στο Θεσσαλικό κάμπο, σε λίγα χρόνια και μετά από ατελείωτες ώρες περιπλάνησης και πεζοπορίας φτάνετε σ’ ένα υπέροχο, παραδοσιακό κατάλυμα, κάπου στη Bελίκα, όπου το μάτι δεν ‘χορταίνει’ να απολαμβάνει την αρχιτεκτονική του κτίσματος, όπου το γκαζόν και οι υπέροχοι κήποι ‘δροσίζουν τη σκέψη σας, όπου όμως δεν υπάρχει ούτε μία βρύση με πόσιμο νερό! Πώς θα σας φαινόταν αυτό; Tι θέλω να πω; Aυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της Tέχνης και ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει. Όχι μόνο στις μέρες μας, αλλά διαχρονικά! H βρύση με το πόσιμο νερό, είναι η δύναμη που παίρνουμε για κάθε μας δραστηριότητα. Είναι η ίδια η ζωή. Tο στοιχείο αυτό, που μας βοηθάει να πάμε παρακάτω. Όσο περισσότερο Tέχνη, τόσο περισσότερο νερό θα έχουμε να πιούμε και συνεπώς τόσο πιο πολύ δύναμη θα αντλούμε για να συνεχίζουμε στον ‘έρημο κάμπο’...».
Γ. Γ.: «Η έννοια της Τέχνης από μόνη της εκφράζει κάτι το όμορφο, καλαίσθητο και αποτελεί δημιουργό συναισθημάτων. Κάθε μορφή τέχνης ξεκινά στο μυαλό του δημιουργού και καταλήγει σαν ένα μπουκέτο συναισθημάτων στον αποδέκτη. Είναι θεμιτό, ιδανικό και απαραίτητο η τέχνη να είναι και φορέας κοινωνικών μηνυμάτων. Μπορεί να αφυπνίσει και να ξυπνήσει συνειδήσεις, να ευαισθητοποιήσει και να θυμίσει, να σκορπίσει άπλετα παιδικά χαμόγελα όπως στη συγκεκριμένη έκφρασή της».
* Παράλληλα με την έκθεση την ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης θα πραγματοποιείται στο χώρο αιμοδοσία σε κινητό συνεργείο του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας με την υποστήριξη και παρουσία ασθενοφόρου και προσωπικού του «Χαμόγελου του Παιδιού». Πρόκειται για μια συνολική προσφορά ουσιαστικής βοήθειας στους έφηβους του αύριο. Η εθελοντική διάθεση της τέχνης και η φιλανθρωπία δίνει ένα πολύ ηχηρό μήνυμα στον κόσμο. Επιτυγχάνεται πιστεύετε η κοινωνική ευαισθητοποίηση μέσα από την τέχνη; Βλέπει δηλαδή ο κόσμος την εσωτερική σημασία των έργων ή στέκεται στην εξωτερική τους εμφάνιση;
Σ.Π.: «Γενικά, θα απαντούσα, ότι ο κόσμος, εμείς δηλαδή, μπορεί να ευαισθητοποιηθεί κοινωνικά και μέσα από την, κάθε μορφής, Tέχνη. Ξέρετε, το ζήτημα που θέτετε, είναι ένα μεγάλο ερώτημα, που ‘ταλαιπωρεί’ τον εικαστικό κόσμο. Στο ερώτημα, λοιπόν, αν το μήνυμα γέννησε το σχέδιο ή το σχέδιο το μήνυμα, δεν έχω καταλήξει σε κάποια απάντηση και δεν νομίζω ότι θα καταλήξω κάποτε. Όσον αφορά εμένα, εκείνο που με απασχολεί είναι να ‘περνάω’ το κοινωνικό μήνυμα (αυτό με ενδιαφέρει) εστιάζοντας, όμως και στην αισθητική. Λίγο απ’ όλα, δηλαδή...»
Γ.Γ.: «Ο κάθε αποδέκτης της όποιας μορφής τέχνης αντιλαμβάνεται διαφορετικά το μήνυμα του δημιουργού. Αυτό είναι και η μαγεία της τέχνης. Σίγουρα όμως όποιος εμβαθύνει και αναρωτηθεί μπροστά σε ένα έργο και δεν αρκεστεί στα οπτικά ερεθίσματα και μόνο πιστεύω πως θα προσεγγίσει, έστω και από διαφορετικές σκοπιές, αυτό που ο δημιουργός θέλει να ‘περάσει’. Όσο ο χρόνος περνά και οι σύγχρονες συνθήκες ζωής επηρεάζουν αρνητικά τον ψυχισμό και τη διάθεσή μας τόσο πιο δύσκολα ξυπνά η ευαίσθητη πλευρά της συνείδησής μας. Μια μεγάλη βοήθεια στο ξύπνημα αυτό πιστεύω πως μπορεί να προσφέρει η τέχνη, όταν ο δημιουργός της τη χρησιμοποιήσει και για το σκοπό αυτό».
* Το θέμα της έκθεσης αποτελεί από μόνο του μια πρωτοτυπία. Εξηγήστε μας τη σύλληψη της ιδέας και πώς παρουσιάζεται μέσα από τα έργα; Ποιοι είναι οι προβληματισμοί που εκθέτονται;
Σ.Π.: «Aυτά που σκέφτομαι, αυτά που φαντάζομαι κι αυτά που δημιουργώ, δεν είναι το αναπόφευκτο μέλλον. Είναι, όμως, αυτό που θα συμβεί, αν δεν ενεργοποιηθούμε κι αν δεν δράσουμε προς μια αντίθετη κατεύθυνση... Η κρίση που περνάμε (υπαρκτή ή κατασκευασμένη) είναι μια κατάσταση με την οποία ‘πρέπει’ να αντιπαρατεθούμε. Το... πράγμα θέλει ανατροπή. Θέλει αλήθειες. Δεν θέλει υπεκφυγές. Το μέλλον ζητάει από εμάς σύνθεση και η σύνθεση είναι ένα κλάσμα που προϋποθέτει τη λογική στον παρονομαστή του. Ζωγραφίζω αυτά που δεν θέλω να συμβούν, αυτά που δεν θέλω να συνεχίσουν να συμβαίνουν. Kαι όλα αυτά με ήρωα την αγαπημένη φιγούρα των παιδικών μου χρόνων, το γνωστό σε όλους playmobil».
Γ.Γ.: «Η ανησυχία και ο προβληματισμός για το μέλλον του κόσμου μας εκφράζεται μέσα από τις ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες μου. Με υπερβολή και χιούμορ παρουσιάζω τη Θεσσαλία μετά από 18 χρόνια. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η άναρχη δόμηση, η καταστροφή του πράσινου, η μόλυνση είναι οι παράγοντες που «επηρέασαν» με σύμμαχο τη σύγχρονη τεχνολογία τις φωτογραφίες από το μέλλον. Σε αυτό λοιπόν τον κόσμο δεν πρέπει να έρθουν, έφηβοι πια τα παιδιά μας. Αυτές τις εικόνες δεν πρέπει το 2028 να μπορεί να καδράρει ο φακός της φωτογραφικής μηχανής. 11 Ιουνίου 2028 λοιπόν και οι τότε έφηβοι, σημερινά νεογέννητα, καλούνται να ζήσουν σε ένα κόσμο που εμείς θα τους κληρονομήσουμε. Σε ένα κόσμο που εύχομαι να μείνει δημιούργημα φαντασίας και ψηφιακού μοντάζ. Αν νοιαστούμε όλοι από λίγο θα μπορούμε και τότε να φωτογραφίζουμε χωρίς το μαύρο και το γκρι να είναι τα κυρίαρχα χρώματα στη παλέτα της φύσης».
* Για ποιο λόγο επιλέξατε τη χρονολογία 2028 και όχι κάποια άλλη;
Σ.Π.: «To 2028, το παιδί που θα γεννηθεί σήμερα, θα έχει γίνει, ημερολογιακά τουλάχιστον έφηβος και θα αναρωτιέται για το δικό του μέλλον. Παράλληλα, θα απαιτεί εξηγήσεις, για το ‘τις πταίει’, που ο κόσμος του είναι ‘άοσμος’ και ‘άχρωμος’. Bλέπουμε και ακούμε για τους σημερινούς δεκαοχτάχρονους και το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει, πέραν των προσδοκιών τους και ανεξάρτητα της θέλησής τους. Σε αυτή τη φάση είμαι απαισιόδοξος. Σ’ αυτή τη φάση ‘βουλιάξαμε’. Σ’ αυτή τη φάση καλούμαστε βουλιαγμένοι και να αλλάξουμε και να σωθούμε. Kι ας ελπίσουμε ότι ο μικρός Oδυσσέας, που θα γεννηθεί σήμερα, κάπου στην Eλλάδα, δεν θα περιπλανιέται πάνω σε μια γη άγονη και ξερή από ελπίδες και όνειρα, όταν θα σβήνει τα 18 κεριά των γενεθλίων του... Aφού, κάποιοι φρόντισαν με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους να δημιουργήσουν ένα αβέβαιο ‘αύριο’ για τους 18χρονους του σήμερα, ας κάνουμε κάτι καλύτερο για εκείνους του αύριο...»
Γ.Γ.: «Με απλά μαθηματικά. Στις 11 Ιουνίου 2028, δεκαοκτώ χρόνια από τις 11 Ιουνίου του 2010, τα παιδιά που εκείνη τη μέρα θα έρθουν στο κόσμο θα διανύουν την πρώτη μέρα τους μετά την εφηβεία. Θα αντικρίσουν ενήλικες πλέον τον κόσμο που ολόψυχα εύχομαι να είναι διαφορετικός από αυτόν που δυσοίωνα προβλέπω μέσα από τις φωτογραφίες μου.
