Στοιχεία για τη θεσσαλική διατροφή και τη διαχρονική της εξέλιξη θα παρουσιάσει ο Αλ. Ζούκας, στον κύκλο των διαλέξεων για τη Θεσσαλική Ιστορία, που διοργανώνει το βιβλιοπωλείο «Γνώση» (Αν. Γαζή 21β), σήμερα Τετάρτη 26 Μαΐου, στις 8.30 μ.μ.
Συγκεκριμένα θα παρουσιαστούν οι διατροφικές ιδιαιτερότητες των αρχαίων Θεσσαλών, οι πρώτες ύλες και η μακρόχρονη ιστορική τους παρουσία στο θεσσαλικό τραπέζι. Η Θεσσαλία ως τόπος ιδανικός για την καλλιέργεια της γης -με τον Πηνειό και τον απέραντο κάμπο- και την άμεση γειτνίαση με την περίμετρο των ορέων, όπου κυριαρχούσαν η κτηνοτροφία κι αργότερα οι αμπελοκαλλιέργειες, ήταν φυσικό να διαθέτει μεγάλη ποικιλία προϊόντων και σε ικανές ποσότητες.
Μέχρι την κλασική εποχή, η περιοχή έγινε ήδη γνωστή για τον πλούτο της -αποτέλεσμα της αφθονίας των καρπών- «...πλούτον μεν Σκοπάδων, μεγαλοφροσύνην δε Κίμωνος». Ο Αθηναίος ποιητής της αρχαιότητας Έρμιππος αναφερόμενος στον τόπο προέλευσης κάποιων διατροφικών ειδών, γράφει «...από την Θεσσαλία, πλιγούρι και πλάτες βοδινές» ενώ το μέγεθος της μερίδας του κρέατος που καταναλώνονταν στην περιοχή έμεινε στην αρχαιότητα ονομαστό με το χαρακτηρισμό «Θετταλότμητο», δηλαδή μεγάλη μερίδα κατά τα θεσσαλικά πρότυπα.
Το σιτάρι βέβαια ήταν το πολυτιμότερο προϊόν της θεσσαλικής γης αφού δεν ευδοκιμούσε παντού και ήταν δυσεύρετο σ’ αντίθεση με τις φακές και το κριθάρι που φύονται παντού και ήταν γνωστά στους αρχαίους πριν από το σιτάρι. Ο σίτος κυρίως καταναλώνονταν ως ψωμί, οι φακές σε μορφή σούπας και το κριθάρι ως πολτός ή παξιμάδι και βέβαια με όλα τα δημητριακά παρασκεύαζαν διάφορα κουρκούτια και χυλούς. Ωστόσο ο σίτος αποτελούσε τη βάση της διατροφής και ένδειξη οικονομικής άνεσης πράγμα που επιβεβαιώνει το αρχαίο ανέκδοτο «ο ζητιάνος δεν έχει ψωμί και αγόρασε τυρί».
Οι βασικές διατροφικές συνήθειες διατηρήθηκαν με μικρές διαφοροποιήσεις μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα περίοδο που συνέβησαν οι μεγάλες αλλαγές έτσι όπως έφθασαν μέχρι τις μέρες μας.
