«Είδα γλυπτά του Γιώργου Καλακαλλά πολλά στην Εθνική Πινακοθήκη, σε εκθέσεις στην Αθήνα, στη Λάρισα, είδα έργα του σε δρόμους και σε πλατείες. Πήγα στο εργαστήριό του επί της Πανόρμου και έμαθα για το γλύπτη Καλακαλλά, και το έργο του. (Το εργαστήριό του τώρα είναι στην Πεντέλη. Μεγάλο εργαστήρι και προβάλλεται το έργο του όπως επιθυμεί ο καλλιτέχνης.) Για τον άνθρωπο Γιώργο ήξερα αρκετά. Είμαστε φίλοι από παιδιά. Συμμαθητές στο δημοτικό το πρώτο εκεί στη συνοικία του Αγίου Γεωργίου, στον Τύρναβο. Από τότε παιδί έπαιζε με τον πυλό. Έπαιζε; Ή προσπαθούσε να βγάλει τις μορφές που έβλεπε, για να τις δείξει και σε μας; Από τότε είδε πως είχε πολλά μέσα της η ύλη, που ήθελε να τα κάνει μορφές, να τα αναδείξει. Γι’ αυτό έφυγε απ’ την πόλη του και πήγε στο δεύτερο Γυμνάσιο Λάρισας για να παρακολουθήσει μαθήματα γλυπτικής στον καθηγητή τεχνικών Γεντέκο. Εμείς δεν είχαμε καθηγητή τεχνικών στον Τύρναβο. Αισθήματα της ύλης ήθελε να βγάλει ίσως και χρώματα, αγάπη, δύναμη και κίνηση. Παιδί ακόμα με άλλα παιδιά της ηλικίας μας έκαναν έκθεση εικαστικών στο δεύτερο δημοτικό σχολείο στον Τύρναβο. Τη θυμάμαι. Ωραία ανάμνηση.
Οι πιο πολλές απ’ τις μορφές του, όπως τις είδα από τις δυο επισκέψεις μου στην έκθεση τείνουν προς τα πάνω, όσο γίνεται πιο ψηλά θέλουν να φτάσουν. Ως τον ουρανό. Τον άνθρωπο οντότητα δείχνουν που η φύση τον παρακινεί να ανεβαίνει. Και τη λέξη «άνθρωπος» θέλουν να ερμηνεύσουν. Όχι να μεταφράσουν. Να ερμηνεύσουν. Όπως το λέω. Όλα τα έργα του δεν είναι στατικά. Κινούνται. Έτσι μου φαίνονται. Έχουν μια δυναμική, μια κίνηση και σαν να θέλουν να φύγουν. Αυτό το βαρύ, της ύλης, το πλάθει, αφαιρεί, το ελαφρύνει και σαν να περπατάει φαίνεται, να πετάει.
Αν τις κοιτάξετε καλά και θα τις κοιτάξετε, γιατί τραβάνε τα βλέμματα πάνω τους, θα δείτε μια υπερηφάνεια, ανθρώπινη θα έλεγα μαζί με μια αιδώ, που τις κρατά εκεί στα όρια του θαυμασμού και της σοβαρότητας. Έχουν μια ντόπια ηθική τα έργα του, που βγαίνει από μέσα βαθιά του καλλιτέχνη, που είναι ριζωμένη από παιδί, την οποία πήρε απ’ το σπίτι και την κοινωνία την τοπική. Έτσι μου φαίνονται οι μορφές. Ηθικές, τίμιες, ίσιες. Έχουν αυτό το συγκρατημένο, που θέλουν να φαίνονται αλλά και να μη. Με μια αξιοπρέπεια. Δεν θέλουν να προκαλούν αλλά να τις εκτιμούν, να τις αγαπούν.
Έτσι όπως έβλεπα το σύνολο των έργων του, που ήταν εκεί, μου φάνηκαν σαν μια κοινωνία ανθρώπων και παράλληλα και σαν κοινωνία ιδεών. Οι μορφές από τη μια σε έβαζαν ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο σύνολο δημιουργικό και από την άλλη σαν να συνομιλούσες με τους τίτλους κάθε έργου που εξέφραζε την ιδέα του. Μια πολιτεία που διδάσκει ήθος και ύφος.
Θέλω τέλος να πω, πως τα έργα του Γιώργου Καλακαλλά έχουν στοιχεία του τόπου του, που τείνουν να γίνουν οικουμενικά. Άλλωστε υπάρχουν και θέματα που σε παραπέμπουν εδώ. Όσο πιο πολύ αγαπάς το δικό σου τόπο, τόσο περισσότερο αγαπάς όλους τους τόπους. Και όσο πιο πολύ αγαπάς τους πατριώτες σου, άλλο τόσο αγαπάς όλο τον κόσμο.
Μια πολύ ωραία λοιπόν έκθεση με αξιόλογα γλυπτά εκεί στο θαυμάσιο κελάρι του αρχοντικού του Καράσσου στη γενέτειρα του καλλιτέχνη τον Τύρναβο. Ο χώρος τίμησε τα έργα και τα έργα το χώρο. Την είδα και διασκέδασα με όλη την ελληνική σημασία της λέξης , απ’ την αρχαία εποχή ως σήμερα».
Βασίλης Σιουζουλής.
