«Μια θεατρική παράσταση που παίζεται στη Λάρισα, εκεί στο Χορίαμβο σε μια αίθουσα που φιλοξενεί όνειρα και ελπίδες κυρίως νέων καλλιτεχνών. Αξίζει να τη δούμε, γιατί έχει δουλειά πολλή και άλλο τόσο μεράκι. Ωραία η προσπάθεια των δημιουργών της, που τυχαίνει να τους γνωρίζω από παιδιά και παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις αγωνίες τους σε μια τέχνη μεγάλη, γι’ αυτό και τόσο δυσκoλοδιάβατη. Ένα θεατρικό έργο σύγχρονο με ανθρώπους που περπατούν δίπλα σου, τους συναναστρέφεσαι ή τους αποφεύγεις, τους πονάς για τα ελαττώματα ακόμη και για τα χαρίσματά τους που χάνονται στο τίποτα, αλλά και οργίζεσαι, γιατί η ζωή τους εξόρισε το καλό και χωρίς αυτό προσπαθούν να επιβιώσουν. Μία πενταμελής οικογένεια έκανε κατάληψη σ’ ένα άδειο ξένο σπίτι, ζει μήνες τώρα εκεί και τα παιδιά της προπαντός το αγάπησαν σαν δικό τους. (Αυτά δεν είναι παρόντα στα δρώμενα, αλλά εξοστρακίζεται και σ’ αυτά ό,τι ζουν οι μεγάλοι.) Η επίσκεψη της κατόχου του σπιτιού, βρήκε την πόρτα κλειστή και από δω αρχίζουν όλες οι ανατροπές των κοινωνικώς καθιερωμένων. Οι θύτες γίνονται θύματα και το αντίθετο. Κάτι που θεωρούνταν κανονικό αμφισβητείται και η απουσία κάθε έννομης τάξης κάνει τα πράματα φαιδρά και τραγικά μαζί. Μέσα στην κατάσταση αυτή αναδεικνύονται πάθη απ’ τα οποία κανένας δεν βγαίνει καθαρός. Κανένας δεν σώζεται. Ζουν μόνοι κάτω απ’ τη μονοκρατορία του ανάποδου ως το τέλος. Οι φίλοι είναι για ώρες αστείες. Αφού όλοι πια φτάσουν στον πάτο και όλα είναι ακατάλληλα όχι μόνο για παιδιά αλλά και για μεγάλους, αποφασίζουν να αλλάξουν. Πάμε είπαν άντρας και γυναίκα μαζί για μια νέα ζωή. Να φύγουμε από δω. Να φύγουμε. Άραγε ύστερα από τόσα που έζησαν, και πέρασαν στο πετσί τους, θα μπορέσουν; Είδαμε μια παράσταση που όλοι οι συντελεστές εργάστηκαν με μεράκι και όρεξη να την κάνουν θέατρο καλό. Η σκηνοθέτιδα Ζωή Μουκούλη με την όρεξη τη νεανική και τη νοοτροπία που είναι πιο κοντά στους ήρωες, περνάει στο πνεύμα τους και τους αντιμετωπίζει με πολλή συμπάθεια ως δικούς της. Ο θεατής εντοπίζει πολλά στοιχεία της δουλειάς της που βοηθούν θετικά στην ολοκλήρωση του μύθου. Δεν ξέρω, αλλά θέλω να πω κάτι. Επειδή τη Ζωή τη γνωρίζω από μικρή, βλέπω μια θετική εξέλιξη ανθρώπου και καλλιτέχνη. Έχει μια ανοδική πορεία στη δουλειά της που την οδηγεί με σταθερά βήματα στο δικό της καλό δρόμο. Η Τάνια Κραχτοπούλου έχει μια αυτοσυγκράτηση στην κίνηση και στο λόγο. Νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα στο ρόλο της ως μητέρας και συζύγου, που θέλει να σώσει κάτι για τα παιδιά της προπαντός. Εκφράζονται έτσι κάποιες δυνάμεις μέσα απ’ τη γυναικεία αδυναμία. Φυσικά αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να το πετύχει κανείς, αν δεν δουλέψει δυνατά και δεν περάσει στο πνεύμα του ρόλου. Ειλικρινά για μένα ήταν ωραία επιτυχία μιας νέας ηθοποιού. Η Θεοδώρα Μουκούλη κατόρθωσε να αναδείξει ένα δύσκολο ρόλο, που απαιτούσε υποκριτικές ικανότητες. Απ’ την αρχή ως το τέλος ήταν η ηρωίδα του έργου με τα τόσα σκαμπανεβάσματα του χαρακτήρα. Το παίξιμό της κατέβαινε στους θεατές και παρακολουθούσαν με πολλή προσοχή. Έχει μια υπευθυνότητα στις κινήσεις της και μια καθαρότητα στο λόγο. Ο Παύλος Ζέρβας γνώριμος κι αυτός από παλιά. Δείχνει μια σταθερότητα στις κινήσεις του χωρίς φυσικά να του λείπει και το τρακ, γιατί ο ρόλος του τον βάζει σε βαθιά νερά και πρέπει να κολυμπήσει καλά για να σωθεί. Και το πετυχαίνει. Δείχνει ευανάγνωστα το χαρακτήρα του ήρωα που υποδύεται και οδηγεί τους θεατές σε αυτό το κλίμα του έργου, που θα το έλεγα και νοσηρό. Ο Στρατήγης ο Χάρης το άγρυπνο μάτι του χωριού ετοιμάζει ένα γερό θέμα για το κουτσομπολιό του καφενείου και της γειτονιάς. Απαραίτητος και πετυχημένος ρόλος για το λόγο του συγγραφέα. Τα σκηνικά του Δημήτρη Ευαγγέλου αποδίδουν το ήθος και το ύφος του έργου. Σχολιάστηκαν θετικά από τους θεατές. Η μουσική του Αχιλλέα Σούρλα, εναρμονισμένη στο όλο κλίμα της παράστασης, βοηθάει να περάσουμε στο περιεχόμενό του λόγου. Και οι φωτισμοί του Δημήτρη Μαργαρίτη καλοί. Ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία όταν παίζουν πάνω στη σκηνή με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Είναι μια σωστά δουλεμένη παράσταση, που αφήνει πολλές ελπίδες για μια θετική εξέλιξη των νέων στο δύσκολο αυτό θεατρικό χώρο. Πιστεύω πως οι μεγάλοι πρέπει να βοηθούμε τους νέους, όταν προσπαθούν για κάτι καλό».
Βασίλης Σιουζουλής
