Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους, ο Διονύσης Παπακώστας, γνωστός στους φιλότεχνους της πόλης από παλαιότερες εκθέσεις του στο «Χατζηγιάννειο», στην Γκαλερί Βλαχούλη και στην αυλή του Ζήση Παπαδημητρίου στους Γόννους, θα εγκαινιάσει το Σάββατο, 6 Μαρτίου, τη νέα του έκθεση στην αίθουσα «Τάκης Τλούπας», στο 2ο όροφο του «Χατζηγιάννειου». Η έκθεση που διοργανώνεται από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Λαρισαίων και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αετορράχης, θα διαρκέσει μέχρι και τις 13 Μαρτίου, λειτουργώντας καθημερινά από 10.30 – 13.00 και 19.00 – 21.00.
Ο Διονύσης Παπακώστας γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1972 παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στην Kust Academis στο Μόναχο και το 1976 στην École des Beaux Arts στο Παρίσι, όπου και υπήρξε συνεργάτης στο ατελιέ του Γιάννη Τσαρούχη. Έργα του υπάρχουν στο υπουργείο Πολιτισμού, στις Πινακοθήκες Καλαμάτας και Ιωαννίνων και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Αλέξανδρου Ιόλα, Ναυπλιώτη κ.ά.)
Στο ελληνικό εικαστικό χώρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1968, παίρνοντας μέρος σε ομαδική έκθεση στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Έκτοτε έχει στο ενεργητικό του δεκαεννιά ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και συμμετοχή σε περισσότερες από δέκα ομαδικές. Επίσης έχει εκθέσει το 1972 στην γκαλερί Rauch του Μονάχου, το 1975 στην Μπενιάλε Βαρκελώνης, το 1977, 1978 και 1980 στις γκαλερί Salon des Artistes Français, Salon d’ Automne και Nouveau salon de Paris, το 1981 στην γκαλερί Grand Salon des Artistes Québec του Καναδά, το 1983 στην γκαλερί Expo της Νέας Υόρκης, το 1984 στην γκαλερί des Artistes Français του Τόκιο και το 1997 επίσης στην γκαλερί Salon d’ Automne στο Παρίσι.
Κατ’ εξοχήν ανθρωποκεντρικός ζωγράφος με ιδιαίτερη αδυναμία στην ακουαρέλα, αλλά και στα λάδια, κινείται με θαυμαστό τρόπο πάνω σε άξονες που βασίζονται στην ποίηση του Λόρκα, του Βάρναλη και του αγαπημένου του Καβάφη. Έργα (36 σε αριθμό) που συγκινούν με την αφηγηματική τους και ταξιδεύουν τα μάτια τής ψυχής σε ονειρικές αναπολήσεις. Ακόμα και στα λίγα τοπία του είναι εμφανής η διάχυτη θλίψη του ζωγράφου που μιλά τη γλώσσα μιας χαμένης διαλεκτικής για τον τόπο μας, με τα στοιχεία της απώλειας να προβάλλονται έντονα.
Φόρμες τολμηρές και περισσότερο ελεύθερες, χρώματα έντονα και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ιδιαίτερα αισθαντική. Ελληνολάτρης ο ζωγράφος αναζητεί στην καταγωγή των αξιών του ελληνικού μύθου τους δρόμους της τελείωσης και της λύτρωσης, δίνοντας με μιαν άκρως ενδιαφέρουσα παλέτα τη δική του αποθέωση του ιστορικού γίγνεσθαι του τόπου.
Εντύπωση προκαλούν και τα έργα του που μεταφέρουν καθαρά μια καβαφική ατμόσφαιρα, με τη θλίψη του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή διάχυτη στο χρώμα και τα σχήματα. Η ποιητική του Καβάφη με χρώματα τολμηρά, λαλίστατα, αλλά και σε ατμόσφαιρα πλήρους σιωπής, που τη χαρακτηρίζει η ακίνητη ηδονή και η θλίψη της καβαφικής γραφής.
