Σεμινάριο με θέμα «Οι χοροί των Ελλήνων προσφύγων της Καππαδοκίας και της Μ. Ασίας» διοργανώνει το Λύκειο των Ελληνίδων την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή 26, 27,28 Φεβρουαρίου 2010. Παραμένοντας πιστό στην αρχή, ότι, δάσκαλοι γνωστοί μπολιασμένοι με την ντόπια παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας τους, μπορούν να μεταδώσουν τις γνώσεις, το Λύκειο Ελληνίδων κάλεσε τον Χρήστο Θεολόγο να διδάξει στο σεμινάριο αυτό. Ο Χρήστος Θεολόγος θεωρείται από τους πιο έγκυρους και καταξιωμένους μελετητές του προσφυγικού στοιχείου του Μικρασιατικού και Καππαδοκικού χώρου. Είναι καλλιτεχνικός υπεύθυνος χορευτικών ομάδων ελληνικών παραδοσιακών χορών στο Εθνικό Καπποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας, στο Κέντρο Καππαδοκικών Μελετών κ.α. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής για την ανέγερση Μνημείου Μικρασιατικών και Αλησμόνητων Πατρίδων στη Ν. Φιλαδέλφεια. Υπήρξε ο σύμβουλος ελληνικών χορών και χοροδιδάσκαλος των ηθοποιών στη σειρά «Ματωμένα χώματα» της Διδούς Σωτηρίου η οποία προβλήθηκε στην τηλεόραση πέρυσι. Οργάνωσε και επιμελήθηκε παραστάσεις είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε στο Ηρώδειο με έμφαση στους χορούς της Μ. Ασίας, όπως ”η πόλις εάλω», «το Παραμύθι της μουσικής» κ.α. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος σεμιναρίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι υπεύθυνος ερευνητικών προγραμμάτων για την καταγραφή ηθών, εθίμων, δρωμένων, μουσικής και χορών Μ. Ασίας και Καππαδοκίας. Αιτήσεις συμμετοχής για το σεμινάριο γίνονται από τις 3/2/2010 μέχρι τις 20/2/2010 κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 7-10 μ.μ. και Σάββατο 10-2 π.μ. στο Λύκειο Ελληνίδων, οδός Δήλου 17, στη Νεράιδα. Πληροφορίες στο τηλ. 2410-624379 και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.lel.gr.
Τριάντα χρόνια Λύκειο Ελληνίδων
- ένας χορευτής θυμάται...
«Τριάντα χρόνια Λύκειο Ελληνίδων ! Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να προσπαθήσεις να σβήσεις από τη μνήμη σου ! Είναι όλα εκεί! Τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς σου στο υπόγειο που κάναμε πρόβες το 1979, οι πρώτες παραστάσεις, το πρώτο ταξίδι στο ΑΥΙΑΝΟ, το χρυσό βραβείο στο ΑΟΚΙΟΕΝΤΟ και η αδυσώπητη, προσωπική σου μάχη με το χρόνο να αποδεχθείς πως οι στολές που τόσα χρόνια τίμησες, τώρα ντύνουν κάποιους άλλους! Νιώθεις σαν έτοιμος από καιρό, να βρεθείς με μιας ανάμεσά τους, σαν να μην άλλαξε τίποτε. Σαν να μην πέρασαν τόσες Παρασκευές που δεν ετοίμασες τα πράγματά σου για την πρόβα! Χιλιάδες θύμησες στριφογυρίζουν στο μυαλό σου. Οι αλλεπάλληλες αλλαγές των φορεσιών, το χτυποκάρδι και η αγωνία πριν να βγεις στη σκηνή, οι στολές που είχαν γίνει ένα με το σώμα σου και χόρευαν θαρρείς από μόνες τους όταν τις φορούσες, η επιβεβαίωση στο ατελείωτο χειροκρότημα. Οι χορευτές συνεχίζουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στο ρυθμό της μουσικής - που τόσο αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να νιώθουμε τόσο συνδεδεμένοι μαζί της - άξιοι συνεχιστές μιας πορείας που χαράχτηκε από εμάς, μέσα από εμπόδια και προσωπικές θυσίες. Μιας πορείας που δεν ήταν στρωμένη με ρόδα και που έφτασε εκείνη τη χορευτική ομάδα να είναι σήμερα ένα συγκρότημα με τεράστια προσφορά στα πολιτιστικά πράγματα της πατρίδας μας ! Η βραδιά που μας χάρισε το Λύκειο ήταν μοναδική. Ήταν η ευκαιρία να ξανασμίξουμε φίλοι αγαπημένοι που μας συνδέουν τόσα πολλά ! Μέσα από ένα αριστουργηματικά φτιαγμένο πρόγραμμα ξαναζήσαμε όλες εκείνες τις στιγμές που μας σημάδεψαν στα τόσα χρόνια της προσπάθειάς μας για καταξίωση. Η συγκίνηση και το συναίσθημα περίσσευαν με κάθε εικόνα που εμφανιζόταν μπροστά μας, φέρνοντας στο νου γεγονότα με ανθρώπους που μοιράστηκες τις ίδιες ανάσες, τότε που δεν χρειαζόταν παρά μόνο μια ματιά ή ένα νεύμα για να καταλάβεις σχεδόν τα πάντα. Τότε που το πάθος μας για τον χορό ήταν τόσο μεγάλο που φάνταζε αστείο πως θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που δεν θα είμαστε μέρος αυτού του κύκλου ! Τότε που η 'ψυχή' που βγάζαμε σε κάθε μας παράσταση, έκανε τους θεατές να παραληρούν από συγκίνηση και θαυμασμό !Ένα δάκρυ κύλησε μα πρόλαβα να το κρύψω. Κοίταξα γύρω μου γεμάτος αγωνία μήπως το πρόσεξε κανείς, μα όλοι σχεδόν ήταν απασχολημένοι με το δικό τους δάκρυ που ταξίδευε αργά χαράζοντας το πρόσωπό τους! Το δάκρυ έγινε χαμόγελο και με μια ζεστή αγκαλιά μονομιάς βρεθήκαμε πάλι στη σκηνή αγαπημένοι όπως τότε - ίσως και περισσότερο - με το ίδιο σύνθημα στα χείλη ! Ένας για όλους και όλοι γι' αυτό που τόσο αγαπήσαμε... το ΛΥΚΕΙΟ!»
