Η Ελένη Σεμερτζίδου, με τη λοξή μα και γλαφυρή γραφή της, συνεχίζει με επιτυχία το ποιητικό της ταξίδι. Σ’ αυτό το τρίτο ποιητικό της έργο με τίτλο «Σε ένα ξέφωτο» μας μεταφέρει όλους σε ένα ξέφωτο, που ο καθένας μας ποθεί, μακριά από την πεζότητα της ζωής του...
«Σε ένα ξέφωτο θα βγω... Το πόθησα για χρόνια.
Θα είν’ ανέμελο το φως. Θα λάμπει όλη η χώρα.
Εκεί θα ‘ρθώ και θα σταθώ με χέρια απλωμένα,
που άνεμοι θα τα κουνάν και θα μιλούν για σένα...»
Η ποιήτρια, πάντοτε ευαίσθητη στην αγάπη, περιγράφει πόσο τραυματικά είναι τα συμπτώματα της αληθινής αγάπης, όταν αυτή δυσκολεύεται να εκδηλωθεί. Περιγράφει με σαφήνεια ό,τι προκαλεί ένα επώδυνο τραύμα, το οποίο, όμως, όσο και αν αιμορραγεί, η ίασή του βρίσκεται, πάντα, σ’ ένα φιλί
«Μην αδικείς τον ήλιο, που όλο λάμπει το πρωί!
Μην αδικείς το χώμα, που το νότισε, μια νύχτα, η βροχή!
Κυλούν, γελώντας, τα παιδιά αυτού του κόσμου, της μοναξιάς το τσέρκι...
Πάρ’ το στα χέρια σου και κύλησέ το στο δρόμο της ζωής, τραγούδια τραγουδώντας ...Το τραύμα αυτό που αιμορραγεί, γλυκά θα στο φιλήσω...»
Την ευχαριστούμε, από καρδιάς, για άλλη μια φορά.
Άγγελος Α. Σπάθης ή ΣΟΛΕΓΓΑ
Ποιητής
