Του Σωτηρίου Φωλίνα
Μουσειολόγου - Μουσειοψυχοπαιδαγωγού
Το υποκριτικό πλήρωμα της παράστασης μόλις διμελές, αλλά κατορθώνει να κρατήσει το κοινό προσηλωμένο σε ένα πέραν των δυο ωρών θέαμα και μάλιστα χωρίς κοιλιά. Αν και βρίθει από έξυπνους διαλόγους, ατάκες συμπυκνωμένης φιλοσοφίας και συνειρμούς του λόγου, σεναριομηνυματικά αβαθές το έργο απευθύνεται στο μέσο κοινό και μόνο.
Ως προς την εκφορά της η παράσταση συγκεντρώνει στοιχεία τηλεοπτικά γνώριμα στο θεατή, όπως η αμφίεση του Α. Ρήγα καθώς επίσης και ολόκληρο το σκηνικό που παραπέμπουν σε «στάβλους της Εριέττας Ζαϊμη». Καθαρά θεατρολογικά πάντως τα σκηνικά και τα κοστούμια –επιμέλεια της Λίας Ασβεστά- είναι ρεαλιστικά και λεπτομερή.
Από την άλλη πλευρά η Εβελίνα Παπούλια ξαφνιάζει ευχάριστα και με ευρηματικό τρόπο το μάτι του θεατή με μια πληθώρα ενδυματολογικών αλλαγών επί σκηνής. Η Εβ. Παπούλια -σε ρόλο επίδοξης ηθοποιού που προσπαθεί να πείσει έναν σκηνοθέτη να της αναθέσει οποιονδήποτε ρόλο- σηκώνει στις πλάτες τις όλη τη ροή της παράστασης και δίνει ένα ρεσιτάλ θεατρικής υπερκινητικότητας και εναλλαγής διαθέσεων. Ταυτόχρονα αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τη διαδραστική με το κοινό προσέγγιση του έργου προσκαλώντας κάποιους από τους θεατές να συμμετέχουν στην παράσταση. Εδώ διακρίνει κανείς στοιχεία μάλλον επιθεώρησης παρά θεατρικής πρωτοπορίας.
Ο Αλέξανδρος Ρήγας σε ρόλο σεναριογράφου, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή ενσαρκώνει τον ξεπεσμένο άλλοτε διάσημο σκηνοθέτη που τον χαρακτηρίζει μόνιμα μια διάθεση άρνησης. Μέσα από το κείμενο του έργο αχνοφαίνεται ίσως μια σκιαγράφηση της προσωπικότητας του ιδίου. Σε πολλά σημεία η υβρεολογία περισσεύει με αποτέλεσμα οι λέξεις να χάνουν τη βαρύτητά τους, ενώ πρωτόλεια είναι και η δομή των θεματικών μεταβάσεων της παράστασης.
Γενικά η παράσταση αποτελεί ένα ακόμη αφιέρωμα στην αιώνια πάλη των δυο φύλων, της χαράς και της απαισιοδοξίας, της φαντασίας και του στυγνού ρεαλισμού, της σταθερότητας και της ανατροπής. Με στόχο μια μοντέρνα ηθογραφία του καιρού και του τόπου, οι σεναριογράφοι της παράστασης σε πολλά σημεία μονοτονούν, σε σχέση με το αναγνωρισμένο τους ταλέντο, με αναφορές σε πολιτικές, καλλιτεχνικές και τηλεοπτικές προσωπικότητες, που μάλλον ταιριάζουν περισσότερο σε ελαφρότερου περιεχομένου σάτιρες.
Ευχάριστο σαν θέαμα, που δεν προσφέρει όμως και πολλή τροφή για την σκέψη.
