Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 η Λάρισα ανάσαινε μ’ ένα ρυθμό αργό, νωχελικό. Ξαπλωμένη με ραχάτι καταμεσής του κάμπου, με τα σημάδια του εμφυλίου επιμελώς κρυμμένα, τα λιγοστά ιδιωτικά αυτοκίνητα, τα αμάξια με τα άλογα, μονώροφα ,διώροφα σπίτια... και πλίθινα που χτίζονταν μέσα σε μια νύχτα στις παρυφές της πόλης... Στα νεοκλασικά με τις κόχες, κούρνιαζαν αγάλματα και φωλιές χελιδονιών.
Τις μεταφορές τις έκαναν σούστες με άλογα και χαμάληδες. Ο Πηνειός κυλούσε αργά στις κατάφυτες όχθες του, οι κάργιες αν και επικηρυγμένες έκραζαν με το μονότονο μοτίβο τους χωρίς διάκριση και όχι μόνο με τους επίδοξους κυνηγούς των ποδιών τους... Μια δραχμή το πόδι πλήρωνε η διεύθυνση του Υπουργείου Γεωργίας και οι κάργιες «έφευγαν κατά εκατοντάδες». Το ΠΡΟ-ΠΟ μόλις είχε μπει στη ζωή των Λαρισαίων και μεγάλωνε την προσδοκία για μεγαλύτερα κέρδη. Η εθνική οδός ήθελε λίγο ακόμη να τελειώσει . Οι έξοδοι των Λαρισαίων περιορισμένες: Η τούμπα, η βόλτα της Καθαρής Δευτέρας, η Γεωργική Σχολή, έξοδος της Πρωτομαγιάς.
Γεωργική Σχολή, Λαρισαίοι και Πρωτομαγιά... Ένα τρίδυμο δεμένο για χρόνια! Εκεί στηνόταν μια «εφήμερη πολιτεία» της χώρας, μια πολιτεία που είχε τα πάντα: Αλογάκια, τυχερά παιχνίδια, λεμονάδες, γλυκά κι ένα κόσμο γεμάτο χαρά, μαζί με τα παιδιά που χάλαγαν τον κόσμο με τις φωνές τους.
Κάθε πεύκο και μια επικράτεια. Κουρελούδες, κεφτεδάκια, αυγουλάκια, κρασί, παιδιά που χάνονταν, αλλά και μεγάλοι που έβρισκαν «φιλόξενη στέγη» στις όχθες του Πηνειού...
Ήταν μια μαγική ημέρα. Οι άνθρωποι έφταναν με τα πόδια, με το λεωφορείο της γραμμής, με αμάξια, με άλογα, σπάνια με αυτοκίνητα κι αν υπήρχε κανένα ήταν των μεταφορών και η «καρότσα» χώραγε τόσο κόσμο, που ήταν για βραβείο Γκίνες.
Μια λατρεία της φύσης, μια οικογενειακή γαλήνη, «φωτογραφίες της στιγμής» μυστικός γαλανός ουρανός, ανοιχτοί ορίζοντες. Μόνο που καμιά φορά ξεσπούσε ξαφνικά μια ανοιξιάτικη καταιγίδα και γινόταν το «σώσε» από τον πανικό.
Ύστερα ήρθε η δικτατορία... Τα χρόνια πέρασαν... Τα παιδιά σκόρπισαν οι αυλές χάθηκαν, οι χωματόδρομοι έγιναν άσφαλτος. Το πλαστικό μας έπνιξε, έμειναν μόνο μνήμες.
Η Γεωργική Σχολή χάθηκε, οι Λαρισαίοι απέκτησαν εξοχικά, όμως υπήρχε πάντα η νοσταλγία της πρωτομαγιάτικης εκδρομής στη Γεωργική Σχολή.
Ώσπου ήρθε μια φωτισμένη στιγμή, από το δήμαρχο Λαρισαίων κ. Κ. Τζανακούλη, να αναβιώσει την πρωτομαγιάτικη εκδρομή των Λαρισαίων στη Γεωργική Σχολή. Ήτανε το 2008 που συνδυάστηκε με το έτος Μ. Καραγάτση και τον Λιάπκιν που γιορτάστηκε μαζί με χιλιάδες Λαρισαίους. Άνθρωποι με γκρίζα μαλλιά και δάκρυα στα μάτια έγιναν και πάλι παιδιά. Έφεραν μαζί τα εγγόνια τους και μιλούσαν για τότε που ήταν παιδιά. Η αναβίωση ήταν γεγονός και πέτυχε απόλυτα. Τέσσερα χρόνια οι Λαρισαίοι δίνουν ραντεβού με τη φύση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό σ’ ένα χώρο μαγικό που έμεινε ανέγγιχτος από το χρόνο, έναν χώρο γεμάτο ενέργεια.
Στην εποχή της κρίσης, τώρα που χάθηκαν οι κροίσοι, με τη βενζίνη να τραβάει την ανηφόρα, η Γεωργική Σχολή προσφέρει στους Λαρισαίους μια ευκαιρία να γιορτάσουν τη φύση με ελάχιστο κόστος. Είναι σημαντικό στις μέρες μας.
Βαγγέλης Κολώνας
