Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του φιλολόγου Ιωάννη Χρ. Ζαρογιάννη με τίτλο «Ήχοι της ψυχής».
Είναι το ένατο ποιητικό βιβλίο του Ι. Ζαρογιάννη που περιέχει 33 ποιήματα, ολιγόστιχα κυρίως. Και αυτή η συλλογή, όπως και οι τέσσερις προηγούμενες διακρίνονται για τη θεματική τους ποικιλία. Πλεονάζει ο κοινωνικός προβληματισμός και η προσπάθειά του να ακτινογραφήσει τα κοινωνικά φαινόμενα. Την εικόνα συμπληρώνουν ποιήματα με φιλοσοφικό, ερωτικό και φυσιολατρικό χαρακτήρα. Είναι μια ποίηση που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, και στρέφεται περισσότερο στο «εμείς» και λιγότερο στο εγώ, στην προσωπική του ενδοχώρα.
Ο Ιωάννης Ζαρογιάννης χρησιμοποιεί τον ελευθερωμένο στίχο, εκτός εξαιρέσεων όπου καταφεύγει στον παραδοσιακό στίχο. Ο τόνος σε άλλα ποιήματα είναι λυρικός και δραματικός και σε άλλα ειρωνικός και σατιρικός. Αλλού είναι ευαίσθητος και τρυφερός και αλλού σκληρός και καυστικός.
Σε ορισμένα ποιήματα του ακολουθεί την εξής στρατηγική: πρώτα αφηγείται τα γεγονότα ή περιγράφει τα πράγματα και στη συνέχεια κλείνει τα ποιήματα με ένα σχόλιο, που είναι η κορύφωση και το απόσταγμά του. Σε άλλα (π.χ. «Εγκαίνια ζωγραφικής», «Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη») οι στίχοι που είναι μέσα σε διπλές παύλες(-) διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.
Έχουν έντονο ποιητικό(λυρικό) χρώμα σ' αντίθεση με τους προηγούμενους και τους επόμενους. Σχολιάζουν τα γεγονότα και είναι η φωνή του δημιουργού. Δίνουν έτσι ένα άλλο τόνο στο ποίημα και σπάζουν τη μονοτονία. Σε κάποια υπάρχει μια θεατρικότητα, με τον υποτυπώδη διάλογο που αναπτύσσεται.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ο συνδηλωτικός χαρακτήρας της συλλογής του. Εικόνες, μεταφορές, αλληγορίες, σύμβολα, προσωποποιήσεις υπηρετούν αυτό το στόχο διευρύνοντας έτσι τις δυνατότητες έκφρασης και θέασης των πραγμάτων.
Από τη μια δίνει το στίγμα της ιδεολογικής και ηθικής κρίσης της εποχής μας, με τα συμπτώματα και τα κοινωνικά και ηθικά ελλείμματα και από την άλλη προβάλλει τις διαχρονικές αξίες και τα πρότυπα του.
Σκιαγραφεί τη συλλογική δράση στη χώρα μας: «Δράση συλλογική, γυμνή, πνοής ανέμου, |άθυρμα, της ελαφρότητας το σπέρμα|, θέλεις το έργο σου να ζυγίσεις! |-Δράση συλλογική, χωρίς δυνατά πόδια| πώς να κάνεις άλματα μεγάλα;» Δεν αφήνει έξω από την κριτική του και το θεσμό της δικαιοσύνης, η οποία λειτουργεί πάντοτε υπέρ του ισχυρού απηχώντας την κοινή αντίληψη, ενώ αναφέρεται στη χαμένη αξιοπρέπεια και στην απουσία οραμάτων: «Ατιμασμένη η αξιοπρέπεια | σ' όλη τη χώρα ψάχνει | να βρει τα οράματα και τις ιδέες | που χάθηκαν εδώ και χρόνια». Ο διχασμός, το αδίστακτο κυνήγι του χρήματος, η διαφθορά, το ρουσφέτι, ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι επίσης θέματα που τον απασχολούν. Δεν εστιάζει το φακό του μόνο στη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και στη διεθνή. Στο ποίημα «Οι λαίλαπες» καταγράφει ποιητικά το πώς λειτουργούν οι δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο. «Τα σκιάχτρα» έπειτα συμβολίζουν εκείνα τα στοιχεία που τρομοκρατούν τον άνθρωπο και του φράζουν το δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία και την ευτυχία: « Όμως τα σκιάχτρα κραταιά κατά ριπάς μας βάλλουν, | απ' τη στιγμή που δούμε το φώς το πρώτο της ημέρας | Πόσο τα μαύρα σκιάχτρα έχουν μπει βαθιά | στ' άδυτα της ψυχής μας και ορίζουν τη ζωή μας!».
Σε αξιακό επίπεδο η ζωή τίθεται στην πιο ψηλή βαθμίδα. Η ζωή εμφανίζεται ως το υπέρτατο αγαθό, που μας έχει χαριστεί και πρέπει να απολαμβάνουμε (carpe diem),και ως δικαίωμα («Οι λεκέδες»). Ακολουθούν στη διαβάθμιση η θάλασσα, ο έρωτας, η γυναικεία ομορφιά και η μουσική. Η θάλασσα αποτελεί πηγή ζωής και πνευματικών κατακτήσεων: «Απ' το μεγάλο το μπαλκόνι μου τη θάλασσα κοιτάζω, | που απλώνεται μπροστά μου ολοζώντανη.| Αμέσως το γαλάζιο βάφει τη ψυχή μου.| Μια χαρωπή διάθεση απ' τα στήθια ξεπηδά [...],έτοιμος τον κόσμο πια να κατακτήσω» και «όταν η θάλασσα αρχίζει το γοητευτικό τραγούδι της | και τους σεργιανά στης γνώσης τα απέραντα λιβάδια | διάπλατα ανοίγουν τα φτερά τους». Όσο για τον έρωτα, παρουσιάζεται ως πηγή χαράς, ευτυχίας και πλήρωσης.
Παράλληλα προβάλλονται οι «αυθεντικές μορφές» ανθρώπων. Αποτελούν το υπόδειγμα του «καλού και αγαθού άντρα» και η αξία τους παραβάλλεται με χρυσό. Εμφορούνται από αξιοπρέπεια, ακεραιότητα, υπερηφάνεια, ευθύτητα και συνέπεια. Αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, δε «λυγάνε» στα χτυπήματα και προχωρούν. Είναι μπροστάρηδες της κοινωνίας, οι σημερινοί ήρωες: «Η ελπίδα κάθε έθνους,| παντός καιρού η ελπίδα | της οικουμένης».
Η γλώσσα του έπειτα είναι η καθομιλούμενη. Την εμπλουτίζει όμως με λέξεις παρμένες από την αρχαία μας παράδοση. Αυτές προσδίδουν στο ποίημα ένα ιδιαίτερο χρώμα.
Κλείνοντας θα πρέπει να πούμε ότι ο Ι.Ζ. με τους « Ήχους της ψυχής» του προσθέτει ακόμα ένα λιθαράκι στο ποιητικό του έργο.
