Η ταξιδιωτική γραφή του Αλέκου Ζούκα, αναλύθηκε χθες το βράδυ κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Στη Χίο με τον Anatol de Meibohm», στο «Θέατρο του Μύλου». Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων και συγγραφέας κ. Θωμάς Ψύρρας, αναφέρθηκε στη σχέση του συγγραφέα με τον Anatol de Meibohm και σε όλα όσα οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου του Αλέκου Ζούκα αλλά και σε όλα όσα μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης «οδοιπορώντας» στις σελίδες του. Μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε το βιβλίο, μωσαϊκό δομημένο από μικροδιηγήσεις, δοκιμιακές παρεκβάσεις, φιλολογικά σχόλια, ιστορικές αναδρομές και αναστοχασμούς, προσωπικά σχόλια, βιβλιοαναφορές, συγκριτισμούς, στοχασμούς, περιγραφές του ελάχιστου, μεγεθυμένα ερεθίσματα, μνήμες, αυτοβιογραφικές αναφορές, εγκιβωτισμένες μικροϊστορίες.
Ακόμη, πρόσθεσε ότι μέσα στις σελίδες του, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει για το Αιγαίο και τα θεόφραχτα βουνά που το περικλείουν, για τη βαλκανική και τη μακεδονική γη των βάλτων και της ομίχλης, για τη σχέση του θεσσαλικού Πελίνναιου με το Πελίνναιο όρος του νησιού, για τα σχόλια των ξένων περιηγητών για την ομορφιά και την αρχοντιά των γυναικών της Χίου, για τον Πελοποννησιακό πόλεμο στη Χίο, για το κίνημα των δούλων του Δρίμακου στη Χίο, για τον τρόπο που σκαλίζεται η πέτρα από τους Ηπειρώτες μαστόρους και ένα σωρό ακόμη αναφορές και ιστορίες. Αλλά πώς όλα αυτά αποκτούν ενότητα; Και πού βρίσκεται ο Anatol de Meibohm; «Ο Ζούκας βεβαίως έχει επίγνωση ότι η ταξιδιωτική αφήγηση κυρίως θέτει ιδεολογικά, πολιτισμικά ή κοινωνικά ζητήματα, μόνο που στη δική του προσέγγιση όλα αυτά χρωματίζονται από μια βαθιά υπαρξιακή αλλά ταυτόχρονα και ιστορικά ορισμένη αγωνία. Έτσι αυτός ο υπαρξιακός ιστορισμός του, υπερβαίνει τη φαινομενολογία του τοπίου και μετατρέπει το ταξίδι σε επαρκή αλλά όχι αναγκαία συνθήκη της αφήγησης. Γι’ αυτό η αφήγηση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, διαρκώς λοξεύει, και θα δούμε να ανεβαίνουν στην επιφάνεια του κειμένου παλαιότερα βιώματα, επεξεργασμένες από παλιά ιδέες, κρυπτομνησίες, συναισθήσεις και εικόνες θαμμένες στο ασύνειδο να ενεργοποιούνται από την επαφή με τον τόπο. Ο Ζούκας, διαρκώς, μετατοπίζεται από τον πραγματικό κόσμο στο παρελθόν για να επιστρέψει και πάλι και να μετατοπιστεί ξανά σε άλλη εποχή. Εδώ ακριβώς παίζεται το παιχνίδι της μνήμης και της λήθης. Γιατί η ιστορία και η ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο από «ενεργή μνήμη» σημείωσε ο κ- Ψύρρας.
Καταλήγοντας, ο ομιλητής αναφέρθηκε στη σύνδεση του Ζούκα με τον Anatol de Meibohm, υπογραμμίζοντας ότι και οι δύο δεν μιλούν για την «Ελλάδα», ή για μία «Ελλάδα», μιλούν για την πατρίδα των ανθρώπων, για τη βαλκάνια Ανατολή των λαών που ανακατεύει ράτσες, ιστορίες, μοίρες, που ζυμώνει την ιστορία με τον κοινό μύθο, αυτόν που μιλά για την τραγικότητα της ζωής, που συλλαβίζει το ανάμεσα ρήγμα που συνδέει την ύπαρξή μας με τον χρόνο. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η φιλόλογος Λίτσα Ακριβούση. Την εκδήλωση συντόνιζε ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Τραγούδας, αντιπρόεδρος του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας Στερεάς και Εύβοιας.
