Της Νατάσας Πολυγένη
Μια γειτονιά διαφορετική από τις συνηθισμένες. Πιο όμορφη. Πιο ήσυχη. Με πράσινο, μεγάλους δρόμους δίχως αυτοκίνητα, πάρκα και μονοκατοικίες. Αυτή είναι η γειτονιά που ονειρεύονται να έχουν, οι μαθητές του τμήματος κεραμικής του Ελεύθερου Εργαστηρίου-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα. Το όνειρό τους το έπλασαν και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Με βασικό τους υλικό τον πηλό έφτιαξαν μια πολύχρωμη γειτονιά. Αυτή τη γειτονιά την ταχυδρόμησαν και την έστειλαν στην Αθήνα, όπου και θα εκτεθεί τον Απρίλιο μαζί με άλλα έργα μαθητών. Όλα αυτά έγιναν στο πλαίσιο του διαγωνισμού «Η γειτονιά που θα ήθελα» που διεξάγεται από το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης και το «Οίκαδε» το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Τράπεζας Κύπρου.
Τα παιδιά υπό την καθοδήγηση της υπεύθυνης των κεραμικών τμημάτων, κ. Μαριάννας Γκουντουβά, έπλασαν με τα χέρια τους όλα όσα θα ήθελαν να έχει η γειτονιά τους. Παιδικά όνειρα που όμως αντικατοπτρίζουν τη βαθιά τους επιθυμία για ξέγνοιαστο παιχνίδι και όμορφες εικόνες. Οι μαθητές που συμμετείχαν στην κατασκευή της πήλινης γειτονιάς είναι: Βασίλης Βασιλούδης, Γλυκερία Γκόβαρη, Ναταλία Καρατισόγλου, Παναγιώτης Μπρέλας, Βάσια Πολύζου, Μαρία Ξύτσα, Ευαγγελία Ξύτσα, Θεοδώρα Σαλταπίδα και Μερσίνα Τσαντοπούλου. Το έργο τους θα εκτεθεί τον Απρίλιο στην Αθήνα.
Ο διαγωνισμός αυτός στοχεύει στο να συμβάλλει μέσω της τέχνης στην περαιτέρω ευαισθητοποίηση των μαθητών σχετικά με την αξία της γειτονιάς για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον, τα προβλήματα που προκύπτουν και τους τρόπους για να αντιμετωπιστούν. Εξάλλου η γειτονιά είναι κάτι περισσότερο από τμήμα ενός οικιστικού συνόλου με ασαφή όρια και περιορισμένο αριθμό σπιτιών, χτισμένων το ένα κοντά στο άλλο. Είναι ο μικρόκοσμός μας, εκεί που χαράζουμε οικείες διαδρομές και συναντάμε οικεία πρόσωπα. Εκεί βρίσκεται το σπίτι μας, η οικογένειά μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι φίλοι μας. Είναι το περιβάλλον στο οποίο γεννιόμαστε, ζούμε, εξελισσόμαστε. Κάποτε η γειτονιά για τους κατοίκους μιας περιοχής ήταν όλος ο κόσμος, η εικόνα του εαυτού τους και των γύρω τους. Για τον λόγο αυτό, έδιναν ιδιαίτερη σημασία τόσο στην αισθητική όψη της, όσο και στην κοινωνική δομή της, αναπόσπαστο μέρος της οποίας ήταν και οι ίδιοι. Όμως ο κόσμος αλλάζει, οι πόλεις αλλάζουν, οι γειτονιές αλλάζουν. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μιας χώρας συγκεντρώνεται στα αστικά κέντρα. Αυτό έχει σαν συνέπεια την υποβάθμιση του περιβάλλοντος η οποία μεταφράζεται σε πυκνή οδική κυκλοφορία και συμφόρηση, σε ηχορύπανση, σε ψυχοφθόρο συνωστισμό, σε αύξηση του πληθυσμού σε βαθμό που να ενισχύεται η άναρχη δόμηση. Οι ελεύθεροι χώροι για να παίζουν τα παιδιά τείνουν να εκλείψουν. Τα πεζοδρόμια είναι μικρά και τις περισσότερες φορές κατειλημμένα από μηχανάκια και κάθε είδους εμπόδια. Οι πεζόδρομοι, και οι ποδηλατόδρομοι, σπανίζουν. Δέντρα ή παρτέρια με λουλούδια είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Οι παιδικές χαρές είναι παραμελημένες. Οι υποδομές για την μετακίνηση και διευκόλυνση των ατόμων με αναπηρίες έχουν επικεντρωθεί στους κεντρικούς δρόμους. Μικρές εστίες ανάσας θα τολμούσε κανείς να πει ότι είναι τα άλση και οι πλατείες που όμως έχουν να καλύψουν τις ανάγκες μεγαλύτερου σε αριθμό πληθυσμού και όχι τις απαιτήσεις μιας γειτονιάς. Όμως όλα μπορούν να αλλάξουν. Ακόμη και αν η αρχή γίνεται από τα παιδιά, οι μεγάλοι μπορούν να ακολουθήσουν.
