Συνέντευξη:
Νατάσα Πολυγένη
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η ανάγκη για επικοινωνία είναι το βασικό θέμα που πραγματεύεται η παράσταση «Κάθε Πέμπτη κ. Γκριν» που παίζεται αυτές τις μέρες στο «Μικρό Θέατρο» της Λάρισας. Ένα έργο που όπως υποστηρίζουν οι πρωταγωνιστές του, Νίκος Μπουσδούκος και Γιάννης Αϊβάζης είναι ό,τι χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος σήμερα. Η ευκαιρία να χαλαρώσει, να επικοινωνήσει, να συγκινηθεί και να γελάσει. Οι γνωστοί ηθοποιοί που αυτό το διάστημα βρίσκονται στη Λάρισα, σε συνέντευξή τους στην «Ε» μιλούν για το έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν αλλά και για το τι τους ενοχλεί περισσότερο στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο θεατρικός χώρος. Δύο ηθοποιοί που εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικές γενιές, όπως και οι ήρωες του έργου, ο Νίκος Μπουσδούκος και ο Γιάννης Αϊβάζης.
-Κάθε Πέμπτη κ. Γκριν... Τι είναι αυτό που σας τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο;
Νίκος Μπουσδούκος: Είναι ένα έργο απλό, αστείο, συγκινητικό, τρυφερό. Παρακολουθούμε απλές μικρές, ανθρώπινες στιγμες, που συνθέτουν ένα θαυμάσιο έργο.
Γιάννης Αϊβάζης: Η αλήθεια που έχει ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων που δεν μπορούν να τη δουν ζώντας μέσα στα κοινωνικά τείχη και τις προκαταλήψεις που τις διακατέχουν.
- Είναι αληθές ότι ένας ηθοποιός ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού του στους ήρωες που υποδύεται;
Ν.Μ.: Όχι μόνο ο ηθοποιός αλλά και ο καθένας μας, διαβάζοντας είτε ποίηση είτε μυθιστόρημα, είτε ένα θεατρικό έργο ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού του που δεν έχει συνειδητοποιήσει. Άλλωστε αυτό δεν είναι το ταλέντο του συγγραφέα ή του ποιητή; Να μπορεί να σου αποκαλύπτει κομμάτια του εαυτού σου και όχι μόνο.
Γ.Α.: Σίγουρα. Από τη μια πλευρά είναι ο ρόλος και ο φανταστικός ήρωας που υποδύεται ο ηθοποιός και από την άλλη ο ηθοποιός και ο πραγματικός χαρακτήρας που εχει. Προσπαθεί να παντρεύει και τα δύο και να τα φέρει σε απόλυτη ισορροπία.
- Ποιο είναι το συστατικό εκείνο που χαρίζει τη μακροβιότητα σε ένα θεατρικό έργο;
Ν.Μ.: Η αλήθεια. Και κατά πόσο ο συγγραφέας μπορεί να την εντάξει και να κτίσει το έργο του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Τζεφ Μπαρον είναι ένας θαυμάσιος μάστορας ο οποίος πλάθει χαρακτήρες ανθρώπινους οι οποίοι λειτουργούν σκηνικά.
Γ.Α.: Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο «ειδικό» συστατικό αλλά σίγουρα όταν ένα υπέροχο θεατρικό κείμενο με ολοκληρωμένους χαρακτήρες ερμηνεύονται αυτά και με συνέπεια, το κοινό το επιβεβαιώνει χαρίζοντάς του μακροβιότητα.
-Γιατί να επιλέξει το θεατρόφιλο κοινό της Λάρισας τη συγκεκριμένη παράσταση; Τι θα πρέπει να περιμένει από εσάς αλλά τι περιμένετε και εσείς από τον κόσμο;
Ν.Μ.: Πιστεύω ότι τη συγκεκριμένη στιγμή με αυτά που βιώνουμε γύρω μας είναι το πιο κατάλληλο έργο. Δεν είναι ένα έργο με πολιτικά συνθήματα που να έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα αλλά είναι αυτό που μας λείπει στη συγκεκριμένη στιγμή και το έχουμε ανάγκη και που πρέπει οπωσδήποτε να επιδιώξουμε για να μην καταστραφούμε. Η επικοινωνία. Μας βομβαρδίζουν συνεχώς με τις νέες λέξεις που μάθαμε: Spread, οίκοι αξιολόγησης, κεφαλαιαγορές και με λίγα λόγια χρήμα. Στο τέλος θα πάθουμε κατάθλιψη. Θα τρελαθούμε. Όλα αυτά μας έχουν απομονώσει από τον σύντροφό μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας. Δεν ασχολείται πλέον κανένας με τον άνθρωπο. Γι’ αυτό το έργο είναι επίκαιρο. Γιατί μιλεί για την ανθρώπινη επικοινωνία. Εμείς κτίσαμε αυτή την παράσταση με πολύ ενθουσιασμό και η ικανοποίησή μας είναι ότι μετά στην πρεμιέρα με το θερμό χειροκρότημα του κοινού, νιώσαμε ότι επικοινωνήσαμε. Πιστεύω ότι το θεατρόφιλο κοινό της Λάρισας θα χτυπήσει την πόρτα του μικρού θεάτρου για να επισκεφτούν το διαμέρισμα του κ. Γκριν.
Γ.Α.: Σίγουρα γιατί είναι μια θαυμάσια και βραβευμένη παράσταση με δύο υπέροχους χαρακτήρες. Εμείς δώσαμε τα καλυτέρα κομμάτια του εαυτού μας ξέροντας ότι το θεατρόφιλο κοινό της Λάρισας ξέρει να ξεχωρίζει τις καλές παραστάσεις.
- Θεωρείτε ότι ένας μεγάλος ηθοποιός γεννιέται ή γίνεται; Με άλλα λόγια διαθέτει φύσει τα απαιτούμενα εφόδια ή τα ανακαλύπτει στην πορεία μετά από μελέτη και κοπιώδεις πειραματισμούς;
Ν.Μ.: Ούτε γεννιέται ούτε γίνεται. Καλλιεργείται. Προϋπόθεση είναι φυσικά το φαινόμενο «τάλαντο» που μπορεί να έχει ο καθένας μας σε οτιδήποτε. Είτε στη ζωγραφική είτε στην υποκριτική είτε στην ξυλογλυπτική, είτε στη μαραγκοδουλεια. Αυτό βέβαια δεν αρκεί. Χρειάζεται διαρκής καλλιέργεια και στη συγκεκριμένη περίπτωση της υποκριτικής χρειάζεται δουλειά πάνω στο σανίδι. Άλλωστε ο ηθοποιός δεν είναι τίποτα άλλο, είναι ένας μάστορας ο οποίος εξασκώντας το αντικείμενό του βελτιώνεται. Για μένα μεγάλος ηθοποιός είναι αυτός που συνεχώς απορρίπτει τα κεκτημένα και προσπαθεί να ανακαλύψει το καινούργιο. Με λίγα λόγια κλειδώνει την προίκα του στις βαλίτσες και προσπαθεί να γεμίσει και άλλες.
Γ.Α.: Το ταλέντο για μένα είναι υποκειμενικό. Υπάρχουν μεγάλοι ηθοποιοί που γεννήθηκαν με αυτό και άλλοι που το καλλιέργησαν. Σιγουρα απαιτούνται πολλά εφόδια και προσπάθεια για να υπάρχει εξέλιξη σε αυτό που έχεις και σε αυτό που θέλεις να έχεις.
-Τι σας ενοχλεί στην κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα;
Ν. Μ.: Η αποδόμηση. Η ισοπέδωση των πάντων. Η περιφρόνηση στην παράδοση. Έχουμε μεγάλη θεατρική παράδοση. Πιστεύω πρέπει να πατάμε σε αυτήν και να προχωρούμε μπροστά και όχι να γίνεται ανατροπή για την ανατροπή!!!
Γ. Α.: Ο μεγάλος αριθμός των θεάτρων που υπάρχουν στην Ελλάδα και η υποβάθμιση που προσπαθούν κάποιοι να του κάνουν ξεχνώντας την ιστορία του. Ήταν και θα είναι στην 1η θέση στη καρδιά των Ελλήνων!
