Του Νίκου Αρτινού (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη)
Ενώ η ελληνική Βουλή ετοιμάζεται να ψηφίσει ένα ακόμη πακέτο σωτηρίας της χώρας, η Θεσσαλονίκη «βλέπει» σινεμά. Το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις προβολές με τις αίθουσες να είναι σχεδόν γεμάτες. Πέρα από τα αφιερώματα και τις ειδικές προβολές, οι ταινίες που συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό προκαλούν το ενδιαφέρον των θεατών αφού η έμφαση στην εθνική κινηματογραφία, σε συνδυασμό με τη γοητεία των ανεξάρτητων παραγωγών, προσφέρουν ένα κοκτέιλ ιδιαίτερα ελκυστικό για τους αγνούς σινεφίλ.
Στο πολωνικό φιλμ «Αγάπη» του Σλαβομάρ Φαμπρίτσκι, ο άγριος βιασμός μιας σχεδόν ετοιμόγεννης γυναίκας, αποτελεί την αφορμή για τον Φαμπρίτσκι για να ισχυριστεί, με συναρπαστικό τρόπο, πως το χειρότερο δεν είναι ο βιασμός αλλά η διαδικασία ανάρρωσης απ’ αυτόν. Η Μαρία και ο Τόμεκ, είναι ένα σύγχρονο ζευγάρι που ζει μια ιδανική ζωή. Είναι νέοι, όμορφοι και επαγγελματικά επιτυχημένοι. Ωστόσο, μια πράξη ασύλληπτης βίας (ο βιασμός της εγκυμονούσας ηρωίδας απ’ τον δήμαρχο της πόλης – προϊστάμενο της Μαρίας και παράφορα ερωτευμένο μαζί της) διαλύει-σχεδόν-τον οικογενειακό τους παράδεισο. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει δύο σπουδαία ψυχολογικά πορτρέτα (της Μαρία και του Τόμεκ) χρησιμοποιώντας μια πυκνή κινηματογραφική γραφή «μεταμορφώνοντας» την ιστορία του, άλλοτε σε θρίλερ, άλλοτε σε αισθηματική ιστορία και άλλοτε σε μελόδραμα.
Σε αντίθεση με την-εντέλει-αισιόδοξη πολωνική «Αγάπη», η τούρκικη «Μούχλα» του Αλί Αϊντίν εστιάζει στην ανθρώπινη μοναξιά και δυστυχία. Ο 55χρονος Μπασρί δουλεύει ως φύλακας σ’ έναν επαρχιακό σταθμό τρένου. Δεκαοχτώ χρόνια πριν, ο γιος του εξαφανίστηκε μετά από τη σύλληψή του για αντικαθεστωτική δράση κι από τότε η μόνη σκέψη του πατέρα είναι να μάθει νέα για την τύχη του γιου του, να βρει ό,τι απομένει απ’ το πτώμα, να τον θάψει όπως του αξίζει. Ο Αϊντίν ακολουθεί τη μοναχική οδύσσεια του Μπασρί (εξαιρετικός ο ηθοποιός Ερτζάν Κεσάλ στο ρόλο, γνωστός από τις ταινίες του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν) καθώς βαδίζει στα μουντά τοπία της Ανατολίας, εισπράττοντας, με βουβή οργή, την αδιαφορία του «μουχλιασμένου» κρατικού μηχανισμού.
