Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη αποτελεί ορόσημο στη μεταπολεμική ελληνική δραματολογία. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή παράσταση διαδοχικών θεατρικών και μουσικών τμημάτων. Θέμα της η αναπαράσταση γεγονότων της ελληνικής ιστορίας όχι και τόσο γνωστών στο ευρύ κοινό, με κοινό άξονα πάντα τις παθογένειες και τα τρωτά των Ελλήνων, όπως η διχόνοια, η ανθρώπινη εκμετάλλευση, ο ατομικισμός και η προδοσία. Το μήνυμά της καθαρά πολιτικό, στηλιτεύει τους ανάξιους κυβερνώντες όλων των εποχών και ξεσηκώνει συνειδησιακά τους θεατές. Όταν πρωτοπαίχτηκε η παράσταση το 1973 με τους Καζάκο, Καρέζη, Παπαγιαννόπουλο και Ξυλούρη προκάλεσε τόσο έντονα συναισθήματα στο κοινό, ώστε οι αρχές του τότε καθεστώτος αναγκάστηκαν να την απαγορεύσουν.
Σήμερα, σαράντα σχεδόν χρόνια αργότερα, ο Σωτήρης Χατζάκης με σκηνοθετική δεξιοτεχνία και χωρίς παρεκκλίσεις από το πρωτότυπο έργο καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να προσφέρει στο θεατρόφιλο κοινό μια άκρως επίκαιρη παράσταση. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά ο θεατής ενσωματώνεται στην παράσταση και συνειδητοποιεί την ταύτισή του με τους ήρωές της. Αγανακτεί, οργίζεται, δακρύζει και επαναστατεί, καθώς μπροστά του περνά η διαχρονία των εθνικών μας βασάνων.
Οι πρωταγωνιστές Τάσος Νούσιας και Γιώργος Αρμένης αντεπεξέρχονται επάξια στους ρόλους που εμψύχωσαν ο Κώστας Καζάκος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος αντίστοιχα στην πρώτη παράσταση. Όλο επίσης το σύνολο των ηθοποιών πειθαρχεί στην τελειότητα ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια, στην κίνηση, στην ερμηνεία και στην έκφραση.
Εντυπωσιακός και ο Ζαχαρίας Καρούνης, ο μουσικός ερμηνευτής του «Τσίρκου» ο οποίος και εισπράττει το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Εμφανίζεται με περισσή άνεση στη σκηνή και προκαλεί νοσταλγία με τραγούδια του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη.
Ως επιστέγασμα όλα των παραπάνω λειτουργεί η συμμετοχή του Νίκου Ξαρχάκου στη διεύθυνση της ορχήστρας επί σκηνής, όχι μόνο γιατί αποτελεί το μοναδικό συνδετικό κρίκο των δύο παραστάσεων, αλλά γιατί πραγματικά είναι ανεπανάληπτη εμπειρία για το κοινό να απολαμβάνει ζωντανά έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου μάλλον επικαλύπτεται υποκριτικά από την Τζένη Καρέζη αφού ορμώμενη προφανώς από την εμφανισιακή της ομοιότητα με αυτή προσπαθεί να την αντιγράψει με αποτέλεσμα όχι και τόσο ιδανικό.
Συνοψίζοντας, η παράσταση είναι μια από τις καλύτερες του φετινού καλοκαιριού σε όλα τα επίπεδα και από τα λίγα έργα που δεν αφήνουν αδιάφορο τον θεατή, δίνοντάς του τροφή για σκέψη και μετά το πέρας της.
ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΦΩΛΙΝΑΣ
