...«Μέσα απ' τα ποιήματα της συλλογής του Βασίλη Σιουζουλή αναδύεται η προσωπικότητα ενός δασκάλου, που αγαπάει και εμπιστεύεται τη νέα γενιά. Τα παιδιά είναι γι' αυτόν λουλούδια, γεμάτα ζωντάνια και ανθόκηπος το σχολείο, όπου πέρασε 41 χρόνια της ζωής του. Τα παρατηρεί και τα χαίρεται. Αγαπάει τον αυθορμητισμό τους, τις αντιφάσεις τους, τα ακραία συναισθήματά τους. Θαυμάζει τη ζωντάνια τους, την ικανότητά τους να αγαπούν, να εμπιστεύονται, να παρακάμπτουν ανέμελα την κακία, κάνοντάς την παιχνίδι, κλωτσοσκούφι».
Τί ποιό όμορφα λόγια από αυτά που ακούστηκαν χθες βράδυ από δύο καθηγήτριες για έναν συνάδελφο τους. Να μιλούν για κείνον, για την ιδιότητα του ως δασκάλου, αλλά και ως λογοτέχνη, που μέσα από τα ποιήματα του προβάλλεται όπως είπαν, ο λόγος του δασκάλου με ποιητική ματιά.
Οι δύο καθηγήτριες -φιλόλογοι κ.κ Μαριέλλα Κορακάκη και Φανή Σακελλαρίου, στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας, παρουσίασαν την ποιητική συλλογή του Βασίλη Σιουζουλή «Αδέξιος περιποιητής Ανθέων», συζητώντας παράλληλα για το ρόλο του δασκάλου σήμερα.
Τόσο η κ. Κορακάκη όσο και η κ. Σακελλαρίου μεταξύ άλλων σημείωσαν ότι ο κ. Σιουζουλής «Χαίρεται την ανεμελιά της ηλικίας των παιδιών, μα και της γενιάς τους και τη ζηλεύει καλοπροαίρετα, καθώς τη συγκρίνει όχι μόνο με τη γεμάτη έγνοιες ζωή των ενηλίκων, αλλά και με την παιδική ηλικία της δικής του γενιάς, που πέρασε μέσα στη δίνη του εμφυλίου κι έτσι κάθε άλλο παρά ξέγνοιαστη υπήρξε.
Κι αισθάνεται πως ζώντας κοντά τους, γίνεται κι εκείνος παιδί. Πως του χαρίζουν ώρες γεμάτες ομορφιά, ζωντάνια, χαρά. Ώρες ανέμελες, ευτυχισμένες, που αντισταθμίζουν τις δυσκολίες που πέρασε παιδί. Τα ευγνωμονεί γι' αυτό και τα αισθάνεται προστάτες του.
Σαν να αντιστρέφονται οι ρόλοι. Και φτάνει ακόμα να πιστέψει, καθώς ζει συνέχεια ανάμεσα σε παιδιά, πως θα τον ξεχάσει ο χρόνος και θα παραμείνει για πάντα μαζί τους ένα αιώνιο παιδί».
Για να συμπληρώσουν ακόμη ότι «ο δάσκαλος αυτός είναι και ποιητής, και ψάχνει εναγωνίως έναν τρόπο κατάλληλο να μιλήσει για όλα αυτά που ζει. Για την τόση ομορφιά της νεότητας, για την ευλογία της σχέσης του μαζί της, για το δέος απέναντι στο μέγεθος της αποστολής του. Αισθάνεται πως ο δάσκαλος, όπως κι ο ποιητής, επιτελούν ένα έργο που συνεπάγεται ευθύνη τεράστια, και πώς να τη σηκώσει; «Αδέξιο περιποιητή Ανθέων» χαρακτηρίζει τον εαυτό του».
Η χθεσινή εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου δασκάλου Χρίστου Τσολάκη.
Σοφία Ορφανιώτη
