Όπως πάντα, χρόνια τώρα, κάνει τα θαύματά του, έτσι και πρόσφατα μας έδειξε μια γιορτή έκπληξη, μια χαρά που την είχα τόσο ανάγκη και σαν να την έπινα, ένιωθα. Σαν κόκκινο κρασί μου φάνηκε πως ήταν και σαν να μου μέθυσε και έλεγα κουβέντες που με χίλια ευχαριστώ ερμηνεύονταν προς τους συντελεστές όλους ξεκινώντας απ’ τον Κώστα Τσιάνο και περπατώντας έσφιγγα τα χέρια όλων: Της Φανής Γέμτου, της Ασπασίας Κοκόση και του Χάρη Φλέουρα που μας ζωντάνεψαν τη ζωή της Μελίνας, μιας θεάς, Ελληνίδας σε θωριά, καταγωγή, νοοτροπία και παγκόσμιας σε αγάπη προς όλους, άρχοντες και πληβείους, εργάτες και αφεντικά. Ήταν και η κατεξοχήν θεά της γενιάς μου. Τη λατρέψαμε. Η παρουσία της όλη ξεσκέπαζε κρυμμένα αισθήματα νέων, που η κοινωνία τότε απαγόρευε να κυκλοφορούν και τα δείχναμε μόνο στα φοιτητικά μας δωμάτια που μέναμε δυο, δυο ή και τρεις μαζί σε ένα, με τη φωτογραφία της Μελίνας πάνω απ’ τα κρεβάτια μας να μας χαμογελά, να μας δίνει θάρρος, να αναπτερώνεται το ηθικό μας και να διώχνουμε τη μαυρίλα των χρόνων εκείνων που δεν μας επέτρεπε να έχουμε στον ήλιο μοίρα. Η παρουσία της Μελίνας μας έδινε το δικαίωμα να ελπίζουμε, να αγαπάμε τη ζωή να αγωνιζόμαστε. Το πάθος της αυτό, που φαινόταν στις πράξεις της και σε όλο το παρουσιαστικό της παρέσερνε και τον πιο δειλό νέο, τον κρυμμένο στη φτώχεια του, τον φοβισμένο από πατέρα αριστερό με το στίγμα δεύτερης κατηγορίας ανθρώπου γραμμένο στο μέτωπό του και τον έκανε να χαίρεται μπροστά της, να πιστεύει πως υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και γι’ αυτόν. Αλλά και οι άλλοι νέοι από οικογένειες συντηρητικές, μπορεί και πλούσιες, θαύμαζαν, αγαπούσαν τη Μελίνα. Έφευγε από πάνω της το χρώμα του κόμματος, δεν το έβλεπαν και ήταν και γι’ αυτούς η δική τους Μελίνα. Και αν όλα τα κόμματα πεθάνουν, η Μελίνα δεν θα πεθάνει ποτέ. Άκουσα όλα αυτά και πολλά άλλα για τη δράση της και ένιωσα τόσο ωραία στον συμπαθέστατο χώρο του «Θεσσαλικού» από τον Τσιάνο και την παρέα του, πέρασα σε τόσο θαυμαστές καταστάσεις μιας εποχής άσχημης, που τα νιάτα μας δεν την λογάριαζαν και τόσο, αλλά και η μεγάλη αυτή Ελληνίδα θεά έπαιρνε πολλή απ’ την ασχήμια της και μας την έκανε αγαπημένη, που αγαπημένος και εγώ ξαναζούσα σαν πραγματικά αυτά που μου έλεγε και μου έδειχνε η παρέα των καλλιτεχνών απ’ τη σκηνή πάνω.
Αλλά και το δεύτερο μέρος εκείνο το μουσικό, πόσο ολοκλήρωσε την όμορφη διάθεσή μου, που στο τέλος την πήρα όλη πάνω μου, την έφερα στο σπίτι και θα την έχω αρκετές μέρες, γιατί ήταν πολλή και θα την τρώω με οικονομία για να εμποδίζει τα άσχημα του τώρα, γιατί μια ζωή άσχημα σε όλες τις εποχές για μας το λαό. Πόση έμπνευση για μια απλή ομορφιά! Είδα ένα πάλκο λαϊκό με τους χρωματιστούς γλόμπους που μου θύμισαν δεκαετία ’50 με τα εξοχικά κέντρα που φιλοξενούσαν κομπανίες λαϊκών μουσικών κι εμείς πιτσιρικάδες στη γαλαρία ακούγαμε και διασκεδάζαμε. Αλλά και οι μουσικοί πώς μου φάνηκαν και αυτοί σαν φιγούρες της εποχής εκείνης! Και ήταν όλα παιδιά της σημερινής εποχής. Ο Παναγιώτης Μπαλανίκας στο πιάνο, ο Βαγγέλης Τσιαπλές στο μπουζούκι, ο Σπύρος Καβαλιεράτος στην κιθάρα και οι δυο κυρίες Λίνα Νούτσου, Φανή Γέμτου στο τραγούδι. Η Ασπασία Κοκόση πάλι με τον Χάρη Φλέουρα ολοκλήρωναν τη μουσική χαρά και μας χόρταιναν κέφι.
Το μόνο που μου μένει να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Βασίλης Σιουζουλής
