Μια καλοκαιρινή παράσταση του Θεσσαλικού μας Θεάτρου, που το ταλέντο και η δουλειά του σκηνοθέτη, των ηθοποιών και των άλλων συντελεστών, μας έκαναν να νιώσουμε μια ψυχική ευφορία, που δίνει το θέατρο, όταν οι δημιουργοί γνωρίζουν τον πραγματικό του ρόλο, που είναι η διασκέδαση με την ελληνική μορφή της λέξης, να διασκορπίζει δηλαδή τη σκέψη, να την απλώνει στου λόγου την ομορφιά και να παίρνει αξίες. Ο Κώστας Τσιάνος με ένα θέμα που έβγαζε φωτιές απ’ τη Σμύρνη που καιγόταν, ’απ’ την λερωμένη από θάνατο όμορφη θάλασσα της Μικρασίας με όλα τα χρώματα του μπλε, από ένα αέρα που βούιζε γεμάτος απελπισία, κατάρες και θρήνους, από ένα τόπο όλο ομορφιά που γονατίζει όλες τις αισθήσεις του ανθρώπου, την ώρα που χάνεται, πέτυχε να δημιουργήσει μια καλοκαιρινή θεατρική παράσταση που όλες εκείνες οι μεγάλες τραγικές στιγμές, ερχόταν σε μας ως ένα ηπειρώτικο μοιρολόι που τραγουδιέται σε πίκρες και σε χαρές και το κλάμα έρχεται και πέφτει ασταμάτητα για να σε γιατρέψει. Και ήταν το μεγαλείο του λαού αυτού με τα τόσα θαυμαστά δημιουργήματά του, που μας τράβηξε όλη την προσοχή. Μια βραδιά του Αυγούστου, του 2015 γύρω στις δέκα και μισή το βράδυ, βγήκα ήρεμος, μα και με θαυμασμό προς τους δημιουργούς απ’ το θεατράκι Πλατάνια της Βελίκας δημιουργημένο σε απόλυτη ορθογραφία με το φυσικό περιβάλλον της τοποθεσίας ,δίπλα στη θάλασσα. Στην απέναντι άκρη του πελάγου, από εκείνη που διαδραματίστηκαν τα μεγάλα τραγικά γεγονότα, πάνω στα οποία κτίστηκε το θεατρικό έργο. Λόγος, φωνή, κίνηση και έκφραση προσώπου όλων των ηθοποιών, έδειξαν μια ζωή η οποία πάνω στην κορύφωση της ομορφιάς και της χαράς πέφτει νεκρή από ψυχρούς εγκληματίες. Χτυπούσε ο θάνατος με μίσος την καλοσύνη, τη χαρά, τη δημιουργία που ήταν στην πιο καλή τους ώρα
Όλοι οι ηθοποιοί με σώμα και ψυχή ήταν εκεί, στο τραγούδι, στη χαρά, στον πόνο, στην οργή, στην αγανάκτηση, στην περιφρόνηση των ανάξιων. Μεγάλες στιγμές που αναδείχτηκαν μέσα απ’ τη σταύρωση του ελληνικού λαού των παραλίων της Μικρασίας, και έθαψαν εξουσίες στη μηδαμινότητά τους. Πού να βρεθεί ντροπή να κοκκινίσουν! Όλοι πρωταγωνιστές, ένας κι ένας . Έφτασαν να μας δώσουν το ανώτερο δυνατό, του ταλέντου τους και της δουλειάς τους για να τους δώσουμε κι εμείς το δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημά μας.
Όλα στην παράσταση είχαν το στίγμα του σκηνοθέτη και διασκευαστή κειμένων σε θέατρο Κώστα Τσιάνο, πάνω σε αντάξιους εκτελεστές. Η Πόπη Πελτεκοπούλου, που θα την έλεγα ηθοποιό κατεξοχήν του θεσσαλικού μας θεάτρου, είναι Λαρισαία πια, είναι της θεσσαλικής τούτης γης . Μια Μικρασιάτισα κυρά, περήφανη, νοικοκυρά. Γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους. Μια θεατρική φιγούρα που με τα λόγια, με τη στάση της, είτε καθιστή είτε όρθια, με τις κινήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου ήταν η μάνα Μικρασιάτισσα που προστάτευε όλους
Η Τζίνη, η Παπαδοπούλου, την παρακολουθώ ίσως από τότε που σπουδαγμένη και ταλαντούχα ηθοποιός, πάτησε πρώτη φορά στο σανίδι, δείχνοντας το πετυχημένο μέλλον της. Στο έργο αυτό ανέβηκε ψηλά, δείχνοντας την καλλιτεχνική της αξία, μα το πρόσωπό της και το σώμα της ίδιο εκείνο των πρώτων ημερών. με όλη όμως την καλλιτεχνική πείρα πάνω του, Η φωνή της έχει αυτό το χάρισμα των μεγάλων θεατρίνων
Ο Αλέξανδρος Τσακίρης, παλιός γνώριμος του θεσσαλικού κι αυτός, δουλευταράς στην τέχνη του, μας έδειξε το ταλέντο του και την ασταμάτητη δουλειά του. Είδα ένα Τσακίρη με μελετημένα όλα πάνω του. Φωνή, κινήσεις, έκφραση, ένα στήσιμο φτασμένου ηθοποιού. Εκείνος ο αργός χορός του, οι αριές κινήσεις των χεριών, των ποδιών, του σώματος.
Όλων των ηθοποιών οι κινήσεις των μελών του σώματος ήταν σα να μιλούσαν και αυτές. Όλα τα παιδιά αγόρια και κορίτσια στην πιο καλή τους ώρα.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΙΟΥΖΟΥΛΗΣ
