Οι επετειακές συναυλίες θα πραγματοποιηθούν αύριο Σάββατο και μεθαύριο Κυριακή στις 8 το βράδυ στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΔΩΛ. Με αφορμή τα δεκάχρονα της Ορχήστρας μέλη της συνομίλησαν με την «Ε» για το πώς ξεκίνησε αυτή η πορεία, την παρεξηγημένη λαϊκή μουσική που δόξασε την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου, τη σύνδεση με το κοινό που είναι και ο στόχος κάθε συναυλίας, αλλά και τις συναυλίες αυτές που είναι σαν να παίζεις στο Αλκαζάρ. Στην «Ε» μιλούν ο Κώστας Ταμβακάς που έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια, η Αντωνία Βισβίκη, ο Σπύρος Καβαλλιεράτος και ο Πέτρος Παππάς.
Πώς ξεκίνησαν όλα θα ρωτήσουμε για να μας απαντήσει ο Πέτρος Παππάς «σαν μουσική παρέα υπάρχουμε αρκετά χρόνια, και σαν παρέα ακόμη περισσότερα. Ξεκινήσαμε ως Μπραζιλεντίνα, αλλά κάποια στιγμή επειδή όλοι ασχολούμαστε με την ελληνική μουσική και την αγαπάμε ιδιαίτερα, αποφασίσαμε να παίξουμε και κάτι ελληνικό. Πριν 10 χρόνια λοιπόν φιλοξενηθήκαμε στο Θεσσαλικό Θέατρο από τον Κώστα Τσιάνο, ανεβάσαμε κάποιες μουσικές παραστάσεις αφιερώματα και έτσι αρχίσαμε να κάνουμε μια σειρά εμφανίσεων ως ορχήστρα ελληνικής μουσικής. Αφού κάναμε τέσσερις εμφανίσεις στο Θεσσαλικό Θέατρο και σιγά-σιγά αφού κι εμείς συστηνόμασταν ως ορχήστρα και αποκτούσαμε μια οντότητα, προέκυψε μία πρόσκληση να πάμε να παίξουμε στις Βρυξέλλες. Κάπου εκεί -επειδή όλοι σχετιζόμασταν με το Δημοτικό Ωδείο, είτε ως καθηγητές είτε ως παλιοί μαθητές είτε ως παλιοί μαθητές- προτείναμε στο Ωδείο να ενταχθούμε στα σχήματά του. Βέβαια εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός ότι υπήρχε ένα κενό στη μουσική παιδεία που προσφέρει το Ωδείο γιατί σ’ αυτό το κομμάτι -εκτός από τα λαϊκά όργανα όπως είναι το μπουζούκι- όλα τα υπόλοιπα είναι παραδοσιακά όργανα, με τη λαϊκή μουσική να απουσιάζει. Οπότε η πρότασή μας φάνηκε σωστή και συμπλήρωνε την όλη εικόνα και κάπου εκεί ξεκινάμε ως Ορχήστρα Ελληνικής Λαϊκής Μουσικής του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας με πρώτο αφιέρωμα στη σκηνή του ΔΩΛ πια στον Απόστολο Καλδάρα».
Πώς είναι να μετουσιώνετε όλη αυτή την ενέργεια των μουσικών σε λόγο, θα ρωτήσουμε την ερμηνεύτρια Αντωνία Βισβίκη, που θα σημειώσει ότι: «Είναι συγκινητικό, σπουδαίο, ευχάριστο από τη μία. Από την άλλη είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι τραγουδιστής. Αν ένα πράγμα κουβαλάω από το θέατρο που σπούδασα στο τραγούδι είναι ο λόγος. Ο λόγος έχει δύναμη. Οι στίχοι των λαϊκών τραγουδιών μεταφέρουν συμπυκνωμένα μεγάλα και σπουδαία νοήματα, όπως έχει πει και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου! Προσωπικά έχω νιώσει αρκετές φορές να χάνω έναν χτύπο απ’ την καρδιά στο άκουσμα σπουδαίων τραγουδιών! Μπορεί να ακούγεται κάπως μελό αυτό αλλά είναι αλήθεια. Είναι λοιπόν μεγάλη ευθύνη το πώς θα τα μεταφέρεις αυτά στο κοινό. Και σωστός οδηγός σε αυτό κατ’ έμε είναι η ειλικρίνεια. Το κοινό δεν έρχεται για να του εξηγήσεις ή να του «δείξεις» τι τραγουδάς. Έρχεται για να συνδεθεί μέσα από σένα με αυτό που τραγουδάς, με την ιστορία. Οπότε εσύ ως τραγουδιστής οφείλεις να είσαι από την αρχή μέχρι το τέλος ειλικρινής και συνεπής σε σχέση με τον στίχο και τη μουσική του. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να σε αφορά αυτό που τραγουδάς. Ο κόσμος δεν χρειάζεται να ξέρει πώς συνδέεσαι εσύ μ’ αυτό. Αν το κάνεις όμως με ειλικρίνεια θα το συναισθανθεί. Αυτό, όμως, που πιο πολύ απ’ όλα με ευχαριστεί είναι που παίζω τραγούδια που αγαπάω με φίλους, ανθρώπους που νιώθω δικούς μου. Νιώθω ότι μοιραζόμαστε πάνω στη σκηνή πολλές φορές μια λύτρωση ως προς αυτό που κάνουμε σχετικά με το λαϊκό τραγούδι! Το χτίζουμε ως κάτι ολοκληρωμένο και το βιώνουμε ως τέτοιο. Κι όχι ως κάτι μίζερο και φτηνό που τείνουν να καταντήσουν ίσως τη λαϊκή μουσική οι σημερινές συνθήκες. Είναι φοβερά συγκινητικό πράγμα αυτό!».
ΑΛΚΑΖΑΡ
Σαν από αλάνες να πηγαίνουμε να παίξουμε στο χόρτο του Αλκαζάρ, αναφέρει ο Κώστας Ταμβακάς μιλώντας για τις συναυλίες της Ορχήστρας που γίνονται στο ΔΩΛ. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Οι περισσότεροι μουσικοί της ορχήστρας δουλεύουν για το μεροκάματο παίζοντας ντουέτο, ή τρίο σε διάφορα μαγαζιά, ταβερνάκια, εστιατόρια και αλλού, και όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί είναι σαν να παίζουμε στην αλάνα μπάλα και ξαφνικά μας βάζουν μέσα στο Αλκαζάρ στο χόρτο και παθαίνουμε πολιτιστικό σοκ. Κι εκεί διαφοροποιείται ο κάθε μουσικός, εκεί που βλέπεις ότι είναι ένας μουσικός που μπορεί να παίξει σε μια ταβέρνα με φασαρία και καπνούς, ξαφνικά μεταλλάσσεται, εξυψώνεται, εξαγνίζεται και γίνεται ένας άλλος μουσικός».
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ
Για τον βασικό λόγο ύπαρξης της Ορχήστρας θα μιλήσει ο Σπύρος Καβαλλιεράτος που τονίζει ότι: «Ο βασικός λόγος ύπαρξης αυτής της ορχήστρας είναι ότι αυτά τα τραγούδια της δεκαετίας του 1960 και ‘70 που παίζουμε δεν έχουν τύχει αρκετής έρευνας. Αν δεις στα πανεπιστήμια στην ύλη για το μπουζούκι είναι εστιασμένη στο προπολεμικό ρεμπέτικο, ίσως επειδή χρειάζεται χρόνος για να ερευνηθούν. Εμείς αντικείμενό μας είναι το λαϊκό τραγούδι, το έντεχνο κατά κάποιο τρόπο, αλλά και καθαρά λαϊκό των δεκαετιών ’60 και ’70. Επειδή τότε, σ’ αυτές τις δεκαετίες υπήρχε μια άνθιση στη δισκογραφία και χρησιμοποιούσαν ορχήστρες των 10 ατόμων, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ορχήστρες του Ξαρχάκου που είχαν μέσα άρπα, τσέλο, όμποε, πιάνο, αυτός είναι ο στόχος μας: να μπορεί να υπάρξει μια τέτοια απόδοση αυτών των τραγουδιών που δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά, ακόμη και η Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης είναι 6-7 άτομα».
ΤΟ ΦΤΩΧΟΜΠΟΥΖΟΥΚΟ ΠΟΥ ΔΟΞΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Είναι παρεξηγημένη η λαϊκή μουσική στην Ελλάδα, θα ρωτήσουμε τον Κώστα Ταμβακά, που θα τονίσει ότι: «Για την απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση θα χρειαστούμε όλη την εφημερίδα... Εδώ υπάρχει το παράδοξο της Ελλάδας. Η μουσική η οποία δόξασε την Ελλάδα παγκοσμίως δεν είναι καμία άλλη παρά μόνον η λαϊκή. Αυτό το φτωχομπούζουκο είναι που δόξασε μουσικά την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο. Ο Βαμβακάρης και ο Τσιτσάνης διδάσκονται στα μουσικά πανεπιστήμια του κόσμου. Αυτό που δόξασε την Ελλάδα, κατά έναν παράδοξο τρόπο, αρνείται να το αποδεχτεί ακόμη και τώρα!».
Τι θα κάνει τη συναυλία επιτυχημένη, ρωτάμε τον Σπύρο Καβαλλιεράτο, για να πει ότι: «Θα σας απαντήσω με ένα πρόσφατο γεγονός: Κάναμε μια συναυλία στο Circus τον περασμένο μήνα για τη 17 Νοέμβρη και η αποδοχή ήταν κάτι σχεδόν λυτρωτικό για μας. Είσαι με έναν κύκλο συναδέλφων που δουλεύετε κάθε μέρα μαζί και περνάτε τις ίδιες δύσκολες καταστάσεις και ξαφνικά πάτε μια εκδρομή και αντιλαμβάνεσαι ότι περνάτε ωραία. Επεσε ένας τοίχος κατά τη διάρκεια της συναυλίας που είχαμε επικοινωνία. Αυτό ελπίζουμε να γίνει και σ’ αυτή τη συναυλία. Ο στόχος που θέλουμε να πετύχουμε είναι να κάνουμε τον κόσμο να επικοινωνήσει όχι τόσο με μας όσο μ’ αυτόν τον μουσικό πλούτο. Να δημιουργήσουμε γέφυρες με το άμεσο παρελθόν μας που ειδικά στη Λάρισα θέλουμε να το ξεχνάμε, είμαστε μια πόλη που της αρέσει να λησμονεί» θα τονίσει ο Σπύρος Καβαλλιεράτος, με τον Πέτρο Παππά πιάνοντας το νήμα να τονίζει ότι: «Η συναυλία για μένα καθίσταται επιτυχημένη από τη στιγμή που ενώ παίζεις συγκεντρωμένος στα δικά σου, διαπιστώνεις ότι ο κόσμος τραγουδάει. Αυτό για μένα επικυρώνει την επιτυχία μιας συναυλίας».
Την ορχήστρα στελεχώνουν οι μουσικοί:
Αντωνία Βισβίκη - τραγούδι. Αλέξανδρος Τσιωνάς - τραγούδι. Κώστας Ταμβακάς - καλλιτεχνική επιμέλεια και μπουζούκι. Βαγγέλης Τσιαπλές - μπουζούκι. Πέτρος Παππάς - φλάουτο και τρομπέτα. Γιώργος Αγγελάκης - ακορντεόν και τρομπόνι. Ρήγας Μακρόπουλος - βιολί, μπαγλαμάς. Σπύρος Καβαλλιεράτος - κιθάρα. Νίκος Έξαρχος - πιάνο. Νάνση Χατζή - κοντραμπάσο. Γιάννης Μακρυγιάννης - κρουστά.
