Όπως αναφέρει ο Μάνος Στεφανίδης «Η Κάλλη Καστώρη εκτός από σημαντική ζωγράφος είναι και μουσικός με ξεχωριστή πορεία στην κλασική κιθάρα. Άρα οι έννοιες ρυθμός, αρμονία, τέμπο, μελωδικότητα, έκφραση, τόνος είναι αυτονόητα παρούσες ως προβληματισμός και στις ζωγραφικές της συνθέσεις. Συνθέσεις που εκκινούν είτε από ένα φωτογραφικό ενσταντανέ είτε από την απευθείας παρατήρηση της καθημερινότητας όπως αυτή ξετυλίγεται αέναα μπροστά στα μάτια μας, για να καταστούν αυτόνομα, αισθητικά σχόλια και ιστορίες της χαράς ή της λύπης των ανθρώπων. Η ίδια επιλέγει τον φωτορεαλισμό, το εικαστικό κίνημα του ‘70, ως εκφραστικό μέσο γιατί έτσι μπορεί να υπηρετήσει πιο καθαρά τα εικαστικά θέματα της. Δηλαδή τις συμφωνίες σε κόκκινο ή σε γκρίζο ή τις α - συμφωνίες σε μαύρο ή σε πράσινο και τα δράματα κλειστού χώρου με τις μοναχικές φιγούρες που είναι το φόρτε της. Επίσης όταν κινεί με τον χρωστήρα της μεγάλα σύνολα ανθρώπων, πάντα υπάρχει ένα πολιτικό υπόβαθρο στην αφήγηση. Όπως υπάρχει και ένα έντονο στυλιζάρισμα ώστε η τέχνη να γίνεται η υπέρβαση της καθημερινής μιζέριας και η εικόνα να μεταμορφώνεται σε εκείνο το οπτικό σύμβολο που μπορεί τόσο να συγκινεί όσο και να απελευθερώνει...».