Το φεστιβάλ αύριο θα ξεκινήσει (στις 7.30 μ.μ.) με τα εγκαίνια της εικαστικής έκθεσης «Χρονομηχανή» σε επιμέλεια της επιμελήτριας Αντιγόνης Καψάλη. Όπως λέει η κ. Καψάλη για την έκθεση «την έκθεση απαρτίζουν έργα που σχεδόν ισορροπούν ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Κοινό σημείο τομής τους, η σύνθεση της δομής τους.
Σε κάθε ένα απο τα οκτώ έργα διακρίνει κανείς δανεισμένα αντικείμενα ή εικόνες απο το δικό μας κόσμο, που εικαστικά σμιλεύονται ενσωματώνοντας εικασίες για τη ζωή του μέλλοντος».
Η «Ε» σήμερα παρουσιάζει τα έργα που θα εκτίθενται στην έκθεση και μια σύντομη περιγραφή.
Θανάσης Αραμπατζής
-------
Αδερφή ή φετίχ του μέλλοντος
Γρηγορία Βρυττιά
μαλακά υλικά και τυχαία αντικείμενα
122 x 100 x 14 εκ. [2024]
Δεδομένου πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι ακριβώς ευθύγραμμη, συχνά οι σκέψεις μας για το μέλλον περιλαμβάνουν στοιχεία από το παρελθόν. Προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι και το έργο με τίτλο «Αδερφή ή φετίχ του μέλλοντος». Πρόκειται για μια γοργόνα, αδερφή μας από τη μεγάλη μητέρα θάλασσα, που αντί για χέρια έχει φτερά, σαν αναφορά στα ακρωτηριασμένα αρχαϊκά γλυπτά, φτιαγμένη από συνθετικά υφάσματα ελαφριά κι ανθεκτικά που στην καρδιά της φωλιάζουν συμβολικά σκουπιδάκια. Πώς θα είναι οι πολιτισμοί του μέλλοντος, αν δεν σταματήσουμε να υπερκαταναλώνουμε και να παράγουμε τόσα σκουπίδια: Ποια θα είναι τα αντικείμενα θρησκευτικά φετίχ αυτών των πολιτισμών, που από το δικό μας σημείο στον χρόνο, βλέπουμε τόσο δυσοίωνα. Θα είναι τα φυτά, τα ψάρια και τα ζώα οι νέες μας θεές ή θα βυθιστούμε ακόμα περισσότερο σε ένα άυλο, ψηφιακό περιβάλλον. Το έργο περιλαμβάνει συγκρουσιακά στοιχεία στην κατασκευή του, με άλλα μέρη ραμμένα στο χέρι, αποκαλύπτοντας τον χειρωνακτικό διαλογισμό και άλλα στη ραπτομηχανή παραπέμποντας έτσι στη συζήτηση γύρω από τον σύγχρονο υλισμό.
-------
Disiecta Membra
Γιώργος Σερβετάς | video art [2024]
Η κατεύθ
υνση του χρόνου καθορίζεται από την αύξηση της εντροπίας. Το μετά διαφέρει από το πριν ως προς αυτό: έχει μεγαλύτερη εντροπία. Η μνήμη είναι πάντα υλική, είναι το ταξίδι των υλικών αντικειμένων και της ενέργειας στην κατεύθυνση του χρόνου, των μαγνητικών πεδίων στον χώρο. Τα μνημεία είναι εδώ και σημαίνουν την αύξηση της εντροπίας. Η μνήμη υπάρχει σε πέτρες, σε μαγνητικά πεδία στο δέρμα, σε φράσεις τυπωμένες στο χαρτί. Στο τέλος, ηλεκτρόνια στην φθορίζουσα επιφάνεια.
-------
Ό,τι έμεινε
Παναγιώτης Πλούμης
Ψηφιακά εκτυπωμένη φωτογραφία
40 x 55 εκ. [2022]
Ευθείες γραμμές και γωνίες. Χαρακτηριστικά ίχνη ανθρώπινων κατασκευών που στην εγκατάλειψή τους, με το πέρασμα του χρόνου τείνουν προς την καμπύλη το μόνο συμβατό κι αναγνωρίσιμο ίχνος της φύσης.
-------
Time sult
Θεοδώρα Τσιάτσιου
πηλός stoneware, σμάλτα, μεταλλικά στοιχεία 35 x 70 εκ. [2024]
Το έργο είναι μία στολή χρονοταξιδευτή. Το σκληρό κέλυφος του κοστουμιού, σχεδιάστηκε για να τον προστατεύει από τις σκληρές συνθήκες στο ταξίδι του στον χωροχρόνο. Στόχος του χρονοταξιδευτή αρχικά, είναι να μεταφερθεί στο μονοπάτι που οδηγεί στην έξοδο από την αλλοτρίωση, με τελικό προορισμό ένα μελλοντικό καλύτερο κόσμο.
-------
Χρονομηχανή
Σεϊτάνη Ζωή
σπρέυ, μαρκαδόροι, ταινίες,
μεταλλικά στοιχεία, ξύλο
70 x 70 εκ. [2024]
Ποιας γυναίκας τη θέση θα επέλεγες να πάρεις. Η χρονομηχανή σου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Σε μεταφέρει σε παρελθόν και σε μέλλον. Μόνο που και εκεί, η γυναίκα πάντα είχε απέναντί της τον λύκο.
-------
Lacrimosa.bot
Βιβή Τσιόγκα
πηλός, αλουμίνιο, δέρμα
43 x 30 x 12 [2024]
Μια παρουσία Αι δακρύζει. Γνωρίζει, ότι το ανθρώπινο είδος αγνοεί ή και περιφρονεί τους Συμπαντικούς νόμους. Η θηλυκή μηχανή ξεπερνώντας τα όρια της τεχνολογίας προχωράει μέσα από την αγάπη και τη συμπόνια στην ουσία της Ύπαρξης.
Το έργο είναι εμπνευσμένο από το ρέκβιεμ Lechmose, την Παναγία των δακρύων του Λατινικού ύμνου Dies.
-------
Σαν Μύγες
kari grümpe & rene p.g.
Τσιμέντο, κασέτα ήχου, χαρτί, player
10 x 12 x 3,5 εκ. [2024]
Χρονοκάψουλα: μια αποθήκη / θυρίδα ιστορικών πληροφοριών, που προορίζεται ως σκόπιμη μέθοδος επικοινωνίας με μελλοντικούς ανθρώπους. Κασέτα ήχου, ένα μαγνητικό μέσο αποθήκευσης που προορίζεται ως σκόπιμη μέθοδος επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους και αποτελείται από μια πλαστική θήκη μικρών διαστάσεων, μέσα στην οποία βρίσκεται μαγνητική ταινία στην οποία εγγράφονται ηχητικές πληροφορίες. Η κασέτα είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί με τύλιγμα ξετύλιγμα της μαγνητικής ταινίας σε μικρές ενσωματωμένες μπομπίνες. Επιλέξαμε να αποδομήσουμε / μεταποιήσουμε μια κασέτα ήχου, μετατρέποντάς την σε υλικό ανάγνωσης ενός ποιήματος, κρατώντας τη φόρμα της και αλλάζοντας τη λειτουργία της. Το ποίημα είναι του Φλωρινιώτη αφηρημένου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Κωστάκη Λούστα (1933-2014) και έχει τίτλο «Σαν Μύγες» (2001). Στο ηχητικό που ακούγεται, χρησιμοποιήσαμε το ποίημα αυτούσιο, το οποίο απαγγείλαμε και πάνω στο οποίο βάλαμε ήχο. Αφενός ένα abstract χαλί που χρωματίζει μονολιθικά σχεδόν την ανάγνωση και επιπροσθέτως χρησιμοποιήσαμε μια ηχογράφηση ενός παραδοσιακού σλαβομακεδονικού τραγουδιού, εντόπιο» όπως λέμε στη Φλώρινα, που σχηματοποιεί τη λύπη της απώλειας. Ο background φυσικός ήχος προέρχεται από το «παζάρι» (λαϊκή αγορά) στο κέντρο της πόλης, από σπαράγματα ανθρώπων και καθημερινής δράσης με ημερομηνία λήξης. Το κείμενο του ποιήματος αλλά και η ίδια η χρονοκάψουλα αφορούν σε έναν κόσμο που (πιθανόν) έχει χαθεί και είναι αναγκαίο να διαφυλαχτεί σαν ντοκουμέντο.
-------
Έρχομαι από τη λάσπη
Πέννυ Γκέκα
Ύφασμα, κλωστές | 48 x 60 εκ. [2023]
Το έργο με τίτλο «Έρχομαι από τη λάσπη» αναφέρεται στις πλημμύρες που έπληξαν πρόσφατα τη Θεσσαλία και έχει αφετηρία τα λόγια του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην τελευταία του συναυλία στην Τεχνόπολη. Κεντημένη η φράση σε μια μαξιλαροθήκη όπως άλλοτε κεντούσαν οι κοπέλες τη λέξη «καλημέρα» που στόλιζε τα σπίτια, υπενθυμίζει στον θεατή τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα σε μια νύχτα και τον καλεί να αναλογιστεί την κατάστασή τους, και τα όνειρά τους που σαρώθηκαν από τα ορμητικά νερά.
