Μαρινέλλα - Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια

*Παρουσιάζεται η βιογραφία μίας από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες διά χειρός Γιάννη Ξανθούλη

Παρουσιάζεται μεθαύριο Τετάρτη 12 Ιουνίου και ώρα 7.30 μ.μ., στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας, το βιβλίο «Μαρινέλλα – Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια», η βιογραφία της Μαρινέλλας, μίας από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες, που την έγραψε ο Γιάννης Ξανθούλης.

Στην εκδήλωση που διοργανώνουν οι εκδόσεις «Διόπτρα», το περιοδικό «Wish» και το βιβλιοπωλείο «Άνεμος», σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας, η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Ξανθούλης θα συνομιλήσουν με αφορμή το βιβλίο, ενώ στο τέλος της εκδήλωσης η Μαρινέλλα θα τραγουδήσει. Συντονίζει ο δημοσιογράφος Σωτήρης Πολύζος.
Με οδηγό κοινές τους και μη αναμνήσεις, η καλλιτέχνιδα και ο συγγραφέας ταξίδεψαν πίσω στον χρόνο και δημιούργησαν κάτι πολύ περισσότερο από μια συνηθισμένη βιογραφία. Μια εξιστόρηση της πορείας της Μαρινέλλας, από την παιδική της ηλικία μέχρι και σήμερα, μέσα από το πρίσμα της διεισδυτικής ματιάς του Γιάννη Ξανθούλη. Μια πορεία που μέσα από αυτήν την αφήγηση απέκτησε μυθιστορηματική διάσταση.
Η βιογραφία της μνημειώδους ερμηνεύτριας δε θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από ένα έργο με δική του, μοναδική υπόσταση.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά». Κουβέντα από την Τζωρτίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια.
Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς. Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας. Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά «πολιτικώς ορθά» και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα.
Με τέτοιον χαρακτήρα πώς να αναλάβω μια Μαρινέλλα, με την οποία ναι μεν μας συνδέουν μερικές ενδιαφέρουσες δεκαετίες, αλλά δε θα μου προέκυπταν φωτοστέφανα και θαυμαστικές κορόνες για τον μελωδικό κόσμο της νύχτας.
«Ξέρετε, εγώ…». Έφερνα αντιρρήσεις, ξέροντας τον χαρακτήρα μου. Η άλλη πλευρά επέμενε: «Κάνετε λάθος…». «Μα είμαι ολόκληρος ένα κινούμενο λάθος», απαντούσα. Τελικά, ο βιογράφος «εάλω»…
«Εσύ με ξέρεις» – η Μαρινέλλα.
«Εγώ σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι ότι εσύ δε με ξέρεις», απαντούσα.
Τσούλησε ένα διάστημα με «σε ξέρω», «δε με ξέρεις», ώσπου να το πάρουμε απόφαση και να ξεκινήσουν τα μεσημεριανά συμπόσια εις μνήμην του Πλάτωνα και άλλων συγγενών ανάλογων συμποσιακών εμπειριών.
Έτσι προχωρήσαμε, φωτίζοντας με μεσημβρινό φως νύχτες ή και μέρες μιας ζωής από χώμα, φωνή, έρωτα, μόχθο και πολλή αγάπη. Κι έγινε ένα βιβλίο που, χωρίς να είναι a priori βιογραφία, άρχισε να μοιάζει με μυθιστόρημα δικό μου.