Μαρίκα Νίνου ή Ευαγγελία Αταμιάν ή Τουρκομερίτισσα... Κυρία Ουζουνίδου πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να υποδυθείτε μια γυναίκα του διαμετρήματος της Μαρίκας Νίνου, θα τη ρωτήσουμε αρχικά για να μας πει ότι «Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο... Πρόκειται για μια σπουδαία προσωπικότητα έζησε μία πολυτάραχη και σύντομη ζωή, αλλά από την άλλη αποφασίσαμε μαζί με τον σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Καρατζιά να μην μπούμε στη διαδικασία να μιμηθούμε κάτι, απλώς να καταθέσουμε τη συγκίνηση και τον θαυμασμό μας για αυτή τη γυναίκα και για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τη σύντομη ζωή της».
Πρόκειται για μια παράσταση που παίζεται μονίμως σε γεμάτα θέατρα, θα επισημάνουμε, για να μας πει ότι «Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μάς αγκάλιασε όπου κι αν παίξαμε. Προς το παρόν έχουμε οργώσει τη Βόρεια Ελλάδα, σε πολλές πόλεις αναγκαστήκαμε να κάνουμε δύο παραστάσεις για να ανταποκριθούμε κι εμείς στις απαιτήσεις του κοινού».
Επιστρέφετε στη Λάρισα, αφού θητεύσατε και στο Θεσσαλικό, πώς ήταν η ζωή σας εδώ, θα τη ρωτήσουμε για να μας πει η κ. Ουζουνίδου ότι «Καταρχάς να πω ότι εδώ ”ανδρώθηκα”, έγινα ηθοποιός. Κι αυτό γιατί θήτευσα στο μεγάλο σχολείο του Κώστα Τσιάνου. Με πήρε κοντά του σε πολύ μεγάλους ρόλους. Με πήρε από το χέρι και μου είπε πράγματα που δεν θα μου τα έλεγε κανένας άλλος. Και έτσι όταν ήρθε η ώρα -μετά από δύο χρόνια- μου λέει τώρα φύγε, πήγαινε στην Αθήνα. Με έδιωξε για το καλό μου. Και από τη στιγμή που είχα τέτοια εφόδια από τον Κώστα, κατάφερα και έκανα όλους αυτούς τους μονολόγους που έκανα μετά. Πάντα θυμόμουν ακριβώς αυτό που μου έλεγε ο Κώστας για τον αφηγηματικό λόγο και ήξερα πάρα πολύ καλά πώς να διαχειριστώ το κάθε τι. Είχα κάνει το «μεταπτυχιακό» μου εδώ... Τέλος πάντων το 90% της καριέρας μου την οφείλω σε αυτόν τον άνθρωπο, τον Κώστα Τσιάνο, και το Θεσσαλικό Θέατρο και όλους τους ανθρώπους του θεάτρου που ήρθαν και με αγκάλιασαν και με αγάπησαν και μου έδωσαν χώρο και χρόνο για να μπορέσω να ηρεμήσω, και ήρεμα να δω τη δουλειά και την τέχνη αυτή. Το άλλο το κομμάτι τώρα, της βόλτας και της παρέας, οφείλω να πω πως έζησα απίθανα πράγματα. Εχω κάνει καρδιακούς φίλους, αδελφικούς και τώρα με πετύχατε μετά από επίσκεψη που έκανα σε μία φίλη μου κολλητή... (σ.σ. γέλια).
Είστε αισιόδοξη για το αύριο του θεάτρου, στη Λάρισα για παράδειγμα είχαμε την παράσταση του Κώστα Τσιάνου και του Θεσσαλικού που κατήγαγε θρίαμβο, η ερώτησή μας, για να μας πει ότι «Τα έμαθα ότι είχε ουρές, λίστες αναμονής, ότι έγινε χαμός με την παράσταση και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί ήταν και το όνειρο του Κώστα να την κάνει αυτή την παράταση. Ναι, είμαι αισιόδοξη. Στην Αθήνα συμβαίνουν πολύ ωραία πράγματα. Στην επαρχία δεν ξέρω όμως, έχουν καθίσει λίγο τα πράγματα, αν εξαιρέσεις δηλαδή αυτή την παράσταση του Κώστα Τσιάνου που έκανε πάταγο, δεν ξέρω... Στις άλλες πόλεις βλέπω ότι είναι λίγο μαζεμένα τα πράγματα, δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ισως οι δήμοι δεν δίνουν τόσα χρήματα, δεν ξέρω πραγματικά. Χρειάζεται μία ανανέωση, ίσως κι εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να αμοληθούμε λίγο στην επαρχία, να δούμε τι γίνεται και με την επαρχία γιατί βλέπουμε ότι ο κόσμος διψάει, που σημαίνει ότι δεν βλέπει...».
Θανάσης Αραμπατζής