Η «Λεξάντρα» του Π. Λάλου έρχεται Λάρισα

ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΑΥΡΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ «ΞΗΡΟΚΡΑΝΙΑΣ»

Αύριο Σάββατο 10 Φλεβάρη στις 7 μ.μ. παρουσιάζεται στη Λάρισα το Θεατρικό του Παύλου Λάλου «Λεξάντρα ή Το Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», στην αίθουσα του Συλλόγου Κρανιωτών «Η Ξηροκρανιά» στην οδό Καραθάνου 33.

Σκηνοθεσία του Κρανιώτη ηθοποιού- καλλιτεχνικού διευθυντή Δήμου Θέρμης Θεόφιλου Λάλου, με το ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΑΜΑ της Θέρμης και την Σμαρώ Τσιφουτίδου στον βασικό ρόλο της Λεξάντρας (ουσιαστικά έναν μονόλογο) με τον Αγαθοκλή Γαρδίκη στο ρόλο του φοιτητή. Η Λεξάντρα είναι μια Σαλονικιά γυναίκα με καταγωγή από τη Ρεδαιστό της Ανατολικής Θράκης –πρόσφυγας που ρίζωσε στο Κουλέ Καφέ στην φτωχομάνα Σαλονίκη, σύμβολο για τον συγγραφέα της πόλης που τόσα του χάρισε απλόχερα από το 1970 που φοίτησε στην Γ’ Πρακτικού Λυκείου στο φημισμένο 5ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και μετά ως εργαζόμενος και φοιτητής. Το έργο δεν έχει σχέση με τη Λωξάντρα την Πολίτισσα. Όπως γράφει ο Π. Λάλος στον πρόλογο του βιβλίου Λεξάντρα «το έργο είναι ύμνος στην πόλη Σαλονίκη, έκφραση αγάπης» του συγγραφέα. Το Θεατρικό είχε ως πρόδρομο ένα ποίημα Λεξάντρα που έγραψε ο Π. Λάλος πριν χρόνια, το οποίο τελικά ενσωματώθηκε ως τραγούδι με μουσική του ίδιου, στο θεατρικό μονόλογο όπως αυτός ολοκληρώθηκε το 2015-6: «Τα σύννεφα ξεσκονίζει η Λεξάντρα,/ φυτεύει τα γεράνια,/ φυτεύει τα γεράνια η Λεξάντρα/ η γιαγιά η υφάντρα./ «Το Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»/ είν’ το μοτίβο της το δύσβατον/ είν’ το μοτίβο της το δύσβατον/ «το Πεπρωμένο φυγείν./ Μνήμες απ’ την Ανατολή/ τις έχει για γλυκό κουταλιού/ τις έχει για γλυκό η Λεξάντρα/ η γιαγιά η υφάντρα...». Είναι αυτό που κάνει την έναρξη της παράστασης, που στη Θέρμη ακούστηκε ηχογραφημένο με τη φωνή του ίδιου του δημιουργού, ενώ στη Λάρισα το Σάββατο θα παρουσιαστεί ζωντανά από τον Θανάση Ζιώζια (βιολί) και τον Π. Λάλο (τραγούδι). «Το Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» που μπήκε και ως δεύτερος τίτλος του θεατρικού, είναι η κοσμοθεωρία (ανατολικής προέλευσης) της γιαγιάς αυτής Σαλονικιάς που την παρέλαβε από τη δική της συνονόματη γιαγιά (πρόσφυγα) και κέντησε σε μεγάλο κέντημα που το καδράρισε και το είχε κρεμασμένο στο καθημερινό της δωμάτιο- τραπεζαρία του διαμερίσματός της στο κέντρο της πόλης. Όμως και αρχαιοελληνικά η «Ειμαρμένη» ή «Μοίρα» στην αντίληψη σχεδόν όλων των Ελλήνων καθόριζε την πορεία των θνητών και οι τραγικοί Ποιητές στα δράματα το αξιοποιούσαν, μαζί με την «ύβρη» την «Άττη» και την «κάθαρση». Εδώ την ύβρη θα επιτελέσει η υιοθετημένη ανιψιά της γιαγιάς που θα «αρπάξει», κυριολεκτικά, το κάδρο με το ρητό και θα αισθανθεί προδωμένη η Λεξάντρα. Το έργο έχει πολλές ενσωματωμένες ή «εγκιβωτισμένες» ιστορίες που εναλλάσσονται προσωπικό στοιχείο και δημόσια ιστορία της πόλης, όπως το δράμα των Εβραίων Σαλονικιών με τον αντιήρωα σπιτονοικοκύρη της, που η ελληνίδα γυναίκα του στην Κατοχή έγινε «αγαπητικιά» ενός Γερμανού- Ναζί του στρατού κατοχής. Αλλά και της Μακεδονικής (καθόλου αγνής) ενδοχώρας, όπως της Δράμας όπου ζει η πεθερά της και η ψυχοκόρη της αυτοκτονεί από τον γολγοθά που περνούσε όταν παντρεύτηκε. Δεν θα πούμε εδώ όλες τις εγκιβωτισμένες ιστορίες, για αφήσουμε να τις ανακαλύψει ο θεατής. Επιλεγμένα τραγούδια εντάχθηκαν από τον συγγραφέα σαν δομικό στοιχείο. Τελικά το θεατρικό γίνεται και κάπως οπερέτα, με τα τραγούδια αυτά, ως βιώματα της Λεξάντρας και τραγουδιούνται «ακαπέλα» μέσα στο έργο από δύο γυναίκες ηθοποιούς [τις: Μαρία Θεοδοσίδου & Άννα Παπαγιαννάκη] σκηνοθετικό στοιχείο του σκηνοθέτη Θ.Λ., ένα της Σοφίας Βέμπο, ένα του γάμου Χαλκιδικής παραδοσιακό «Απάνω στην τριανταφυλλιά», «Ο τραυματίας» του Β. Τσιτσάνη και ένα των Ρίτσου - Θεοδωράκη από τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ. Τελικά είναι πολύ απελευθερωτικό, για κάποιον που γράφει, όταν ένα θεατρικό έργο του ανεβαίνει στη σκηνή. Έτσι ο Π. Λάλος, μετά την παράσταση-πρεμιέρα το φθινόπωρο, ολοκλήρωσε 2 ακόμα θεατρικά έργα του που για χρόνια τα είχε στο συρτάρι και σύντομα θα γίνουν βιβλία που θα παρουσιαστούν στη Λάρισα. Πρόκειται για το «ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΡΕΝΩΝ» μια διασκευή του «Τα Τραίνα» του Τσέχου Μπόχουμηλ Χράμπαλ και «Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ» (για ηθοποιούς κι όχι για θέατρο σκιών).